ayy nolur verdiğiniz cevapları falan da yazın, delirdim okudukça.
Ben, baharda bir ameliyati olmustum, bayagi agriliyim, dik vaziyette ayaklar uzatılmış, sürekli uzerimde pijama sabahlik salonda oturuyorum. Sokagin karsisinda, orta yasli, meraklı bir komsum var, eskiden de ögrenci velimdi. Pandemide agir bir hastalik gecirdi. Esim sağlıkçı oldugu icin, "hadi yardimci olalim, ilaclarini getireyim, ignesini de yapivereyim ne olacak" filan derken, ister istemez iyice yakinlastik.
Bana da, sürekli gelip giden genc bir arkadasim var. Meger, o arkadasimin kocasiyla, bu komsunun oğlu tanisiyorlarmis. İsyerinde bir konudan tartismislar, aralari acilmis. Arkadasim sürekli is cikisi uğruyor, cay yapıyor bana filan. Bir gün baktim kapi calindi : " Yürüyüşe ciktim ilk defa , sana da bir bakayim dedim" deyince , buyur demek zorunda kaldim - ki cat kapi misafir nefret ederim.
Daha caylari koymadan basladi arkadasima " senin kocan ogluma şöyle etti de, o toplantıda haksizdi, o isi kaybettik." Kızcağız, "ben bilmiyorum ikisinin arasindaki meseleyi "diyor, komsum, belki hastaliginin da verdigi etkiyle susmak bilmiyor.
Kadin bana bakmaya degil arkadasimi hırpalamaya gelmiş o gün meger.
"Sema Abla, çayın bitti mi? Benim ilac alip uzanmam gerekiyor, Deniz de gidiyor zaten. Bu is meselelerinizi baska yerde çözersiniz artik" dedim, kibarca yolladim. Daha cayi da bitmemişti.
Ertesi gün de, bi telefon: " Dün, Deniz'e söylediklerin kafama takildi. Benim evimi mi buluyorsun eski meselelerini acmak icin? Kusura bakma ama, kimse benim evime gelip misafirimi azarlayip utandiramaz. Biz seninle arkadas olamayacagiz herhalde, Hoscakal" dedim. Telefonu kapatip numarasini da engelledim. Bir daha da, ne kapima gelebildi, ne telefon acabildi. Bu insanlara mecbur değiliz. İnsandan bol bisey yok şu dünyada, inanin...
