- 19 Temmuz 2016
- 34
- 26
- 3
Merhabalar, daha önce de konu açmıştım bu konuyla ilgili, hatta sadece konuyu açabilmek için üye olmuştum. Ben zaman geçtikçe fikre alışırlar, ikna olurlar diye düşündükçe konu iyice acayip bir hal almaya başladı. Özetlemem gerekirse, ciddi düşündüğüm evlenme kararı aldığımız bi ilişkim var, ailemle tanıştırdım ancak onay vermiyorlar.
Kendi ailemi tanıyamıyorum yazdım başlığa çünkü gerçekten tanıyamıyorum. Beni bu insanlar yetiştirdi sonuçta, insan az da olsa kendi çocuğunun hayata bakış açısını bilmez mi anlamaz mı ? Neden şuan bu kadar tartışma yaşanıyor evde anlayabilmiş değilim. Neden istemiyorlar sorusu gelicek olursa, olay şu, biri diyor ki sana hiç yakışmıyor,çok çirkin kalıyor senin yanında, diğeri diyor ki hadi madem çirkin ama parası da yok bizim kadar, bizim ailemize uygun değil.
Ben anlamıyorum ya, ben de altımda ferrariyle gezmiyorum, gayet normal standartlarda bir hayatım var. Kendileri de ilk evlendiklerinde para içinde yüzmüyorlarmış,zamanla bu düzeni oturtmuşlar hayatlarına. Dışarıdan bakıldığında oldukça okumuş etmiş, yükselmiş bir yerlere gelmiş yöneticilik yapmış etmiş insanlar ikisi de. Bu düşünce tarzını bir türlü kabullenemiyorum. Benim beğendiğim kişi onlara çirkin geliyorsa, ya da maddi durumunu uygun bulmuyorlarsa illa tamam annecim tamam babacım deyip onu hayatımdan çıkarmam mı bekleniyor. Ya da sanki kötü birşey yaşıyormuşuz gibi ailem katılmadan mı nikah yapayım. Ne gerek var yani? Bana göre evlilik kavramı tamamen iki kişinin arasında bağ ile ilgili. Beraberken geçmiştekiler gibi şüphe duyarak değil de gerçekten hayatımı beraber yaşamak istediğim kişi bu diyebilmemle ilgili.
Çok ağır sözler de ediliyor evde. Sanki sakinliğimi koruyayım,aman daha kötüye gitmesin dedikçe onlar bundan güç bulup iyice diretiyor. Gözüm aşktan kör değil, ki zaten o heyacanları yaşadığım yaşları çoktan geçtim,yaşım 27. Olayı kendim oturup tartıp biçebiliyorum. Ama hala daha bi insanın kişiliği, bana tavırları, tanıyor olmam, şüphemin olamaması, maddi durumundan daha önde geliyor.
Hani erkek olsam, durum tam tersi olsa, belki ilerde kıza derlerdi ki bak oğlumuzun parasını yiyor. Ama bende öyle bi ihtimal de yok, zaten onlardan destek vs istemiyorum. Kendi birikimim var, onun da var. Kendi evimiz olucak, kendi işimizi kurucaz bu birkaç ay içinde. Yani her ne kadar ailemin gözünden de bakmaya çalışsam olaya, bir türlü haklı bir yön bulamıyorum.
Çok uzun yazıyorum farkındayım, belki okunmayacak bile ama sorum şu, atıyorum hiç bir şekilde ikna olmadılar, bende sırf onlar istiyor diye bu ilişkiden vazgeçmeyip, evlendim. İleride herşey normale dönebilir mi sizce, yani normal olması gerektiği gibi damatları olarak kabullenebilirler mi yoksa iyice mi kötüye gider, bizi dinlemedin vs denilerek?
Kendi ailemi tanıyamıyorum yazdım başlığa çünkü gerçekten tanıyamıyorum. Beni bu insanlar yetiştirdi sonuçta, insan az da olsa kendi çocuğunun hayata bakış açısını bilmez mi anlamaz mı ? Neden şuan bu kadar tartışma yaşanıyor evde anlayabilmiş değilim. Neden istemiyorlar sorusu gelicek olursa, olay şu, biri diyor ki sana hiç yakışmıyor,çok çirkin kalıyor senin yanında, diğeri diyor ki hadi madem çirkin ama parası da yok bizim kadar, bizim ailemize uygun değil.
Ben anlamıyorum ya, ben de altımda ferrariyle gezmiyorum, gayet normal standartlarda bir hayatım var. Kendileri de ilk evlendiklerinde para içinde yüzmüyorlarmış,zamanla bu düzeni oturtmuşlar hayatlarına. Dışarıdan bakıldığında oldukça okumuş etmiş, yükselmiş bir yerlere gelmiş yöneticilik yapmış etmiş insanlar ikisi de. Bu düşünce tarzını bir türlü kabullenemiyorum. Benim beğendiğim kişi onlara çirkin geliyorsa, ya da maddi durumunu uygun bulmuyorlarsa illa tamam annecim tamam babacım deyip onu hayatımdan çıkarmam mı bekleniyor. Ya da sanki kötü birşey yaşıyormuşuz gibi ailem katılmadan mı nikah yapayım. Ne gerek var yani? Bana göre evlilik kavramı tamamen iki kişinin arasında bağ ile ilgili. Beraberken geçmiştekiler gibi şüphe duyarak değil de gerçekten hayatımı beraber yaşamak istediğim kişi bu diyebilmemle ilgili.
Çok ağır sözler de ediliyor evde. Sanki sakinliğimi koruyayım,aman daha kötüye gitmesin dedikçe onlar bundan güç bulup iyice diretiyor. Gözüm aşktan kör değil, ki zaten o heyacanları yaşadığım yaşları çoktan geçtim,yaşım 27. Olayı kendim oturup tartıp biçebiliyorum. Ama hala daha bi insanın kişiliği, bana tavırları, tanıyor olmam, şüphemin olamaması, maddi durumundan daha önde geliyor.
Hani erkek olsam, durum tam tersi olsa, belki ilerde kıza derlerdi ki bak oğlumuzun parasını yiyor. Ama bende öyle bi ihtimal de yok, zaten onlardan destek vs istemiyorum. Kendi birikimim var, onun da var. Kendi evimiz olucak, kendi işimizi kurucaz bu birkaç ay içinde. Yani her ne kadar ailemin gözünden de bakmaya çalışsam olaya, bir türlü haklı bir yön bulamıyorum.
Çok uzun yazıyorum farkındayım, belki okunmayacak bile ama sorum şu, atıyorum hiç bir şekilde ikna olmadılar, bende sırf onlar istiyor diye bu ilişkiden vazgeçmeyip, evlendim. İleride herşey normale dönebilir mi sizce, yani normal olması gerektiği gibi damatları olarak kabullenebilirler mi yoksa iyice mi kötüye gider, bizi dinlemedin vs denilerek?
