Kendimi hiçbir yere ait hissedemiyorum...

Miss Salvatore · Cumartesi 22:05

gisla .!.:
İyi mi yani? En son 2021de denemişsin 2014 yılında yerleşmişsin 7 sene sonra dgs sonra boşverdin gittin mi? Kpss bile yok. Belli ki içinde zaten çalışma isteği yok. Bu sorunları tek sen yaşamıyorsun. Dehbli olup tıp diş okuyan dolu. İnsan bu kadar sene ben ne yapıyorum demez mi. Deneme için bile girmemişsin. Tabii ki bir yere ait hissetmezsin. Bi mağazaya kıyafet toplamaya bile sınav yapılıyor. İşler önüne mi açılacak. Ailene baskı kur 1+1 ev aldır. Gerekirse kredi çek öde. Ağla drama kas sokakta mı kalacağım de. En azından babanın emeklisi vs kalır

Normal değil tabiki bu sonuçlar iyi değil. Deb mi var her ne halt varsa bilmiyorum artık, çalışma hevesim yoktu daha önce. Boşandım, kardeşlerim çalışıyor, yeğen bakımı, o bu şu, sonra abimin kredi çekip beni kefil yaptırması, adıma borç olması vs derken kendi adıma banka kartı bile kullanamıyorum , kullandığım karta geçen yıllarda devlet bloke koydu. Abim 5 yıl önce kefil olmamı istemişti. Banka da nasıl kabul etti bunu çalışmıyor olmama rağmen, ben de anlayamadım

Miss Salvatore · Cumartesi 22:06

gisla .!.:
İyi mi yani? En son 2021de denemişsin 2014 yılında yerleşmişsin 7 sene sonra dgs sonra boşverdin gittin mi? Kpss bile yok. Belli ki içinde zaten çalışma isteği yok. Bu sorunları tek sen yaşamıyorsun. Dehbli olup tıp diş okuyan dolu. İnsan bu kadar sene ben ne yapıyorum demez mi. Deneme için bile girmemişsin. Tabii ki bir yere ait hissetmezsin. Bi mağazaya kıyafet toplamaya bile sınav yapılıyor. İşler önüne mi açılacak. Ailene baskı kur 1+1 ev aldır. Gerekirse kredi çek öde. Ağla drama kas sokakta mı kalacağım de. En azından babanın emeklisi vs kalır

Şimdi dananın kuyruğu koptu, bardaktaki son damla taştı, kendimi sıkışmış mecbur hissediyorum artık

mrseva · Pazar 02:29

Hayatı yaşanılır kılan şey değişen ve gelişen hedefler belirlemek ve mutlu olmamızı sağlayan şey de o hedeflere ulaşma sürecinde verdiğimiz uğraşlardan geçiyor.
Sizin hayatınızda kendinizle ilgili bir hedefiniz yok gibi görünüyor.
Yaptığınız iyilikler, zamanla zorunluluklarınız haline gelmeye başlar. Gerçek şu ki en çok değer gören kişiler önce kendine değer verenler, sınırlarını çizenlerdir. Sizin gibi davrananlar ise her zaman geri plana atılanlar olur.
Hayatınızı sıfırlayın ve yeniden inşa etmeye başlayın.
Çevrenizdeki bütün parazitleri temizleyin. Çeşitli kurslara gidip, sertifikalar alın. Yapmaktan keyif aldığınız işi keşfedin ve o işte uzmanlaşın.
Başta sizi işe almaları için ter döktüğünüz firmalar olacak ancak tecrübelendikçe ve kendinizi geliştirdikçe seçimi siz yapacaksınız.
Bu süreçte ailenizi silmek pahasına bile olsa ayrı bir yaşam kurmaya çalışın.
Sevgisiz bir ortamda büyümüş ve varlığınızı gösterecek başka bir yol bilmediğiniz için etrafınıza gereksiz çaba göstermiş olabilirsiniz ancak bunları geride bırakmak hiç zor değil.
Konfor alanınızdan çıkmanız gerekiyor sadece.
Kariyer hayatınız başladığında ve günden güne yol kat ettiğinizde, hayalleriniz de hedefleriniz de gelişecek ve hayat çok daha zevkli bir koşuşturmaca haline gelecek. Yine tökezleyecek, yine düşeceksiniz ancak nereye gittiğinizi ya da gitmek istediğinizi bildiğiniz için hızlıca kalkıp yola devam edebileceksiniz.
Umarım her şey sizin için yoluna girer.

Cui Bono · Pazar 08:18

Miss Salvatore .!.:
1 gün keyfim yerindeyse 5 gün diplerde hissediyorum hayattan tat alamıyorum eskisi kadar. Arkadaş ortamında konuşkan, güler yüzlü birisiyim normalde. Sabah yataktan kalkıyorum sırtım,belim , bacaklarım her yerim ağrıyor. Keyifsiz, mutsuz şekilde ve bir ton şeyi düşünerek kalkmaya çalışıyorum. Yine mi sabah oldu, ne zaman bitecek bu yolculuk diyorum kendime. Elimi , yüzümü yıkayıp kendime gelmeye çalışıyorum. Yürürken bile çok isteksiz yürüyorum. Yaşayan ölü gibi hissediyorum kendimi bazen. Allah'a inanıyorum ama çok dindar birisi değilim. Dua ederken kalbim ferahlıyor geçici süreliğine. Ben mi mutsuzluğa yapıştım yoksa mutsuzluk mu yakamdan düşmüyor bilemedim. Bir hobi edinsem bile kafamı dağıtamıyorum. Her şeyi çok kafaya takıyorum. Sağlığımın kıymetini bilmek için illa ağır şekilde hasta olmam mı gerekiyor ? Kendime şükret diyorum şükürsüz halime kızıyorum. Arkadaşımla konuşsam söylediği şeyleri düşünüyorum ya da bir şey söylesem acaba yanlış bir şey mi dedim beni yanlış anlamış mıdır diye kafamda kuruyorum. Kendimden yoruldum bıktım ,usandım, tükendim artık. Bu kadar negatif olmayı istemiyorum. Arkadaşlarımla arada bir görüşüyorum, yürüyüş yapıyorum, denize sahile gidiyorum, minnoş bir kedim var onunla ilgileniyorum, yeğenlerimle vakit geçiriyorum parka falan gidiyoruz , gökyüzünü izlemek bana iyi geliyor ama sonrasında içimde büyük bir boşluk oluşuyor. Çok uzun yıllar yaşamaktan korkuyorum bu yüzden Allah'a dua ederken kısa ve güzel bir ömür diliyorum. Yeni şeyler yapmayı deniyorum hemen canım sıkılıyor, hiçbir şey yapacak enerjim, takatim yok, saatlerce uyumak ve bir daha uyanmamak istiyorum sadece. Aklıma intihar düşüncesi geliyor bazen ama ahiret inancım olduğu için yapamıyorum bunu. Daha dün şarkı dinleyip dans ediyordum keyfim yerindeydi ama bir anda modum değişiyor,ruh halim çok değişken. Böyle bir konu açtığım için de hepinizden özür diliyorum. Bunaltıcı oldu yazım farkındayım. Ne yapacağımı bilemiyorum. Benim gibi hisseden var mı?

Niye böyleyim diye sorgulayıp kendine yüklenmeyi ve iyi olmalıyım diye kendini zorlamayı bırakmalısın öncelikle. Bu da bir süreç, illa ki geçecektir.
Ben düzenli bir terapi tavsiye ediyorum, ilaç kullanmaya da devam etmelisin, çok yeni başladın çünkü.
Çalışıyor musun?

Miss Salvatore · Pazar 10:04

Cui Bono .!.:
Niye böyleyim diye sorgulayıp kendine yüklenmeyi ve iyi olmalıyım diye kendini zorlamayı bırakmalısın öncelikle. Bu da bir süreç, illa ki geçecektir.
Ben düzenli bir terapi tavsiye ediyorum, ilaç kullanmaya da devam etmelisin, çok yeni başladın çünkü.
Çalışıyor musun?

Hayır çalışmıyorum hep korku kaygılarla yaşadım bunca zamana kadar. Yeteneğim ne yönde, ne yapabilirim bunu da bulamıyorum. Bunca zaman başıboş yaşayıp hayatımı heba etmişim. Ben ne yaşıyorum diye kendimi silkelemek bile gelmemiş aklıma. Çalışmak ile ilgili korkularım var. Çocukluğumdan beri hep eleştirildim. Büyüyünce de ben kendimi eleştirmeye başladım. Ama şimdi kendimi sıkışmış, daralmış hissediyorum. Sanki hayatımın son noktasına geldim ve ölümüm yaklaştı gibi.

Miss Salvatore · Pazar 10:42

Cui Bono .!.:
Niye böyleyim diye sorgulayıp kendine yüklenmeyi ve iyi olmalıyım diye kendini zorlamayı bırakmalısın öncelikle. Bu da bir süreç, illa ki geçecektir.
Ben düzenli bir terapi tavsiye ediyorum, ilaç kullanmaya da devam etmelisin, çok yeni başladın çünkü.
Çalışıyor musun?

Dünden beri stresten , üzüntüden midem bulanıyor afedersin kusma hissi geliyor ama kusamıyorum. Midem hâlâ çok kötü , uyandığımda kalbim hızlı hızlı atmaya başladı. Bazen de sanki hiç nabzım yok gibi kalp atışımı hissedemiyorum. Gece boyu ağladım durdum, gözlerimin altı şişmiş. Nefes alamıyorum artık. Benim kendime yaptığım bu eziyeti başka kimse yapmamıştır. Bir düşmana ihtiyacım yok yani.

Miss Salvatore · Pazar 10:47

Cui Bono .!.:
Niye böyleyim diye sorgulayıp kendine yüklenmeyi ve iyi olmalıyım diye kendini zorlamayı bırakmalısın öncelikle. Bu da bir süreç, illa ki geçecektir.
Ben düzenli bir terapi tavsiye ediyorum, ilaç kullanmaya da devam etmelisin, çok yeni başladın çünkü.
Çalışıyor musun?

Psikiyatriste giderken bile ailemden gizledim, başka bölüme randevu almış gibi yapıyorum,ilaç kullandığımı bilmiyorlar, aileme içimi açamıyorum, onlara kendimi ifade edemiyorum. Anneme babama göre psikiyatriye sadece deliler gidiyor, onlara çok saçma geliyor bunlar. Onlarla düşünce yapımız çok zıt. Ama idare etmeye çalışıyorum.

kerkenes · Pazar 12:52

gisla .!.:
Bu kişiler 35 40sa normal ben günümüzden bahsediyorum bir yerlerde tanıdık varsa her şey olur ayrıca. Dil bilmek ve onu öğretmek aynı şey mi? Yökdil yds vs girdin mi hiç çok merak ettim. Yani bu kariyer zirvesi o bu bunların tamamen uydurma göstermelik olduğunu bilecek yaştayız. Umarım istediğin gibi bi iş bulabilirsin ama bana çok olası gelmiyor. En badiy network bile edinmedin. Çevremde insanların çektiği çileyi görüyorum. Ben de kalabalık bir aileye kardeşe sahibim ama babam ölse miras sıkıntısı olacağına eminim. Ailen hiç kızım 30 yaşındasın sana 1+1 ev alalım ya da şu gelir senin olsun demiyor mu? Boşanmışsın şöyle böyle demiyor mu? Başlarına bir şey gelse evde oturur maaş alırım diyorsan her zaman olmuyor. Ortada 4 çocuk varsa 4 ev varsa bile insanlar memnun olmuyor. İşin içine mal mülk girince kardeşlik kalmıyor. Ne okumuş etmiş insanlar bu kavgaya girişiyor. Yani 9 senede en azından lisans okusaydın. Ben de kpss için bir şeye baktım sürekli karşıma hesaplar çıkıyor. 2 yıllık bir sürü bölüm var. Hiç mi bakmadın. Hiç mi kpss bari çalışayım demedin 9 senede matematik hatim edilirdi. Burda bile arkandan neler konuşuldu hesabını silince ben gördüm. Kim bilir arkadaş eş dost neler diyor. Ne hayatlar var yokluk içinde fabrikada orda burda çalışıyor eve temizliğe gidiyor atanıyor okuyor. Arkadaşımın arkadaşı 3 çocukla 2 yıllık röntgen okuyup atanmış. Ben bizzat 45ten sonra atanan tanıyorum. Ailenden onay görme arzusu ile oturup durmak kolay. İnsanın kendine verdiği zararı kimse veremez. İşe girsem şöyle böyle hiç girdin mi? Hiç ders çalıştın mı?

Bu yoruma gelene kadar üye hakkında farklı düşünmüştüm ama sanırım işin öncesi mi var? Üyelik iptali sonrası ne konuşuldu?

Miss Salvatore · Pazar 12:58

kerkenes .!.:
Bu yoruma gelene kadar üye hakkında farklı düşünmüştüm ama sanırım işin öncesi mi var? Üyelik iptali sonrası ne konuşuldu?

Burda cinsel konulara yorum yapıyorum, libidosu yüksek birisiyim daha önce yaptığım yorumlarla ilgili dalga geçenler olmuştu, hatta 47 kilo olduğum için ve cinsel yorumlarım onlara tuhaf geldiği için erkek etiketi koyuldu üzerime. Sen erkeksin, ellerin erkek eli gibi, bedenine bakılırsa incecik çiroz bir ergen erkeksin denilmişti. Bu söylediğim aylar önce oldu. Onun dışında arkamdan ne konuşuldu onu bilmiyorum.

kerkenes · Pazar 13:03

Miss Salvatore .!.:
Burda cinsel konulara yorum yapıyorum, libidosu yüksek birisiyim daha önce yaptığım yorumlarla ilgili dalga geçenler olmuştu, hatta 47 kilo olduğum için ve cinsel yorumlarım onlara tuhaf geldiği için erkek etiketi koyuldu üzerime. Sen erkeksin, ellerin erkek eli gibi, bedenine bakılırsa incecik çiroz bir ergen erkeksin denilmişti. Bu söylediğim aylar önce oldu. Onun dışında arkamdan ne konuşuldu onu bilmiyorum.

Anladım. Ben tamamen başka bir konu sanmıştım.
Neyse yorumuma gelirsek; annelerimiz çok benziyor. Bence benim annem de coook zor, ne yapsam beğenmeyen, asla kıymet bilmeyen, bi dediği bi dediğini tutmayan, sinirli biriydi. Bense sizden coook farklı biriyim. Bazı şeyleri aileden yüklemek yerine sorumluluk almak gerektiğine inanıyorum. Bir de bu gencecik yaşta bir insan neden çalışmaz anlamıyorum. Bu hayata bomboş vakit geçirmeye mi geldiniz gerçekten? İş hayatı bunalımı da biraz azaltıyor diye gözlemliyorum.

Miss Salvatore · Pazar 13:10

kerkenes .!.:
Anladım. Ben tamamen başka bir konu sanmıştım.
Neyse yorumuma gelirsek; annelerimiz çok benziyor. Bence benim annem de coook zor, ne yapsam beğenmeyen, asla kıymet bilmeyen, bi dediği bi dediğini tutmayan, sinirli biriydi. Bense sizden coook farklı biriyim. Bazı şeyleri aileden yüklemek yerine sorumluluk almak gerektiğine inanıyorum. Bir de bu gencecik yaşta bir insan neden çalışmaz anlamıyorum. Bu hayata bomboş vakit geçirmeye mi geldiniz gerçekten? İş hayatı bunalımı da biraz azaltıyor diye gözlemliyorum.

İlk üniversiteyi okudum son dönem yarıda bıraktım, severek evlendim 23 yaşında sonra 9 ay evlilik yaşayıp boşandım.

Boşanma süreci biraz uzun sürdü. Kendimi toparlayana kadar yine bir süre geçti, arkadaşım yanıma gelip hadi dışarı çıkalım hava alalım kendine gelirsin diyordu. Hep böyle depresif değildim ama hayattan kopuk amaçsız yaşadım. Mutlu olmaktan korktum belki de bilemiyorum.

Boşanmadan birkaç yıl sonra Çocuk gelişimi önlisans okudum staj yaptım ama bu meslek bana göre değil, çocuklarla sabırlı şekilde yapamam diye düşündüm, bu meslek el becerisi, sabır, hoşgörü ister bir de çocuklara iyi örnek olmam lazım diye düşündüm vazgeçtim. Çalışmak ile ilgili korkularım var. Yapamam başaramam diye kodladım kendimi bunca zaman.

Çocukluktan beri hiç sevildiğimi hissetmedim. Annem mutsuz, kaygılı bir kadındı mutsuzluğunu bize yansıttı babam onu yıllar önce aldattı ama annem yine de boşanmadı.

Ne yapsam hep beni eleştirdi bir yaptığım işi övdüğünü çok nadir hatırlıyorum. Beni pohpohlarsa kesin bu işin altında başka bir iş var diye düşünüyorum. Her şeyimi ondan gizliyorum, ona içimi açamıyorum. Kendimi anlatmak isteyip sonra vazgeçiyorum nasıl olsa anlamayacak diye.

Bibibella · Pazar 13:19

Miss Salvatore .!.:
Her yıl düzenli olarak kan veriyorum. Bu yıl da verdim demir(serum),ferritin, B12 değerim düzelmiş. Ama d vitamini hâlâ düşük. Magnezyum değeri ise en son geçen yıl 2024te görünüyor .

Benim yeni yaptırdığım testlerde Ferittin 2.8 demir rez.de bomboş görünuyor :27:

ama ne halsizlik ne mutsuzluk yaşımıda düsünürsen bununla ilgisi olduğunu düşünmüyorum senin ki psikolojik bide evdeki durumun çalışsan uzaklaşsan belki düzelir

Miss Salvatore · Pazar 13:21

Bibibella .!.:
Benim yeni yaptırdığım testlerde Ferittin 2.8 demir rez.de bomboş görünuyor ama ne halsizlik ne mutsuzluk yaşımıda düsünürsen bununla ilgisi olduğunu düşünmüyorum senin ki psikolojik bide evdeki durumun çalışsan uzaklaşsan belki düzelir

Ferritin 2.8 ama spor yapıyorsun dinç duruyorsun maşallah. Ben bu değerde olsam doktor nasıl yaşıyorsun diye sorar bana kesin. Vitamin kullanmıyor musun?

Bibibella · Pazar 13:24

Miss Salvatore .!.:
Ferritin 2.8 ama spor yapıyorsun dinç duruyorsun maşallah. Ben bu değerde olsam doktor nasıl yaşıyorsun diye sorar bana kesin. Vitamin kullanmıyor musun?

Yeni öğrendim bende şaşırdım herkesin tepkisi nasıl bu kadar enerjiksin

yarın gostericem bakalım ne diyecek bir iki takviye aliyorum ama oda kaslar icin ektsta vitamin kullanmiyorum

Cui Bono · Pazar 13:42

Miss Salvatore .!.:
Psikiyatriste giderken bile ailemden gizledim, başka bölüme randevu almış gibi yapıyorum,ilaç kullandığımı bilmiyorlar, aileme içimi açamıyorum, onlara kendimi ifade edemiyorum. Anneme babama göre psikiyatriye sadece deliler gidiyor, onlara çok saçma geliyor bunlar. Onlarla düşünce yapımız çok zıt. Ama idare etmeye çalışıyorum.

Bahsettiğin fiziksel semptomlar kaygı ile ilintili, tedaviyi asla bırakma, düzenli şekilde devam et lütfen. Kimseye de -ailen dahil- söylemek zorunda değilsin, boşver.
Bazen en dibi görüp, yere çarpıp suyun yüzüne oradan daha hızlı yükseliyoruz. Dediğim gibi, bu da bir süreç, illa ki geçecektir ama şu an geçmeyecek gibi gelmesi çok normal.
Kendini sorgulayıp kendine yüklenip kızmak çok anlamsız, böyleysen böylesin, nedir yani, insanız, sürekli seke seke mutlu gezemeyiz. Kaldı ki kötü şeyler yaşamışsın, onların etkileri ve tetiklemeleri devam ediyordur ister istemez.
Yaşın çok çok genç, sakın saçma sapan 30 yaş gerilimini yüklenme, benim 30'dan sonra rayına girmeye başladı hayatım, 20'leri de bir gram özlemiyorum. Herkesin hayatı, yapısı, nasibi bambaşka, herkes kendi zamanında yaşar.
Tedavi sürecine ve doktorunun tavsiyelerine göre sosyal aktiviteler yapmanı, mümkünse hafif tempolu, yarı zamanlı bir işe girmeni öneriyorum ben. AÖF, halk eğitim tarzı yerlerde hoşuna gidecek, ilgini çekecek eğitimler de alabilirsin bi yandan.
Zaman gerekiyor, akışta kalabilmek zor ama çok önemli.

Miss Salvatore · Pazar 13:43

kerkenes .!.:
Anladım. Ben tamamen başka bir konu sanmıştım.
Neyse yorumuma gelirsek; annelerimiz çok benziyor. Bence benim annem de coook zor, ne yapsam beğenmeyen, asla kıymet bilmeyen, bi dediği bi dediğini tutmayan, sinirli biriydi. Bense sizden coook farklı biriyim. Bazı şeyleri aileden yüklemek yerine sorumluluk almak gerektiğine inanıyorum. Bir de bu gencecik yaşta bir insan neden çalışmaz anlamıyorum. Bu hayata bomboş vakit geçirmeye mi geldiniz gerçekten? İş hayatı bunalımı da biraz azaltıyor diye gözlemliyorum.

Bu sitede ve çevremde ailesiyle bir ton sorunu olan , hiç sevilmemiş her türlü şiddeti görmüş ama güçlü duran , hayatı için mücadele eden insanlar da var. Elini taşın altına koyup yaşamak için ellerinden geleni yapıyorlar. Ben ise mıymıy, mutsuz birine döndüm iyice.

Arkadaşlarım beni sevsin, onaylasın diye uğraştım hep onlara destek oldum. Gün sonunda yalnız kalan ben oldum yine. Bir arkadaşım vardı hayatıma girip çıkıp istediği gibi içini döküp sonra ben konuşmak istemiyorum diyordu. Onunla abla kardeş gibiydik. Bazen de anne kız gibi.

Kız arkadaşlarıma hemen bağlanıyorum. Ama söz konusu erkek arkadaş olunca , canımı acıtırsa, üzerse, hoşuma gitmeyen bir şey yaparsa iletişimi kesip ayrılma cesaretini buluyorum kendimde.

Cui Bono · Pazar 13:45

Cui Bono .!.:
Bahsettiğin fiziksel semptomlar kaygı ile ilintili, tedaviyi asla bırakma, düzenli şekilde devam et lütfen. Kimseye de -ailen dahil- söylemek zorunda değilsin, boşver.
Bazen en dibi görüp, yere çarpıp suyun yüzüne oradan daha hızlı yükseliyoruz. Dediğim gibi, bu da bir süreç, illa ki geçecektir ama şu an geçmeyecek gibi gelmesi çok normal.
Kendini sorgulayıp kendine yüklenip kızmak çok anlamsız, böyleysen böylesin, nedir yani, insanız, sürekli seke seke mutlu gezemeyiz. Kaldı ki kötü şeyler yaşamışsın, onların etkileri ve tetiklemeleri devam ediyordur ister istemez.
Yaşın çok çok genç, sakın saçma sapan 30 yaş gerilimini yüklenme, benim 30'dan sonra rayına girmeye başladı hayatım, 20'leri de bir gram özlemiyorum. Herkesin hayatı, yapısı, nasibi bambaşka, herkes kendi zamanında yaşar.
Tedavi sürecine ve doktorunun tavsiyelerine göre sosyal aktiviteler yapmanı, mümkünse hafif tempolu, yarı zamanlı bir işe girmeni öneriyorum ben. AÖF, halk eğitim tarzı yerlerde hoşuna gidecek, ilgini çekecek eğitimler de alabilirsin bi yandan.
Zaman gerekiyor, akışta kalabilmek zor ama çok önemli.

+Bu arada yatmak, uyumak, hiçbir şey yapmamak istiyorsan o da bir seçenek. Dediğim gibi, kendini rahat bırak, suçlu değilsin, insansın.

Miss Salvatore · Pazar 13:50

Cui Bono .!.:
+Bu arada yatmak, uyumak, hiçbir şey yapmamak istiyorsan o da bir seçenek. Dediğim gibi, kendini rahat bırak, suçlu değilsin, insansın.

Yeterince yattım uyudum uyur gezer oldum ruhumu uyuşturdum başıboş ot gibi yaşamakla. Bundan sonra uyanmayı diliyorum. Geçenlerde ablamla görüntülü konuştuk ve bana "gözlerine bakınca mutsuz görünüyorsun iyi misin" diye sordu.

Seni rüyamda gördüm dedi suratını astı ve bir şey demedi. Ne gördün peki diye sordum. "Çok kötü bir rüyaydı boşver bu aralar sürekli aklımdasın , her şey yolunda mı " dedi.

Sanırım rüyasında benim intihar ettiğimi görmüş ama bana söylemekten korktu.

Miss Salvatore · Pazar 13:55

Cui Bono .!.:
Bahsettiğin fiziksel semptomlar kaygı ile ilintili, tedaviyi asla bırakma, düzenli şekilde devam et lütfen. Kimseye de -ailen dahil- söylemek zorunda değilsin, boşver.
Bazen en dibi görüp, yere çarpıp suyun yüzüne oradan daha hızlı yükseliyoruz. Dediğim gibi, bu da bir süreç, illa ki geçecektir ama şu an geçmeyecek gibi gelmesi çok normal.
Kendini sorgulayıp kendine yüklenip kızmak çok anlamsız, böyleysen böylesin, nedir yani, insanız, sürekli seke seke mutlu gezemeyiz. Kaldı ki kötü şeyler yaşamışsın, onların etkileri ve tetiklemeleri devam ediyordur ister istemez.
Yaşın çok çok genç, sakın saçma sapan 30 yaş gerilimini yüklenme, benim 30'dan sonra rayına girmeye başladı hayatım, 20'leri de bir gram özlemiyorum. Herkesin hayatı, yapısı, nasibi bambaşka, herkes kendi zamanında yaşar.
Tedavi sürecine ve doktorunun tavsiyelerine göre sosyal aktiviteler yapmanı, mümkünse hafif tempolu, yarı zamanlı bir işe girmeni öneriyorum ben. AÖF, halk eğitim tarzı yerlerde hoşuna gidecek, ilgini çekecek eğitimler de alabilirsin bi yandan.
Zaman gerekiyor, akışta kalabilmek zor ama çok önemli.

Yaş oldu 29 . Her şey için çok geç kaldın, millet 18 yaşından çalışmaya başlıyor birikim yapıyor, kendini geliştiriyor senin elinde kocaman bir hiç var diyorum kendime.

Peki sence çalışma konusundaki korkularım ile ilgili ne yapabilirim? Açıktan okumayı düşünüyorum yine. Kurslara da bakıyorum internetten kontrol ediyorum arada bir. Evde spor, egzersiz , squat yapmaya çalışıyorum.

İnsan kendisini nasıl keşfeder, yeteneğinin neye meyilli olduğunu ya da neyi yapamadığını nasıl anlar? Benim gibi uzayda, ütopik bir dünyada yaşamayan normal insanlar nasıl özgüvenli oluyorlar sence ?

Sigrid · Pazar 14:02

Miss Salvatore .!.:
İlk üniversiteyi okudum son dönem yarıda bıraktım, severek evlendim 23 yaşında sonra 9 ay evlilik yaşayıp boşandım.

zırt pırt af çıkıp duruyor. yakında bir af daha çıkarsa kalan son döneminizi bitirin ve mezun olun. ama af çıkana kadar da evde bomboş beklemeyin.

Kendimi hiçbir yere ait hissedemiyorum...

Bir kedi annesi 🐈 29 & ♑

Bir kedi annesi 🐈 29 & ♑

∞

Nirvana

Bir kedi annesi 🐈 29 & ♑

Bir kedi annesi 🐈 29 & ♑

Bir kedi annesi 🐈 29 & ♑

Guru

Bir kedi annesi 🐈 29 & ♑

Guru

Bir kedi annesi 🐈 29 & ♑

♈

Bir kedi annesi 🐈 29 & ♑

♈

Nirvana

Bir kedi annesi 🐈 29 & ♑

Nirvana

Bir kedi annesi 🐈 29 & ♑

Bir kedi annesi 🐈 29 & ♑

misandri yayma cemiyeti

Benzer Konular