- 25 Ekim 2018
- 147
- 205
- 53
Iyi aksamlar kizlar. Konuya direk giriş yapacagim ve umarim cok uzun olmaz, olsada kusura bakmayin, hakkınızı helal edin. İçimi dökmek istiyorum sizlere.
Yaklaşık iki ay önce sevgili babacimi kaybettim
o günden bu yana kendimi o kadar boş ve tuhaf hissediyorum ki. Hic biseyden zevk alamiyorum. Mesela bi an komik bisey oluyor gülmeye basliyorum ve aninda kendimi suclu ve yanlis bisey yapıyorum gibi susturuyorum.
Sanki bi beklenti icindeyim, sanki biseyleri bekliyorum gibi hissediyorum kendimi. Acaba güzel günlerin gelmesini mi? Ama bundan sonra sanki hic bisey güzel olmayacakmis gibi. Düşüncelerim ve hislerim o kadar karman corman ki ne dusunecegimi bilmiyorum.
Bazı günler ağlamadan geciyor, sonra kendi kendime diyorum: sen nasil böyle olabilirsin ki sen babani kaybettin aglaman sizlaman yanman lazim. Ve kendimi nedense babama ihanet edermis gibi hissediyorum.
Cok karisik yazdiysam kusuruma bakmayin lütfen ama kafam cok karisik, herseyin eskisi gibi olmasini istiyorum sadece ama malesef olamicak hele annecimi gördüğüm zaman icim parcalaniyor, aklim hep onda (annemden bir saatlik uzaktayim, elimden geldiği kadar yanindayim ve oda calismadigi günler bana yatiliya geliyor) annem icin cok ama cok üzülüyorum. Bir yandan giden babacima mi yanayim yoksa yalniz kalan annecime mi 
Yaklaşık iki ay önce sevgili babacimi kaybettim
o günden bu yana kendimi o kadar boş ve tuhaf hissediyorum ki. Hic biseyden zevk alamiyorum. Mesela bi an komik bisey oluyor gülmeye basliyorum ve aninda kendimi suclu ve yanlis bisey yapıyorum gibi susturuyorum. Sanki bi beklenti icindeyim, sanki biseyleri bekliyorum gibi hissediyorum kendimi. Acaba güzel günlerin gelmesini mi? Ama bundan sonra sanki hic bisey güzel olmayacakmis gibi. Düşüncelerim ve hislerim o kadar karman corman ki ne dusunecegimi bilmiyorum.
Bazı günler ağlamadan geciyor, sonra kendi kendime diyorum: sen nasil böyle olabilirsin ki sen babani kaybettin aglaman sizlaman yanman lazim. Ve kendimi nedense babama ihanet edermis gibi hissediyorum.
Cok karisik yazdiysam kusuruma bakmayin lütfen ama kafam cok karisik, herseyin eskisi gibi olmasini istiyorum sadece ama malesef olamicak
hele annecimi gördüğüm zaman icim parcalaniyor, aklim hep onda (annemden bir saatlik uzaktayim, elimden geldiği kadar yanindayim ve oda calismadigi günler bana yatiliya geliyor) annem icin cok ama cok üzülüyorum. Bir yandan giden babacima mi yanayim yoksa yalniz kalan annecime mi 
