L
LoveSupport
uzun olacak ama başımdan geçen bir olayı anlatmak istiyorum.
Evlenmeden önce ben hiçbir evladıma yük olmam deyip duran kaynanam...
Evlendik, kayınbabayla sorunlar yaşadık ailecek. Sözde kaynanamı da evden kovmuş defol git sana oğlun baksın demiş. 2 hafta olmuş evleneli, sorunlardan sinir stresten daha evlendik mi onu bile anlayamamıştık. Bir baktık ki kaynanam elinde eşyalarıyla gelmiş...
Beni evden kovdu dedi ağladı sızladı... Eşim de hemen bizimle kal artık anne falan dedi bana danışmadan. Görümcelerim aradı bizimle kalsın siz yeni evlisiniz olmaz dediler ama eşim benim adıma da konuştu biz bakacağız dedi. Tabii ben eşimin fikrimi almadan benim adıma kararlar vermesine çok bozuluyordum. Elbette kovacak değilim ama fikrimi sormaması çok koyuyordu bana. Kaynanamın bizde kaldığı süreçte eşim her şeyime karışmaya başladı uykuma varana kadar. Saat 10, ''haydi yatalım annem erken kalkacak erken kalkıp ona kahvaltı hazırlaman lazım'' dedi. Anneme şunu yap, anneme bunu yap annemi yorma demeye başladı. Bunları da hep kaynanamın önünde söylüyor, kaynanam da ''oğlum benim için düzeninizi kaçırmayın, gelinim hangi saatte kalkıp kahvaltı hazırlayacağını bilir.'' diyerek beni savunmadı resmen sustu ve benden hep hizmet bekledi. Yemek yaparım surat beş karış asık üstüme alınırım... Tamam moralin bozuk da bu kadar yansıtma çevrene bizi etkilemeye darlamaya hakkın yok. Yemek yapıp önüne koyuyorum bir teşekkür et eline sağlık de bir güler yüz göster be kadın...
En son yapılan zaten bardağı taşıran son damlaydı. Ara ara evine gidip parça parça kışlığına yazlığına varana kadar topladı eşyasını geldi resmen yerleşti ve kimse kaynananla yaşamak istiyor musun diye bana sormuyor! Kendi evimde kendimi dışlanmış, sığıntı gibi hissetim o aralar kocam için varsa yoksa annesi... Kişisel dolabımız yatak odamız küçük olduğu için yan odadaydı. Yan odayı giyinme-çamaşır odası yapmıştık. Kocam yine bana danışmadan dolabın bana ait olan kısmını açtı, eşyalarımı bir göze tıkıştırıp annesinin eşyalarına yer açtı. Benim özel olan her şeyim kaynanamın gözleri önündeydi artık. Pes dedim, bu kadar da olmaz dedim. Surat yaptım, sabahları bilerek kalkıp kahvaltı hazırlamadım, başım ağrıyor bahanesiyle sürekli yattım ikindi saatlerine kadar. Ve evde sesimi yükseltmeye başladım kocamla kavga ettim kaynanamı umursamadan. Nasıl huzurumuzu kaçırdığını görmesini sağladım. Böylece kaynanam bizi biraz yalnız bırakmaya karar verdi bir kaç günlüğüne kızının evine gitti. Ben de son vurgunu yaptım. Dolabımdan kaynanamın bütün eşyalarını çıkardım katlayıp valizine geri dizdim. Ağzı açık şekilde dolabın yanına koydum görsün diye. Eşime de direk söyledim eşyaları kaldırdığımı. Annemi niye sığdırmıyorsun dedi. Tek tek saydım. ''Anneni temelli eve alırken bana danışmadın. Akşam oturmalarımı bile kısıtladın. Annene sürekli hizmet etmemi istedin. Köle gibi o saatte yat bu saatte kalk dedin resmen. Ve fikrimi hiç sormadın. Dolabımı benden izinsiz açıp annenin eşyalarını koydun. Ben de sana danışmadan eşyaları geri çıkarıyorum. Böylece bir daha bana danışmadan benim hayatımı etkileyecek kararlar almazssın müstahak sana. Beni nasıl yok saydıysan ben de seni yok sayıyorum annen bu evden gidecek çaresi yok.'' dedim. Eşim çıtını bile çıkarmadı çok kızgın ve kararlıydım çünkü. 2 haftalık evliyken bu yaşadıklarım ne ya?
Neyse kaynanam geldi, valizini gördü surat asıldı... Ertesi gün de kendi evine geri döndü. Ha bu arada bu yaşadıklarım yetmezmiş gibi görümcelerim bizi kaynanamın parasını yemekle suçladı. Sözde biz bizimle yaşamasını para için istemişiz. Annemin parasını yemeyin dediler...
Uzun oldu kusura bakma konu sahibi. Ama sakın hizmet etme sakın yüz verme her şekilde ona istenmediğini belli et yoksa bu kadın sana yapışır kalır...