- Konu Sahibi gecebaykusu
- #1
evet nerden başlasam ki anlatmaya bu zamana kadar kimseye bu kadar net konuşmamışımdır hoş güvenicek kimsemde yok ya 
gelelim benim hikayeme anne baba ayrı :
baba:karı kız peşinde eşine ihanet etmiş çocukları umrunda olmayan biri
anne desen çökmüş gitmiş hayat mücadelesinden çocuklar desen yani biz savrulup gidiyoruz kaba taslak bu aile portresi
ben genelde ikisyle daha doğrusu üçüyle anlaşamam evin asi evladı ben istenmeyen oldum nedense hiç annemin dizine başımı koyup ağlayamadım babamla hiç konuşmadık genelde bizle vakit geçirmeyi pek sevmez gitsek diye bakar hep ama söz konusu başkaları oldumu koşa koşa gider yedirir bakar bizse umrunda değiliz
çok anne baba hasreti çektim arkdaşlarımdan dinlediğim hikayeler etrafta gördüğüm güzel tablolar imrenirdim içten içe
berbat bi hayat ortamı benim için etraf kötü ihanet aldatma ne arasanız var burda keşke kaçı gidebilsem
ailenin nedenli önemli bi kavram oldunu biliyorum annenin ne kadar önemli olduğunuda ama bunlar yetmiyor işte
bizim evde hiç huzur ortamı yok sürekli kavga gürültü birazda benden kaynaklanır aslında ama çoğu suç onların küfür etmelerini yediremiyorum öyle normal hakaretlerde değil bunlar içerliyorum üzülüyorum böyle böyle derken insanlardan soyutladım kendimi takıntılarım oluştu önceden böyle şeyler yoktu bende annemin iftiraları babamın umursamazlığı ikiside benden nefret ederler kardeşimde onlda atışırız sürekli
tek istediğim şey sıcak mutlu bi yuva aile huzur saygılı hakaretsiz ama imkansız sanırım...tabi bi yandan dersane var bu yıl tekrar hazırlanıyorum üniye umarım kazanırım
tüm bu kaosun içinde beni tek mutlu eden biricik sevgilim onuda üzdüm bugün eskiden kızardı niye böyle yapıyosun alttan al diye artık kızmaz oldu tepkisiz oda korkuyo anneme çekmemden onun gibi çekilmez olmamdan en çokta ben korkuyorum
yoruldum sinirlerimin yıpranmasından ağlamaktan toparlanmam gerek keşke yanımda olsaydı sevdiğim keşke tüm bu sıkıntılardan uzaklaşıp normale dönebilsem destek olan bi ailem olsaydı bana
hep kendimden kaçtım yüzleşmekten korktum ne zaman kendime baksam üzülüyordum canım yanıyordu ama artık kaçamam kendimden yüzeşmeliyim buraya yazarken bile ağlamamak elde değil hoş tam anlatamadım kendimi ama yazmak istedim sadece
gelelim benim hikayeme anne baba ayrı :
baba:karı kız peşinde eşine ihanet etmiş çocukları umrunda olmayan biri
anne desen çökmüş gitmiş hayat mücadelesinden çocuklar desen yani biz savrulup gidiyoruz kaba taslak bu aile portresi
ben genelde ikisyle daha doğrusu üçüyle anlaşamam evin asi evladı ben istenmeyen oldum nedense hiç annemin dizine başımı koyup ağlayamadım babamla hiç konuşmadık genelde bizle vakit geçirmeyi pek sevmez gitsek diye bakar hep ama söz konusu başkaları oldumu koşa koşa gider yedirir bakar bizse umrunda değiliz
çok anne baba hasreti çektim arkdaşlarımdan dinlediğim hikayeler etrafta gördüğüm güzel tablolar imrenirdim içten içe
berbat bi hayat ortamı benim için etraf kötü ihanet aldatma ne arasanız var burda keşke kaçı gidebilsem
ailenin nedenli önemli bi kavram oldunu biliyorum annenin ne kadar önemli olduğunuda ama bunlar yetmiyor işte
bizim evde hiç huzur ortamı yok sürekli kavga gürültü birazda benden kaynaklanır aslında ama çoğu suç onların küfür etmelerini yediremiyorum öyle normal hakaretlerde değil bunlar içerliyorum üzülüyorum böyle böyle derken insanlardan soyutladım kendimi takıntılarım oluştu önceden böyle şeyler yoktu bende annemin iftiraları babamın umursamazlığı ikiside benden nefret ederler kardeşimde onlda atışırız sürekli
tek istediğim şey sıcak mutlu bi yuva aile huzur saygılı hakaretsiz ama imkansız sanırım...tabi bi yandan dersane var bu yıl tekrar hazırlanıyorum üniye umarım kazanırım
tüm bu kaosun içinde beni tek mutlu eden biricik sevgilim onuda üzdüm bugün eskiden kızardı niye böyle yapıyosun alttan al diye artık kızmaz oldu tepkisiz oda korkuyo anneme çekmemden onun gibi çekilmez olmamdan en çokta ben korkuyorum
yoruldum sinirlerimin yıpranmasından ağlamaktan toparlanmam gerek keşke yanımda olsaydı sevdiğim keşke tüm bu sıkıntılardan uzaklaşıp normale dönebilsem destek olan bi ailem olsaydı bana
hep kendimden kaçtım yüzleşmekten korktum ne zaman kendime baksam üzülüyordum canım yanıyordu ama artık kaçamam kendimden yüzeşmeliyim buraya yazarken bile ağlamamak elde değil hoş tam anlatamadım kendimi ama yazmak istedim sadece
