merhabalarr...yorumun için teşekkür ederim.kendimden örnek vererek bunu anlatayım isterseniz...4 senemize girmek üzereyiz ve öncesinde de üniversite geçmişi yani yaklaşık 10 senedir eşimi tanıyorum.tabi o zamanlar yani evlenmeden önce hiçbirşeyi anlamıyordum belki de gözüme gelmiyordu.dediğin gibi onlar zaten o ailelerde yetiştiği için herşey normal geliyordu.evlendikten sonra o kadar çok şeyle karşılaştım kiii.ve inan kayınpederimi karşıma alıp saatlerce konuştum,ilk zamanlar sürekli anlatıyrodum.teşekkür ediyordu benimle açık açık konuştuğun için diyordu.sorunlarımıza gelince belki birçok arkadaşım bunu normal karşılar ama bana (daha doğrusu benim aile yapıma) çok ters geliyordu araba alacaktık kayınpedere sorulacakmış,bi yere gidilecek ona da soracağız,maddi konularda borç ilişkileri,ev değiştircez müdahele etmeler,aynı şehirde yatıya gelmeler daha bir çokkk şeyy.ve inan ben bunları tek tek konuştum biz yanlış yapa yapa doğruyu öğreneceğiz,sizde bir eğitimcisiniz gençlerin psikolojisinden daha ii anlamanız gerekir,ben aynı şehirde yatıya kalma olayını görmedim daha çok yeniyiz ve alışık değilim yaniii herşeyi söyledim.sonuç ne oldu diyeceksiniz???beni ve oğlunu karşısına aldı neymiş ben rahat edeyim artık evimize gelmeyecekmiş,ben hep oğlullarını doldurmuşum,yalnız kalmaya mahkummuşumm bir sürü şey.ki şöle de bişey var bize hiçbir zaman destek olmadılar zaten evliliğe alışma aşaması var bir de üstüne böyle şeylerle uğraşmak gerçekten çok üzücü.şu anda ayda 1 gidiyorum eşimle ve inan artık içimde hiçbirşey yokkk.önceden ne heyecanla sevgiyle yaklaşırdım ama zaman geçtikçe anladım ki benim ailem olamaz sadece onlar var,onlara gidilecek.gezme mantığımız sadece onlardan ibaret olacak.herşeyimize müdahale etme hakkını bulacak kendinde.
çok uzattım sanırım.ama umarım siz konuşarak birşeyleri düzeltebilirsiniz ben defalarca denedim.ama çözümü ilgilenmemekte ,düşünmemekte buldum.saygısızlık asla yapmam ama dediğim gibi artık mesafeyi bu seviyede tutmak daha cazip geliyor...