- 26 Kasım 2015
- 1.916
- 548
- 123
Şimdi öncelikle kimseyi yargılamadıgımı buradaki kimsenin düşüncelerimi üzerine alınmamasını rica ediyorum. Ben zaten neden böyleyim diye konuyu açıyorum.
Son zamanlar sevgiye ihtiyac duyuyorum. Lakin gercekten güveneceğim doğru dürüst bir erkek yok. Hani kaldı mı ona da inancım kalmadı. Yasıtlarımın çoğu sadece cinsellik olan ilişkiler kuruyor . Veya hem cinsellik hemde vakit geçirmek ve bunu normal görüyorlar sevgili değiller ama herkes kendi aleminde .psikolojik olarak zaten kötüyüm bu durum beni hepten cıkmaza soktu kimseye güvenmiyorum. Cinsellik ten soğudum. Yakın arkadasım 5 aylık sevgilisi ile otele gitti birşeyler yasağı o gayet mutlu huzurlu banane yani dimi yok olmuyor huzursuz ediyor beni bu durumlar. Ama esas sebebi bulamıyorum yani beynimde öğretilen seyler mi baskı yargı gibi. Yoksa ben neden yapamıyorum bunu mu. Cünkü ben asırı korkuyorum biriyle sevgili olup ayrılmaya bile acı çekeceğim diye ve alışmaktan korkuyorum . Üstüne birde cinsellik yaşasam daha da pişman olurum gibi geliyor . Bu arada çok arkadaşım yok daha bir tane var bu da beni cok üzüyor. Aşırı yalnız hissediyorum. Hem arkadasım cok yok hemde üstüne ilişki konusunda bu tarz tedirginlikler yaşadığım için umutsuzluğa kapılıyorum .
Var mı benim gibi hisseden? Ya da bu durumu analiz edecek bir psikolog var mı aranızda?
Son zamanlar sevgiye ihtiyac duyuyorum. Lakin gercekten güveneceğim doğru dürüst bir erkek yok. Hani kaldı mı ona da inancım kalmadı. Yasıtlarımın çoğu sadece cinsellik olan ilişkiler kuruyor . Veya hem cinsellik hemde vakit geçirmek ve bunu normal görüyorlar sevgili değiller ama herkes kendi aleminde .psikolojik olarak zaten kötüyüm bu durum beni hepten cıkmaza soktu kimseye güvenmiyorum. Cinsellik ten soğudum. Yakın arkadasım 5 aylık sevgilisi ile otele gitti birşeyler yasağı o gayet mutlu huzurlu banane yani dimi yok olmuyor huzursuz ediyor beni bu durumlar. Ama esas sebebi bulamıyorum yani beynimde öğretilen seyler mi baskı yargı gibi. Yoksa ben neden yapamıyorum bunu mu. Cünkü ben asırı korkuyorum biriyle sevgili olup ayrılmaya bile acı çekeceğim diye ve alışmaktan korkuyorum . Üstüne birde cinsellik yaşasam daha da pişman olurum gibi geliyor . Bu arada çok arkadaşım yok daha bir tane var bu da beni cok üzüyor. Aşırı yalnız hissediyorum. Hem arkadasım cok yok hemde üstüne ilişki konusunda bu tarz tedirginlikler yaşadığım için umutsuzluğa kapılıyorum .
Var mı benim gibi hisseden? Ya da bu durumu analiz edecek bir psikolog var mı aranızda?