3 yıllık evliyim, ama herkesin olduğu gibi benim de kaynvalidemle sorunlarım var. Eşimle uzun yıllar çıktık, o zamanda onların evine gider, akrabalarının hepsini tanırdım. Kayınvalidem ve kayınpederim bana o kadar iyi davranırlardı ki kendimi şanslı sayardım hatta ve hatta ileride Allah korusun birşey olsa ayrılmak zorunda kalsam bile sırf bu kayınvalide için bile evliliğe devam ettirilir diye düşünürken olaylar 180 derece dönüş yaptı..
Bir sürü olaylar yaşadık ama birinde kayınbiraderim iş için bende ailem için yaşadığımız şehirden farklı zamanlarda başka bir şehre gitmiştik, neyse dönüş zamanımız aynı oldu ve onun arabasıyla dönecektik ama kayınbiraderimin ayağında bi sakatlık olduğu için ben kullandım arabayı. Ayrıca arabanın arkası da benim getirmem gereken bir sürü eşya ile doluydu.
Yola çıktık şehre geldik, bizim ev hemen şehrin girişinde. Ben de dedim ki şimdi kaynvalidemlere uğramayayım çünkü beni bırakmak için birinin getirmesi lazım, e araba da eşya dolu, En iyisi ben burada bunları indireyim dedim ama ondan önce kayınbiraderime sen eve kadar kullanabilecek misin arabayı dedim, o da sorun olmaz dedi.
Neyse indirdim eşyaları, eve girdim 5 dk olmuştu ki kayınvalidem aradı.
'Nerdesin sen?' diye, ben de eve geldim, eşyalar vardı dedim. Kızım seni yemeğe bekliyorduk dedi, kaldı ki yolda veya öncesinde mutlaka bize yemeğe gelin gibi bir konuşma geçmemişti. Geçen sene Ramazan ayıydı ve iftarın üzerinden neredeyse 1,5 saat geçmişti.
Ben de şimdi yoldan geldim, çok yorgundum, eşyalar.. fln ben yarın iftara gelirim size hem babamla (kayınpederim) açarız o zaman orucumuzu dedim. 'Ne o bizde yemek yokmu da tenezzül etmiyorsun?' dedi, ben de anlamadım, yoo asla ben öyle birşey demedim, nereden çıktı fln diye konuyu şakayla karışık kapatmaya çalışıyorum. O da ısrarla 'yok ben anladım seni, Allah'a şükür evimizde hep yemeğimiz olur' fln dedi. Ben de 'yarın söz sizdeyim ya demeyin böyle' fln dedim, o da 'yok kızım, gelme yarın fln istemiyorum artık, gelme hiç bir zaman' dedi ve telefonu suratıma kapattı. Şok geçirdim!! (Bu arada eşim işteydi, çok geç çıkacaktı o akşam ve zaten gelemeyecekti)
Sonra tabii ki gitmedim 1 hafta kadar, kayınpederim aradı, anneniz üzülüyor gelin fln dedi. Ben de gittim, hayatım da ilk ve son olarak açık açık bu şekilde konuşmaya. Ben gelir gelmez 'küs müyüz' dedi, 'bilemiyorum' fln dedim.
Sonra döktü incilerini; biz seni hep çok seviyoruz, sen hep soğuksun bize, ben seni kızım gibi görmek istiyorum ama izin vermiyorsun, acaba beni oğlumdan soğutmaya mı çalışıyorsun... bir sürü şey.
Ben de 'siz beni hiç kızınız olarak görmediniz dedim. Ben bir trafik kazası geçirmiştim, acildeydim, eşime telefonla haber vedim, 'ben ambulansla hastaneye gidiyorum, sen arabanın başına git, işlemleri hallet gel' diye, eşim de onları aramış, haberleri vardı ama kimse gelmedi. Benim ailem burada değil, kimsem yok o kadar yalnızım ki, birilerinin yanımda olmasını istedim ama bu ve benzeri durumlarda hiç gelmediler. Ben de 'kızınız olarak görseydiniz gelirdiniz çünkü benim annem olsaydı bir saniye bile düşünmez gelirdi, sizden de bunu beklemiştim' dedim, cevabı da 'ama o kadar ağır değilmiş durumun' !!
Ben de artık sözün bittiği yer diye söyleyecek birşey bulamadım, şimdi benzer şeyleri yaşıyoruz ve gerçekten çok kırılıyorum.. Her sohbet etme, yakınlaşma çabamda mutlaka bir laf bulup sokuyor, e haliyle konuşulmuyor. Böyle olsun istemezdim..
Bir sürü olaylar yaşadık ama birinde kayınbiraderim iş için bende ailem için yaşadığımız şehirden farklı zamanlarda başka bir şehre gitmiştik, neyse dönüş zamanımız aynı oldu ve onun arabasıyla dönecektik ama kayınbiraderimin ayağında bi sakatlık olduğu için ben kullandım arabayı. Ayrıca arabanın arkası da benim getirmem gereken bir sürü eşya ile doluydu.
Yola çıktık şehre geldik, bizim ev hemen şehrin girişinde. Ben de dedim ki şimdi kaynvalidemlere uğramayayım çünkü beni bırakmak için birinin getirmesi lazım, e araba da eşya dolu, En iyisi ben burada bunları indireyim dedim ama ondan önce kayınbiraderime sen eve kadar kullanabilecek misin arabayı dedim, o da sorun olmaz dedi.
Neyse indirdim eşyaları, eve girdim 5 dk olmuştu ki kayınvalidem aradı.
'Nerdesin sen?' diye, ben de eve geldim, eşyalar vardı dedim. Kızım seni yemeğe bekliyorduk dedi, kaldı ki yolda veya öncesinde mutlaka bize yemeğe gelin gibi bir konuşma geçmemişti. Geçen sene Ramazan ayıydı ve iftarın üzerinden neredeyse 1,5 saat geçmişti.
Ben de şimdi yoldan geldim, çok yorgundum, eşyalar.. fln ben yarın iftara gelirim size hem babamla (kayınpederim) açarız o zaman orucumuzu dedim. 'Ne o bizde yemek yokmu da tenezzül etmiyorsun?' dedi, ben de anlamadım, yoo asla ben öyle birşey demedim, nereden çıktı fln diye konuyu şakayla karışık kapatmaya çalışıyorum. O da ısrarla 'yok ben anladım seni, Allah'a şükür evimizde hep yemeğimiz olur' fln dedi. Ben de 'yarın söz sizdeyim ya demeyin böyle' fln dedim, o da 'yok kızım, gelme yarın fln istemiyorum artık, gelme hiç bir zaman' dedi ve telefonu suratıma kapattı. Şok geçirdim!! (Bu arada eşim işteydi, çok geç çıkacaktı o akşam ve zaten gelemeyecekti)
Sonra tabii ki gitmedim 1 hafta kadar, kayınpederim aradı, anneniz üzülüyor gelin fln dedi. Ben de gittim, hayatım da ilk ve son olarak açık açık bu şekilde konuşmaya. Ben gelir gelmez 'küs müyüz' dedi, 'bilemiyorum' fln dedim.
Sonra döktü incilerini; biz seni hep çok seviyoruz, sen hep soğuksun bize, ben seni kızım gibi görmek istiyorum ama izin vermiyorsun, acaba beni oğlumdan soğutmaya mı çalışıyorsun... bir sürü şey.
Ben de 'siz beni hiç kızınız olarak görmediniz dedim. Ben bir trafik kazası geçirmiştim, acildeydim, eşime telefonla haber vedim, 'ben ambulansla hastaneye gidiyorum, sen arabanın başına git, işlemleri hallet gel' diye, eşim de onları aramış, haberleri vardı ama kimse gelmedi. Benim ailem burada değil, kimsem yok o kadar yalnızım ki, birilerinin yanımda olmasını istedim ama bu ve benzeri durumlarda hiç gelmediler. Ben de 'kızınız olarak görseydiniz gelirdiniz çünkü benim annem olsaydı bir saniye bile düşünmez gelirdi, sizden de bunu beklemiştim' dedim, cevabı da 'ama o kadar ağır değilmiş durumun' !!
Ben de artık sözün bittiği yer diye söyleyecek birşey bulamadım, şimdi benzer şeyleri yaşıyoruz ve gerçekten çok kırılıyorum.. Her sohbet etme, yakınlaşma çabamda mutlaka bir laf bulup sokuyor, e haliyle konuşulmuyor. Böyle olsun istemezdim..
bu düzen böyle.. ama içindekileri söylemişsin dolandırmamışsın ima etmemişsin bu güzel..bundan sonra seni kıramayacakları mesafeden yakın ol.. şöyleki ne yapsanda sen gelinsin:) bir abla tavsiyesi
Napıcağımı hiç bilmiyorum Allah hepimizin yardımcısı oolsun ..
