benzer durumlar yaşamışız.
doğum korkusu,hayata minnacık bir can geliyor ona bakabilir miyim korkusu,ev işleri,eşle ilgilenme derken 1000 tane soru oluyor aklında ve bizi rahatlatmaları gerekirken dahada saçmalıyorlar.
-sezeryan olduğum günün gecesi sözde yanımda duran kayınvaldemde benimle uyumuş sabah uyandık oğlum aç kalmış

(sarılık oldu zaten)
-ertesi gün hastaneden çıktık bana yatakodasında yatıcaksın 40 gün çıkmak yok dedi!
-evimin düzeni tamamen kayınvaldemdeydi hatta alışveriş listesini bile kendi düzenliyordu:)
-oğlumun yıkanmasında tuzla ovucağını söylediğinde çıldırdım ve hemşire-ebe olan bir arkadaşımı çağırdım ona yıkattım:)
-dua yapacağımız tarihte anlaşamadık ve eşime mutfakta söylerken duydum
-oğlum emmediği için sağıp veriyordum kayınpederime varıncaya kadar laf söylendi
takiiiiiiiiii tepkimi gösterene kadar
lohusa depresyonu varya bunu işte aslında etraftakiler yüzünden yaşıyoruz.
eşlerde sesini çıkartmıyor ki en sinir olduğum şey bu....
size önerim hastanede ve lohusalıkta kendi annenizden yardım alın yada ilk 20 gün kesin anneniz olsun yanınızda
diğer 20 gün düzeniniz oturmuş olur.