yani hayatım istanbul ünide okuyordum sülalenin tek kızıyım iş ne bilmem sofra bile kaldırmam. 3 kişilik bi aileyiz. Onlar kalabalık önceleri dolabımda yemek saklardım onlarla yemezdim. Eşim kardeşiyle tavla oynardı kıskanırdım

surat asar ağlardım yatardım. Bana şaka bile yapsalar hemen ağlardım. Aaaa abim çağla şikeli çok beğeniyo derler hüngür hüngür ağlar konuşmazdım onlarla. Saçlarımı onların kuaförü kesti ve çok kısa oldu diye kuaförede onlarada küstüm ağladım günlerce

onların kiloları iyi ben zayıfım diye giydiklerini görür kıskanırdım. Eşim acaba kardeşimin parası varmı dediğinde benim param olup olmadığını sormuyo diye günlerce konuşmazdım. Evde kardeşi bana süpriz yapmak için abisiyle mesajlaşırken yakaladım. Kendimi aldatılmış hissettim günlerce konuşmadım hatta annemin evine gittim. Kısacası çok çocuktum ama kimseye sen bunu yaptın demedim. Sustum ağladım. Kayınvalidemin heleki ağdasını bile kızlarına bırakmam. Koynuna girer yatarım. Çayını sofrasını hazırlayıp öperek uyandırırım. işin açıkcası eşimle olan sorunlarımın onlardan kaynaklandığını düşünürdüm hep, ve içten içe kızardım. Onlarda hep gülüp geçtiler çocukluklarıma. Bugün oturup konuşup beraber gülüyoruz

Sadece gelinle iş bitmez, sadece kayınvalide ile de iş bitmez. Ben o insanları sevmek istemesem sevmezdim. Onlarda beni. Eşim ben tek erkeğim ayrı ev tutmam derdi. Tamam derdim. 2,5 yıl sonra istemiyorum ailenle oturmayı ben ayrılıcam ya bu evden ya senden dedim. Görümcelerim hep abi kız haklı oda evi olsun ister. Biz zaten ayaklarımızın üstünde duruyoruz karınla mutlu ol dediler.Onlar benim kötü çocukluğumun mükafatı. En yakın arkadaşlarım kardeşlerim hepsi.Kayınvalidem kızlarına almaz gizliden bana alır verirki kızlardan biride kıskanmasın der.