kendimden nefret ediyorum ben ben degilim

5 sene önce başladı kendimden düşmanımmışım gibi nefret etmem, o zamanlar çok daha farklı bi boyuttaydı artık kendim değil de içimde başka biri var da ben ayrı bi insan olarak ona nefret düşmanlık besliyo gibiydim. insanların benle dalga geçmesi çok vurmuştu beni, sürekli farklı tarzlar denedim hep değiştim şuan güzelleştiğimi biliyorum ama bilmek istemiyorum sevmiyorım kendimi.

2 ay önce en yakın arkadaşımla küstüm arkamdan konuştuğunu gördüm ve o hemen kendine en yakın arkadaş buldu bile her gün story atıyorlar, o kız sadece bana karşı kötüydü zaten o yüzden o kızla küsmezler biliyorum. beni dünyalardan çok seven kız bikaç günkü küslüğümüzden sonra beni hic sevmemeye baslamis beni bulusmak icin kullanicagini falan yazmisti arkadasina. iki tane daha yakin arkadasim var ama asla eglenemiyorum onlarla zaten hep telefon ellerinde birakin sunu diyince bana bagiriyolar ama onlarla kussem artik tamamen yapayalniz kalmis olucam. zaten yalnızim bi de o halimi dusunemiyorum. artik tek cozum icip kafayi bulmak olarak geliyor icip siziyorum sadece, tabi gorundugu gibi sabahlari aklimdan cikmiyor.

sosyal olmak istiyorum ama insanlarin yaninda cok kasiliyorum sosyal anksiyetemi yenmistim ama tabi icimde kalmis biraz. yeni tanistigim insanlarla konusamiyorum çok geriliyorum kendimi oyle bi kasiyorum ki anlatamam. konusamiyorum korkuyorum. kimsem yok. yalnizim. eminim daha guzel olsam daha cok ilgi görürdüm, insanlar bana saygi duyardi cok eminim ama yok iste ne kadar kendimi degistirsem insanlar beni ne kadar guzel bulsa bile ne kisilik olarak ne dis gorunus olarak yeterli değilim.

cok garip ama bu hayatta ozellikle arkadaslarimin arasinda yetersiz olan hep benim hayat bana gelince hep masalsiz gercekten. eskiden boyle dusunmemeye calisiyodum ama cok fazla artinca kendimi kandirmamam gerektigini dusundum. mesala ortamda birine iltifat edilmicek olsa o ben oluyorum, biriyle konusulmucak olsa ben oluyorum, secilmeyen ben, sanssiz olan ben. biliyorum tekrar yasamama bile gerek yok hep ben eksigim. bosuna yasiyorum bi kez olumden dondum kendimi oldurmeye calisiyodum hep artik onu bile beceremiyorum onu da denemiyorum. artik calismak da istemiyorum yatip olmek istiyorum ya bildiginiz hicbisey olmak istiyorum kimse beni tanimasin kimsenin umrunda olmiyim ki zaten degilim. o kadar gereksiz biriyim ki cok bos bi insanim su hayatta gerek olmucak tek insan benim sanatciymis oymus buymus olum dusuncelerinden sanata kafa yoramiyorum yasamak bana gore degil bence ben gereksiz biriyim.

esl3ss .!.:

5 sene önce başladı kendimden düşmanımmışım gibi nefret etmem, o zamanlar çok daha farklı bi boyuttaydı artık kendim değil de içimde başka biri var da ben ayrı bi insan olarak ona nefret düşmanlık besliyo gibiydim. insanların benle dalga geçmesi çok vurmuştu beni, sürekli farklı tarzlar denedim hep değiştim şuan güzelleştiğimi biliyorum ama bilmek istemiyorum sevmiyorım kendimi.

2 ay önce en yakın arkadaşımla küstüm arkamdan konuştuğunu gördüm ve o hemen kendine en yakın arkadaş buldu bile her gün story atıyorlar, o kız sadece bana karşı kötüydü zaten o yüzden o kızla küsmezler biliyorum. beni dünyalardan çok seven kız bikaç günkü küslüğümüzden sonra beni hic sevmemeye baslamis beni bulusmak icin kullanicagini falan yazmisti arkadasina. iki tane daha yakin arkadasim var ama asla eglenemiyorum onlarla zaten hep telefon ellerinde birakin sunu diyince bana bagiriyolar ama onlarla kussem artik tamamen yapayalniz kalmis olucam. zaten yalnızim bi de o halimi dusunemiyorum. artik tek cozum icip kafayi bulmak olarak geliyor icip siziyorum sadece, tabi gorundugu gibi sabahlari aklimdan cikmiyor.

sosyal olmak istiyorum ama insanlarin yaninda cok kasiliyorum sosyal anksiyetemi yenmistim ama tabi icimde kalmis biraz. yeni tanistigim insanlarla konusamiyorum çok geriliyorum kendimi oyle bi kasiyorum ki anlatamam. konusamiyorum korkuyorum. kimsem yok. yalnizim. eminim daha guzel olsam daha cok ilgi görürdüm, insanlar bana saygi duyardi cok eminim ama yok iste ne kadar kendimi degistirsem insanlar beni ne kadar guzel bulsa bile ne kisilik olarak ne dis gorunus olarak yeterli değilim.

cok garip ama bu hayatta ozellikle arkadaslarimin arasinda yetersiz olan hep benim hayat bana gelince hep masalsiz gercekten. eskiden boyle dusunmemeye calisiyodum ama cok fazla artinca kendimi kandirmamam gerektigini dusundum. mesala ortamda birine iltifat edilmicek olsa o ben oluyorum, biriyle konusulmucak olsa ben oluyorum, secilmeyen ben, sanssiz olan ben. biliyorum tekrar yasamama bile gerek yok hep ben eksigim. bosuna yasiyorum bi kez olumden dondum kendimi oldurmeye calisiyodum hep artik onu bile beceremiyorum onu da denemiyorum. artik calismak da istemiyorum yatip olmek istiyorum ya bildiginiz hicbisey olmak istiyorum kimse beni tanimasin kimsenin umrunda olmiyim ki zaten degilim. o kadar gereksiz biriyim ki cok bos bi insanim su hayatta gerek olmucak tek insan benim sanatciymis oymus buymus olum dusuncelerinden sanata kafa yoramiyorum yasamak bana gore degil bence ben gereksiz biriyim.

Genişletmek için tıkla...

Yardim aliyor musunuz?

Biliyor musun aslında sen çok değerlisin önce senin bunu farketmen lazım, silkelen kendine gel!

Kendini toparlamak istiyorsan iyi bir psikologdan terapi al o sana çok iyi gelecektir.

Ve lütfen arkadaşlarını göklere çıkarma onlarda senin gibi sadece ağızları iyi laf yapıyordur. Hatta arkadaş ortamını değiştirsen iyi olur.

Açılmak daha aktif olmak istiyorsan bol bol kitap okumalısın. Mesela aşk şiirleri yazan şairlerden başlayabilirsin, daha sonra popüler kitaplarla devam edip düşüncelerine uygun kitaplarla devam edersin.

Okumak kelime hazineni çok güçlendirecektir.

Sen kendini seversen değer görürsün.

Kendinden nefret etme durumu bende de oluyor bazen. Psikolojik destek alıyor musunuz konu sahibi?

Bu dışarı açılma olayı tek başına bir günde olmaz. Sonuçta siz de bir günde bu hale gelmediniz. Bu bir süreç,kendinize zaman tanıyın. Örneğin; ilk olarak tek başınıza hastane randevusuna gidin oradan yine tek başınıza kuaföre gidin. Adresi bilseniz bile yoldan geçen insanlara adres sorun. Tek başınıza kitabınızı alıp bir cafeye,çimenlere oturun. Güzel bir manzara varken insanlardan fotoğrafınızı çekmelerini isteyin. İnanın tüm bunların sonunda daha sosyal olacaksınız. Hepsini aynı zaman diliminde yapmak zorunda değilsiniz. 1 kez bunları yaparsanız atla,deve olmadığını anlarsınız. Odada,dört duvar arasında sadece kitap okuyarak,ders çalışarak sosyalfobiyi yenmek zor. Pratik lazım. Ayrıca herkesin böyle buhran dönemi olur. Çalışıyorsanız paranızla kendi tarzını oluşturursun, bir saç kesimi,renk değişikliği bile insana iyi gelir. Gerekliyse de estetik yaptırırsın. Ben bir burun estetiği ile o kadar çok değiştim ki anlatamam. Hepsinin çaresi var inan. Boşa kendini bu kadar üzme

esl3ss .!.:

5 sene önce başladı kendimden düşmanımmışım gibi nefret etmem, o zamanlar çok daha farklı bi boyuttaydı artık kendim değil de içimde başka biri var da ben ayrı bi insan olarak ona nefret düşmanlık besliyo gibiydim. insanların benle dalga geçmesi çok vurmuştu beni, sürekli farklı tarzlar denedim hep değiştim şuan güzelleştiğimi biliyorum ama bilmek istemiyorum sevmiyorım kendimi.

2 ay önce en yakın arkadaşımla küstüm arkamdan konuştuğunu gördüm ve o hemen kendine en yakın arkadaş buldu bile her gün story atıyorlar, o kız sadece bana karşı kötüydü zaten o yüzden o kızla küsmezler biliyorum. beni dünyalardan çok seven kız bikaç günkü küslüğümüzden sonra beni hic sevmemeye baslamis beni bulusmak icin kullanicagini falan yazmisti arkadasina. iki tane daha yakin arkadasim var ama asla eglenemiyorum onlarla zaten hep telefon ellerinde birakin sunu diyince bana bagiriyolar ama onlarla kussem artik tamamen yapayalniz kalmis olucam. zaten yalnızim bi de o halimi dusunemiyorum. artik tek cozum icip kafayi bulmak olarak geliyor icip siziyorum sadece, tabi gorundugu gibi sabahlari aklimdan cikmiyor.

sosyal olmak istiyorum ama insanlarin yaninda cok kasiliyorum sosyal anksiyetemi yenmistim ama tabi icimde kalmis biraz. yeni tanistigim insanlarla konusamiyorum çok geriliyorum kendimi oyle bi kasiyorum ki anlatamam. konusamiyorum korkuyorum. kimsem yok. yalnizim. eminim daha guzel olsam daha cok ilgi görürdüm, insanlar bana saygi duyardi cok eminim ama yok iste ne kadar kendimi degistirsem insanlar beni ne kadar guzel bulsa bile ne kisilik olarak ne dis gorunus olarak yeterli değilim.

cok garip ama bu hayatta ozellikle arkadaslarimin arasinda yetersiz olan hep benim hayat bana gelince hep masalsiz gercekten. eskiden boyle dusunmemeye calisiyodum ama cok fazla artinca kendimi kandirmamam gerektigini dusundum. mesala ortamda birine iltifat edilmicek olsa o ben oluyorum, biriyle konusulmucak olsa ben oluyorum, secilmeyen ben, sanssiz olan ben. biliyorum tekrar yasamama bile gerek yok hep ben eksigim. bosuna yasiyorum bi kez olumden dondum kendimi oldurmeye calisiyodum hep artik onu bile beceremiyorum onu da denemiyorum. artik calismak da istemiyorum yatip olmek istiyorum ya bildiginiz hicbisey olmak istiyorum kimse beni tanimasin kimsenin umrunda olmiyim ki zaten degilim. o kadar gereksiz biriyim ki cok bos bi insanim su hayatta gerek olmucak tek insan benim sanatciymis oymus buymus olum dusuncelerinden sanata kafa yoramiyorum yasamak bana gore degil bence ben gereksiz biriyim.

Genişletmek için tıkla...

Yazdığın şeyler beni etkiledi çünkü yazında kendime dair bazı detaylar gördüm. Kız arkadaşlarımla aramda sorun olduğunda, iletişim kesilince benim için kıyamet kopar gibi oluyordu ve kendimi tamamen diğer insanlara kapatırdım sanki o arkadaşım ile bir daha konuşmazsam dünyanın en mutsuz insanı olacağım, hayatım bitti diye düşünürdüm.

Ama inan bana, insan kendisini sevmeyince başkası da sevmez, sevse bile yüzeysel olur bu ilişkiler. Ayrıca sevilmenin senin dış görünüşün, güzellikle alakası yok. Güzellik algısına kaptırma kendini lütfen.


Hadi gel bugün, kendimize bir iyilik yapalım, kendine şefkat göster, içindeki o küçük çocuğa kocaman sarıl, kendini sev ve değer ver.

Hayat inişli çıkışlı, her zaman enerjik,mutlu olacağız diye bir şey yok. Bazen diplerde olabiliriz , yaşama hevesi olmayabilir. Ama bu süreçler eğer sen istersen geçecek, daha iyi olacaksın.
Mutlaka hem psikiyatriye hem de psikoloğa gitmeni öneririm.

İlkokul ve ortaokul sürecinde çok sessiz ,içine kapanık bir çocuktum. İnsanlarla konuşmaktan geri çekilirdim, rezil olmaktan, küçük düşürülmekten endişe ederdim hep. Topluluk içinde rahatça konuşamazdım. Evimize misafir geldiğinde çocukken hep odama saklanır ,kimse beni görmesin benimle konuşmasın isterdim.

Lise döneminde ne olduysa bir anda açıldım, özgüvenim arttı. Tanımadığım insanlarla hiç konuşmayan ben, yoldan geçerken belediye çalışanlarına, temizlik işi yapanlara "günaydın kolay gelsin" demeye başladım. Okul yolunda giderken , farklı yollardan yürümeyi deniyordum.

Bakkala ya da markete giderken rahatça bir ürünün nerde olduğunu soruyordum. Yıllar önce kendimi iç dünyama kapatan ben, artık MHRS ile kendime randevu alabilmeye başladım, hatta ailemde herkese ben randevu alıyorum artık.

Hastane işlerini ben hallediyorum. Sekreter, hemşire, doktor kim varsa konuşuyorum, kendimi artık daha güzel ifade edebiliyorum. Otobüste yanımda oturan kişilerle de konuşuyorum.
İnsanlarla konuşmak bana artık korkunç gelmiyor.

Otobüse binerken selam veriyorum, nerde ineceğimi söylüyorum. Daha önce ineceğim yeri söylemeye çekinen ben, şimdi "burda inebilir miyim, müsait bir yerde lütfen" diyorum.


Farklı bir şehirde üniversite okudum, o süreçler benim özgüvenim için zirve dönemlerdi, çok rahattım, bana hesap soran, kontrol etmeye çalışan hiç kimse yoktu. Kız arkadaşlarımla istediğim saatte dışarı çıkıp kafeye , avmlere gidiyor yürüyüş yapıyor, sohbet ediyorduk. Sırasıyla birbirimizin doğum gününü kutluyorduk. Birinin başı darda olsa hemen toplanır , destek olurduk.

Beraber sinemaya , kütüphaneye giderdik , şehir dışı gezi turuna katılmıştık. Birlikte piknik yapmıştık. Ben ilk kez o şehirde kan bağı olmadan dost, kardeş edinmiştim.

9 aylık kısa bir süre evlilik geçirip boşanıp aile evine döndükten sonra yine bir çöküş süreci yaşadım. Arkadaşlarım evimize gelir, bana destek olurdu, " hadi kalk dışarı çıkalım, yürüyüş yapalım, havamız değişsin" diyorlardı. Kolay olmadı ama toparlandım.


2. Kez üniversite okumaya karar verdim, okudum ve mezun oldum. O süreçte İSMEKe bağlı iki kursa gittim. Kurs çıkışında sevdiğim bir yer vardı. Oraya geçer tek başıma oturur, defterimi çıkarır, hislerimi, duygularımı yazar ve gökyüzünü izlerdim. Kendimle vakit geçirdikçe daha mutlu,huzurlu hissediyordum kendimi.

Evimizin çevresinde yeni taşınan birisi olursa, kapısına giderim selam veririm, hoş geldiniz derim , kek tarzı bir şeyler yapar ikram ederim. İnsan psikolojisi sabit bir şey değildir. Yaşadığımız sürece değişmek , gelişmek zorundayız.

Sen de adım adım kendine iyi gelen şeyleri yaptıkça, denedikçe daha iyi olacaksın.

Kural: Emek verilen şey sevilir.

Kendine emek verirsen kendini, başkalarına emek verirsen başkalarını seversin.

Psikolojik destek almadıysanız almanızı tavsiye ederim.cunku bazen en ufak görülen bir söz veya davranış bile insanda travmaya sebep olabiliyor.Arkadas mevzusuna gelince çokta takilmamanisi öneririm.Arkadasliklarin çoğu çıkar ilişkisi.Cikarina ters düştüğünüz sizi silebilirler .Bu her yaşta böyle insanlara yediren ağzı iyi laf yapan insanlar her zaman kazanır.Guzellige gelince bu güzellik meselesi değil aura meselesi bence insan kendini çirkin bulunca kendine guvenmeyince aura da düşüyor iyice .Yoksa afedersiniz ne çirkin kızlar ne iltifatlar alıyordur.

esl3ss .!.:

5 sene önce başladı kendimden düşmanımmışım gibi nefret etmem, o zamanlar çok daha farklı bi boyuttaydı artık kendim değil de içimde başka biri var da ben ayrı bi insan olarak ona nefret düşmanlık besliyo gibiydim. insanların benle dalga geçmesi çok vurmuştu beni, sürekli farklı tarzlar denedim hep değiştim şuan güzelleştiğimi biliyorum ama bilmek istemiyorum sevmiyorım kendimi.

2 ay önce en yakın arkadaşımla küstüm arkamdan konuştuğunu gördüm ve o hemen kendine en yakın arkadaş buldu bile her gün story atıyorlar, o kız sadece bana karşı kötüydü zaten o yüzden o kızla küsmezler biliyorum. beni dünyalardan çok seven kız bikaç günkü küslüğümüzden sonra beni hic sevmemeye baslamis beni bulusmak icin kullanicagini falan yazmisti arkadasina. iki tane daha yakin arkadasim var ama asla eglenemiyorum onlarla zaten hep telefon ellerinde birakin sunu diyince bana bagiriyolar ama onlarla kussem artik tamamen yapayalniz kalmis olucam. zaten yalnızim bi de o halimi dusunemiyorum. artik tek cozum icip kafayi bulmak olarak geliyor icip siziyorum sadece, tabi gorundugu gibi sabahlari aklimdan cikmiyor.

sosyal olmak istiyorum ama insanlarin yaninda cok kasiliyorum sosyal anksiyetemi yenmistim ama tabi icimde kalmis biraz. yeni tanistigim insanlarla konusamiyorum çok geriliyorum kendimi oyle bi kasiyorum ki anlatamam. konusamiyorum korkuyorum. kimsem yok. yalnizim. eminim daha guzel olsam daha cok ilgi görürdüm, insanlar bana saygi duyardi cok eminim ama yok iste ne kadar kendimi degistirsem insanlar beni ne kadar guzel bulsa bile ne kisilik olarak ne dis gorunus olarak yeterli değilim.

cok garip ama bu hayatta ozellikle arkadaslarimin arasinda yetersiz olan hep benim hayat bana gelince hep masalsiz gercekten. eskiden boyle dusunmemeye calisiyodum ama cok fazla artinca kendimi kandirmamam gerektigini dusundum. mesala ortamda birine iltifat edilmicek olsa o ben oluyorum, biriyle konusulmucak olsa ben oluyorum, secilmeyen ben, sanssiz olan ben. biliyorum tekrar yasamama bile gerek yok hep ben eksigim. bosuna yasiyorum bi kez olumden dondum kendimi oldurmeye calisiyodum hep artik onu bile beceremiyorum onu da denemiyorum. artik calismak da istemiyorum yatip olmek istiyorum ya bildiginiz hicbisey olmak istiyorum kimse beni tanimasin kimsenin umrunda olmiyim ki zaten degilim. o kadar gereksiz biriyim ki cok bos bi insanim su hayatta gerek olmucak tek insan benim sanatciymis oymus buymus olum dusuncelerinden sanata kafa yoramiyorum yasamak bana gore degil bence ben gereksiz biriyim.

Genişletmek için tıkla...

Yalnızlık çok tehlikelidir bir defa alıştın mı bir daha asla iki yüzlü aptal bencil Egoist insanlarla zaman kaybetmek istemiyor insan

Ben alıştım sadece küçük çekirdek ailem ve ben Harika güzel

Canım sana tavsiyem kitap oku bol bol kitap oku

Bir hobi edin müzık olur yemek olur fotoğrafçılık olur

Hayvan sahiplen mesela benim minnoşum eve neşe getirdi

Ve en önemlisi psikologa görün