Merhaba, 1,5 aydır evliyim, bir haftası da balayı olarak geçti. Evi ucu ucuna bir zaman diliminde bulabildiğimiz için mobilyalar dışında aksesuar vs. manasında epey bir eksik var. Ufak örnekler; elektrikçi gelecek perdeci gelecek vs. Ev genel olarak tamam dursa da bana öyle hissettirmiyor zamanla düzenleyeceğiz nasipse. Bu detayı şu sebepten verdim benim ailem "2 ay önce tutalım anca yerleşilir" taraftarıyken eşimin ailesi "1 ay iyidir boşa verilecek kira, eşyalar hazır değil mi zaten" gözüyle bakıyordu. En son onların arzusuna göre olmuş oldu. kv eşimin kardeşi ile görüşmüyor, gelini vs. kimse onunla görüşmek istemiyor. soğutmuş kendinden. bayram seyran dahil asla görüşmüyorlar. kv kp de ayrı. Bu sebeple kv nin yalnız kalması düşüncesiyle eşim de ben de ilgilenmeye çalışıyoruz olabildiğince. Bu hep böyleydi, abartmadık ama ona da zaman ayırdık hep gibi. Şimdi evleneli 1.5 ay oluyor evimde hala hiçbir şey tam değil ve iş hayatımızın en yoğun dönemine denk geldi. Daha evde bir film açıp izleyemedik, hafta sonu dahil gece gündüz çalışıyoruz 1-2 aya hafifleyecek iş programlarımız dert etmemeye çalışıyoruz. Bütün hayatımız işten gel, tekrar pc basına geç yemek ye uyu modunda geçiyor. İkimiz de bu durumdan rahatsızız ve birbirimize olabildiğince ilgili ve nazik davranıyoruz bu süreçte. En kötü yemek yaparken toplarken vs. sohbet müzik şenlik havasında geçirmeye çalışıyoruz. Bunların hepsini niçin anlatıyorum: Ben kendi yaşantımda üniversiteyi de şehir dışında okumuştum, bu sebeple ailemle birbirimizi çok sevsek de sürekli görüşmek zorunda hissetmiyoruz. Annem akşam asla aramaz, okuduğum zamanda da öyle alıştı çünkü ben hep 10-11 de uyuyan erken kalkıp kahvaltı yapan rahat rahat kahve içen güne erken başlayan biriydim. Eşim ise 1 den önce uyumayan biri. Bunu evlilikte orta yol olsun diye 11.30 en geç gibi düzenledik. Karşılıklı uymaya çalışıyoruz yatağa yalnız girme alışkanlığı olmasın diye, zamanla oturur tabi ki bu bir şart değil. kv beni hep arar süreklii ve çoğunlukla açmıyorum. işteyken asla telde konuşamam açamam hoşlanmıyorum. Yanlış anlaşılmasın ben annemle de telefonda uzun uzun konuşan biri değilim. kv Aksam aradığında da -ki ısrarla arar- ya uyuyor oluyorum, erken uyumuşum dinlenmek istiyorum, ya da sesim çıkmıyor enerjim yok oluyorum. Akşam kafa saatine ihtiyaç duyuyorum. 1 saat kimseyle konuşmak istemiyorum, kendimi dinliyorum kitap okuyorum vs. bu konuda çekilmez biri miyim bilemiyorum ama kendi alanımı seviyorum açıkçası... Gün içinde aramadan mesaj at diyorum kv ki molada arayayım diye, yeni yeni bunu edindi. Akşam aradığında hiç açmadığım için akşam sadece oğlunu arıyor, gününü yemeği vs soruyor, çok takılmıyorum meraklı biri zaten. kendince oğlunu arayıp hadi açın kapıyı ne alıyım gelirken vs. espriler yapıyor... Her gün buluşma planı oluşturmaya çalışıyor. Kendisi çok gezen neşeli birisi. Ben ev kuşuyum eşim de öyle. Biz gezmeyi sevmiyoruz. kaldı ki şu aralar vaktimiz olsa evin işlerini kendi gönül işlerimizi halletmek istiyoruz. Çünkü ev bitmemiş bir şekilde ertelene ertelene gidiyor ne yazık ki vaktimiz yok. Gün içinde 5 dk konuşmaya çalışıyorum üzülüyor vs. diye, ki kendisini seviyorum fakat ben sürekli buluşmaya gelebilen biri değilim. Sürekli zorla plan yapılması her seferinde hayır demekten bir bahane uydurmaktan cokkk sıkıldım. Bana bu kadar hayır dense ben utanırdım herhalde. 1 ay içinde 5 kez aktivite yapmak için çağırdı. 1 kez ben çağırdım gel özledik diye, bütün günü yapışık ikiz gibi geçirdik, en son eşim kv eve bırakırken sen de gel yolda da sohbet ederiz dediğinde sırf bahanem olsun diye o an hemen yemek koydum çünkü o esnada 10 saattir evdeydi birlikteydik, diyorum ya kendi anama o kadar tahammül edemiyorum. 2-3 saat yeterli geliyor. Ve halaaa sürekli,,,, sürekli plan yapmaya çalışıp duruyor. Hadi bilmem nereye gidelim, hadi yemeğe gelin, hadi kahvaltı hadi çay bitmiyor. + büyük plan insanı değilim, ben tüm günü kocamla bile geçiremem, 6 saat takıldıysak o da ben de salarız kendi özgür alanımıza, o oyununu açar ben dizimi vs. biz de birbirimize bağımlı değiliz. ben bu kv sürekli hayır demekten çok utanıyorum artık. kime anlatsam, hiç kendini değişme hiç kırgınlık çıkarma aynen hayır demeye devam et, eşin de sen de müsait oldukça görüşün o da zamanla alışır vs diyor. sizce ne yapmalıyım.