- Konu Sahibi yabaninciri
- #1
yaptığım şeyin yanlış olduğunu biliyorum ama çok pişmanım.Lütfen kendinizi benim yerime koyup öyle yazın.
5 yıldır devam eden bi ilişkim var farklı şehirlerde yaşıyoruz ama onunla karı koca gibiyiz ve ben sadece onun oldum. her şey güzel gidiyordu hiç bi zaman pişman olmadım onun olduğum için. öyle çok büyük sorunlarımız da olmadı şimdiye kadar. evlenmemiz için askerlik sorunu vardı önümüzde ve sevgilim askere gitti. o süreç içinde biz bazı ailevi sorunlar yaşadık anne babam ayrılma aşamasına geldi neredeyse. boşanmadılar ama ayrı yaşamayı seçtiler ve biz annemle başka bir şehre taşındık. babam arada gelip gidiyordu tabi ama ne kadarda olsa darmadağın bi hayat... aile sorunlarımdan öyle sıkılmıştım ki artık sevgilim döndüğünde direk evlenmeyi istiyorduk ve o beni hiçbir zaman yalnız bırakmadı her konuda destek oldu sahip çıktı bana. ben yeni bi işe başladım orda bi çocukla tanıştık sürekli benimle konuşmaya çalışıyordu önce internetten sonra telefon üzerinden konuşmaya başladık hiç bi kötülük yoktu içimde ona sevgilimi anlatıyordum sorunlarımı dinliyordu sürekli yanımdaydı.. ne oldu nasıl oldu bilmiyorum ama sürekli görüşmeye konuşmaya başladık duygusal bişiler oluyodu aramızda. sevgilimi seviyorum ama bilmiyorum boşluk mu dersin uzaklık mı dersin bilmiyorum ondan asla vazgeçmedim bir gün bile ayrılmak geçmedi aklımdan. o çocuğa sürekli sevgilime neden yapıyorum bunu o bunu haketmiyo diye derdimi anlatıyordum. oda fırsat kolluyo zaten kafamı iyice karıştırıyodu.. sevgilim izne geldi onunla güzel günler geçirdik tabi o çocuk da biliyo yanımda olduğunu bana mesajlar atıyo atma dediğim halde. telefonumu ortada bırakamaz olmuştum. sevgilim gitmesine 5 dün kala sanki biliyomuş gibi cümleler kullanmaya başladı.. vee evet biliyomuş
( o akşam karşıma geçip anlat dedi bana.... ona anlattım... öylece sustu karşımda... o sustukça ben yerin dibine giriyordum...artık olmayacagını söyledi sadece bittiğini söyledi.. yalvardım yakardım ona bir şans daha vermesi için ne kadar pişman olduğumu gördü ve affetti. o çocuğuda arayıp anlattım yaptığım yanlışın farkına vardığımı sevgilimin ögrendiğini bir daha aramamasını söyledim... ertesi gün işten ayrılmak için beraber gittik ben içeri girerken o çocukla kapıda karşılaştılar... ben içeri geçtim gerekli işlemler için onlar dışarda kaldı... konuşmuşlar... utanmadan attığım mesajları sevgilime göstermeye çalışmış evlenmek istemiyo seninle gibi cümleler kurmuş... sevgilim bakmamış bile çünkü bana inanıyo. sevgilimin izni bitti ve döndü askere. o çocuk beni sürekli aramaya başladı sürekli mesaj atıyo tehdit ediyo evime gelmekle.. hattımı değiştirdim sonunda oda yetmedi gittiğim kursa geldi görüşmek için tersledim sevgilime söyledim aramış onu saydırmış telefonda baya korkmuş bile hatta. bi süre geçti oda yetmedi sevgilime mesaj attı "biz şurda buluştuk burda buluştuk neler yaptığımızı sevgiline sor anlatsın" diye yazmış tabi sevgilim bana söyledi ben ona anlatmıştım zaten herşeyi oda biliyordu o çocuğun sırf bizi ayırmak için yaptığını. beni savunan nolursa olsun ayrılmayacagımız anlatan bişi yazdı karşılığında. bunlar olurken ben hergün ölüyorum vicdan azabından... insanları hiç mi tanıyamadım nasıl güvenip gezdim tozdum needenn demekten kafayı yicem... köpekler gibi pişmanımm sevgilim gördü pişmanlığımı bir şans daha verdi ama ben kendimi affedemiyorumm... sevgilim çok zor günler yaşadı olmayacak ayrılalım dedi vazgeçirdim onu kaybetmek istemiyorum çünkü ben anladım hatamı ama o beni saplantı yapmış durumda. arada başka bir facebooktan bakıyorum iftira ve tehdit içeren şeyler paylaşıyo... onları gördükte daha da kötü oluyorum...ben bişileri düzeltmeye çalışırken o yine bizi ayırmak için bişiler yapacak diye ödüm kopuyo...ben çok pişmanım bu vicdan azabıyla yaşamak çok zorr (
5 yıldır devam eden bi ilişkim var farklı şehirlerde yaşıyoruz ama onunla karı koca gibiyiz ve ben sadece onun oldum. her şey güzel gidiyordu hiç bi zaman pişman olmadım onun olduğum için. öyle çok büyük sorunlarımız da olmadı şimdiye kadar. evlenmemiz için askerlik sorunu vardı önümüzde ve sevgilim askere gitti. o süreç içinde biz bazı ailevi sorunlar yaşadık anne babam ayrılma aşamasına geldi neredeyse. boşanmadılar ama ayrı yaşamayı seçtiler ve biz annemle başka bir şehre taşındık. babam arada gelip gidiyordu tabi ama ne kadarda olsa darmadağın bi hayat... aile sorunlarımdan öyle sıkılmıştım ki artık sevgilim döndüğünde direk evlenmeyi istiyorduk ve o beni hiçbir zaman yalnız bırakmadı her konuda destek oldu sahip çıktı bana. ben yeni bi işe başladım orda bi çocukla tanıştık sürekli benimle konuşmaya çalışıyordu önce internetten sonra telefon üzerinden konuşmaya başladık hiç bi kötülük yoktu içimde ona sevgilimi anlatıyordum sorunlarımı dinliyordu sürekli yanımdaydı.. ne oldu nasıl oldu bilmiyorum ama sürekli görüşmeye konuşmaya başladık duygusal bişiler oluyodu aramızda. sevgilimi seviyorum ama bilmiyorum boşluk mu dersin uzaklık mı dersin bilmiyorum ondan asla vazgeçmedim bir gün bile ayrılmak geçmedi aklımdan. o çocuğa sürekli sevgilime neden yapıyorum bunu o bunu haketmiyo diye derdimi anlatıyordum. oda fırsat kolluyo zaten kafamı iyice karıştırıyodu.. sevgilim izne geldi onunla güzel günler geçirdik tabi o çocuk da biliyo yanımda olduğunu bana mesajlar atıyo atma dediğim halde. telefonumu ortada bırakamaz olmuştum. sevgilim gitmesine 5 dün kala sanki biliyomuş gibi cümleler kullanmaya başladı.. vee evet biliyomuş
( o akşam karşıma geçip anlat dedi bana.... ona anlattım... öylece sustu karşımda... o sustukça ben yerin dibine giriyordum...artık olmayacagını söyledi sadece bittiğini söyledi.. yalvardım yakardım ona bir şans daha vermesi için ne kadar pişman olduğumu gördü ve affetti. o çocuğuda arayıp anlattım yaptığım yanlışın farkına vardığımı sevgilimin ögrendiğini bir daha aramamasını söyledim... ertesi gün işten ayrılmak için beraber gittik ben içeri girerken o çocukla kapıda karşılaştılar... ben içeri geçtim gerekli işlemler için onlar dışarda kaldı... konuşmuşlar... utanmadan attığım mesajları sevgilime göstermeye çalışmış evlenmek istemiyo seninle gibi cümleler kurmuş... sevgilim bakmamış bile çünkü bana inanıyo. sevgilimin izni bitti ve döndü askere. o çocuk beni sürekli aramaya başladı sürekli mesaj atıyo tehdit ediyo evime gelmekle.. hattımı değiştirdim sonunda oda yetmedi gittiğim kursa geldi görüşmek için tersledim sevgilime söyledim aramış onu saydırmış telefonda baya korkmuş bile hatta. bi süre geçti oda yetmedi sevgilime mesaj attı "biz şurda buluştuk burda buluştuk neler yaptığımızı sevgiline sor anlatsın" diye yazmış tabi sevgilim bana söyledi ben ona anlatmıştım zaten herşeyi oda biliyordu o çocuğun sırf bizi ayırmak için yaptığını. beni savunan nolursa olsun ayrılmayacagımız anlatan bişi yazdı karşılığında. bunlar olurken ben hergün ölüyorum vicdan azabından... insanları hiç mi tanıyamadım nasıl güvenip gezdim tozdum needenn demekten kafayı yicem... köpekler gibi pişmanımm sevgilim gördü pişmanlığımı bir şans daha verdi ama ben kendimi affedemiyorumm... sevgilim çok zor günler yaşadı olmayacak ayrılalım dedi vazgeçirdim onu kaybetmek istemiyorum çünkü ben anladım hatamı ama o beni saplantı yapmış durumda. arada başka bir facebooktan bakıyorum iftira ve tehdit içeren şeyler paylaşıyo... onları gördükte daha da kötü oluyorum...ben bişileri düzeltmeye çalışırken o yine bizi ayırmak için bişiler yapacak diye ödüm kopuyo...ben çok pişmanım bu vicdan azabıyla yaşamak çok zorr (
Son düzenleme:
50:
