kızlar sadece anlatmak rahatlamak istiyorum belki. gerçi biraz iyiyim şu an. dün çok kötüydüm.
olay erkek arkadaşımla.
1.5 seneye yakındır beraberdik.
ben bu ara iş güç çok odaklandığım için ilgilenemiyordum, tartışıyorduk vs ve sonunda ayrılalım dedik.
bu olay iki üç gün önce oluyor.
ayrılıktan sonra facebook sayfasında aşk acısı çeken şeyler yazdığını gördüm.
ortak bir arkadaşımız da mesaj atmış bana. "barışmalısınız, ikiniz de iyi değilsiniz" diye.
ben de erkek arkadaşımın başka bir arkadaşına ya ben m. yi arayacağım şimdi, adam üzgün ben de üzgünüm dedim.
arkadaşının cevabı: o senin için acı çekmiyor, başkasını bulmuş sanırım. benden duymuş olma vs.
o sinirle sms attım. başkasını bulmuşsun üç günde, allahından bul gibi bir şey yazdım.
(bunları anlatırken bile utanıyorum.)
öyle üste çıktı ki, başkasını bulmamış insanlara yalan söylemişmiş. beni unutmak için yapıyormuşmuş. ben adiymişim, ben bir ton hakaret saydı, öyleymişim falan.
bu arada gece saatlerine girdik, gece kavga devam ediyor. aradı telefonda saymaya başladı.
yemin ediyor bir taraftan başkası yok diye, bir taraftan hakaret.
başkasını bulursam bu on gün sonra falan olur, üç günde olmaz diyor. (nasıl gözümden düştü, gün hesaplıyor rahatlığa bak.)
bu kavga sürerken ben bir bira açtım, telefonda ona da söyledim bira içtiğimi.
hala sayıyor ama bana. ben de ona hakaret etmeye başladım. üç günde yeni birini buldun diye...
bir anda telefonu annesine verdi.
meğer hoparloru açmış, annesine dinletmiş tüm kavgayı.
annesi bana oğlumu rahatsız etme ayarında bir şeyler dedi.
senin yüzünden başarısız oluyor falan.
peki bir daha asla aramam oğlunuzu dedim.
iyi olur dedi. genç insanlarsınız başkasını bulursunuz dedi.
olur dedim.
(1.5 senedir oğluna nasıl iyi davrandığımı bilir, ama onun için ne önemi var ki? başkasını bulursunuz. at pazarı çünkü burası.)
sonra telefonu bu çocuk geri aldı. saymaya devam ediyor.
neymiş ona hakaret etmişim, ondan ve annesinden özür dileyecekmişim.
dilemedim.
sonra yine annesine dinletiyormuş sesimi, dinlemiyor gitti yattı demişti.
kuzenimin kız arkadaşı bana sevgili ayarlayacak tadında bir şeyler dedi, o kıza saydım bu kez. beni tanıyan bir kız nasıl bunu yapar, ne ayıp diye. o kızı da korudu, onun üzerine de hakaretleştik.
ve ardından annesinin sesini duydum:
"sarhoş bu ya, kapat" dedi annesi.
telefonu yüzüme kapattılar.
(sarhoş değildim, sadece bira açtım dedim.)
bir buçuk sene yahu :)
kendimi çok değersiz hissettim. çok küçük düştüm.
ben böyle bir rezilliğin içinde nasıl yer aldım acaba...
olay erkek arkadaşımla.
1.5 seneye yakındır beraberdik.
ben bu ara iş güç çok odaklandığım için ilgilenemiyordum, tartışıyorduk vs ve sonunda ayrılalım dedik.
bu olay iki üç gün önce oluyor.
ayrılıktan sonra facebook sayfasında aşk acısı çeken şeyler yazdığını gördüm.
ortak bir arkadaşımız da mesaj atmış bana. "barışmalısınız, ikiniz de iyi değilsiniz" diye.
ben de erkek arkadaşımın başka bir arkadaşına ya ben m. yi arayacağım şimdi, adam üzgün ben de üzgünüm dedim.
arkadaşının cevabı: o senin için acı çekmiyor, başkasını bulmuş sanırım. benden duymuş olma vs.
o sinirle sms attım. başkasını bulmuşsun üç günde, allahından bul gibi bir şey yazdım.
(bunları anlatırken bile utanıyorum.)
öyle üste çıktı ki, başkasını bulmamış insanlara yalan söylemişmiş. beni unutmak için yapıyormuşmuş. ben adiymişim, ben bir ton hakaret saydı, öyleymişim falan.
bu arada gece saatlerine girdik, gece kavga devam ediyor. aradı telefonda saymaya başladı.
yemin ediyor bir taraftan başkası yok diye, bir taraftan hakaret.
başkasını bulursam bu on gün sonra falan olur, üç günde olmaz diyor. (nasıl gözümden düştü, gün hesaplıyor rahatlığa bak.)
bu kavga sürerken ben bir bira açtım, telefonda ona da söyledim bira içtiğimi.
hala sayıyor ama bana. ben de ona hakaret etmeye başladım. üç günde yeni birini buldun diye...
bir anda telefonu annesine verdi.
meğer hoparloru açmış, annesine dinletmiş tüm kavgayı.
annesi bana oğlumu rahatsız etme ayarında bir şeyler dedi.
senin yüzünden başarısız oluyor falan.
peki bir daha asla aramam oğlunuzu dedim.
iyi olur dedi. genç insanlarsınız başkasını bulursunuz dedi.
olur dedim.
(1.5 senedir oğluna nasıl iyi davrandığımı bilir, ama onun için ne önemi var ki? başkasını bulursunuz. at pazarı çünkü burası.)
sonra telefonu bu çocuk geri aldı. saymaya devam ediyor.
neymiş ona hakaret etmişim, ondan ve annesinden özür dileyecekmişim.
dilemedim.
sonra yine annesine dinletiyormuş sesimi, dinlemiyor gitti yattı demişti.
kuzenimin kız arkadaşı bana sevgili ayarlayacak tadında bir şeyler dedi, o kıza saydım bu kez. beni tanıyan bir kız nasıl bunu yapar, ne ayıp diye. o kızı da korudu, onun üzerine de hakaretleştik.
ve ardından annesinin sesini duydum:
"sarhoş bu ya, kapat" dedi annesi.
telefonu yüzüme kapattılar.
(sarhoş değildim, sadece bira açtım dedim.)
bir buçuk sene yahu :)
kendimi çok değersiz hissettim. çok küçük düştüm.
ben böyle bir rezilliğin içinde nasıl yer aldım acaba...
Son düzenleme:
