Buraya yazacagim seyler sadece gunluk gibi kendime terapi gibi olsun istiyorum.
Icimdekileri baskalarina anlatsam belki beni kinar belki nankörlukle suclar ki oyle de oluyor. Az once ablamla konusmama ragmen beni tam olarak anladigini dusunmuyorum ve ona yaptiklarim icin arada laf soktu.
Cok yorgunum...
Cok mutluyum...
Cok tedirginim...
Bazen pismanim...
Bazen yetemiyorum...
Elimden gelenin en iyisini yapmaya calisiyorum bebeklerim icin ama bazen kaytariyorum farkindayim.
Daha fazla nasil faydali olabilirim size?
Daha cok nasil yetebilirim?
Birinizi emzirirken digeriniz beni emmek icin yaklastiginizda ve agladiginizda, gelen bebegime nasil kucak acabilirim? Bunlar olurken nasil guvenli bag kurabilirim? Bebegim sen kendini tek zannediyorsun evet sen benim icin tek ve vazgecilmezsin ama senin ikizin var. Ben nasil seni dusunurken digerini gormezden gelir ya da daha az onemseyebilirim? Sen dusunmez misin annem beni sevmiyor annem baska bir sey yapiyor bana bakmiyor diye. Halbuki her anim sizin icin bir sey yaparken geciyor.
Uykusuz geceler...
Ve onlarin sabahi...
Allahim bana sabir ver, dayanma gucu ver...
Uykusuzken bebeklerime gulumseyebileyim
Agresif olmayayim
Onlari gece 11de yatsalar bile sabah 5bucukta kalktiklarinda oynatabileyim.
Onlara yetebileyim.
Canlarim...
Her zerrem sizin icin var.
Varoldukca sizin icin yapabileceklerimin en iyisini yapacagim.
Hic usenmeyecegim
Kaytarmayacagim
Kalbim sizin icin atiyor