- Konu Sahibi angryangel
- #1
kısa bir süre önce doğum yaptım bir oğlum oldu. eşimin ailesi doğumumda ve doğum sonrasında çok yardımcı oldular Allah razı olsun. Bu arada ben de zor bir doğum geçirdim. Normal doğum yapmama rağmen çok dikişim oldu ve doğum yaptığım gece ciddi bir kanama geçirdim. bu sefer ikinci defa uyuşturmadan diktiler beni. tüm bunlar yüzünden sinirlerim bozuldu. bir de üstüne üstlük bebeğimin sarılıktan dolayı hastaneye yatması gerekti. ben yanında kalamadım dikişlerimden dolayı çünkü oturamıyordum bile. büyük görümcem kaldı 2 gün hastanede ve bıyık altından trip attı hep bana. ben hastanede kalmadığım için. ki lohusalığımın 2. günü apar topar beni de hastaneye sürüklediler gidemem dediğim halde. sonuç olarak dikişlerim şişti ve çok acı çektim.
dahası, bebeğim eve geldikten sonra beslenmesiyle ilgili laflar başladı. benim bebeğim biraz iştahlı bir çocuk. büyük görümcem her seferinde çocuk ellerini yiyor diyip duruyordu bazen de sanki sütümün yetmediğini ima ediyordu. ben de dayanamayıp sen böyle söyledikçe üzerimde psikolojik baskı hissediyorum sütüm olsa bile kaçacak dedim. kendisi buna alındı, çıktı gitti. kayınvalidem bana bir alay laf söyledi ve beni çok ağlattı. işin kötüsü eşim de onları haklı gördü. sonra gene kendi kendilerine barışıp geldiler. Ama o zamandan beri sürekli bir laf sokma durumundalar. bebek ağlasa aman neden ağladı sanki ben bilerek ağlatıyormuşum gibi. kaç defa doyurdun kaç dakika emdi diye sormalar, altını kaç kere değiştirdin diye sormalar, bebek meme emerken meme ağzından çıkıp ağlasa hemen koşup bebeğimi kucağımdan almalar, resmen kendi bebeğim için başkalarına rapor veriyorum. sanki bebeğimi onlar doğurmuş, ben sadece bakıcıyım. benim bildiğim bu gibi sorular bakıcılara sorulur. sonuçta zorluklarla ben dünyaya getirdim onu. hiç kötülüğünü ister miyim? oğlumun canı yansa onların içi acır ama benim ciğerim yanar. Daha dün görümcem vitamin vermeyi unuttum diye eşimin yanında azarladı beni. tamam anlıyorum oğlumu çok seviyorlar ve bu sevgilerinden hoşnutum ama sanırım aşırıya gitmeye başladı ve bu da bana zarar veriyor.
dahası, bebeğim eve geldikten sonra beslenmesiyle ilgili laflar başladı. benim bebeğim biraz iştahlı bir çocuk. büyük görümcem her seferinde çocuk ellerini yiyor diyip duruyordu bazen de sanki sütümün yetmediğini ima ediyordu. ben de dayanamayıp sen böyle söyledikçe üzerimde psikolojik baskı hissediyorum sütüm olsa bile kaçacak dedim. kendisi buna alındı, çıktı gitti. kayınvalidem bana bir alay laf söyledi ve beni çok ağlattı. işin kötüsü eşim de onları haklı gördü. sonra gene kendi kendilerine barışıp geldiler. Ama o zamandan beri sürekli bir laf sokma durumundalar. bebek ağlasa aman neden ağladı sanki ben bilerek ağlatıyormuşum gibi. kaç defa doyurdun kaç dakika emdi diye sormalar, altını kaç kere değiştirdin diye sormalar, bebek meme emerken meme ağzından çıkıp ağlasa hemen koşup bebeğimi kucağımdan almalar, resmen kendi bebeğim için başkalarına rapor veriyorum. sanki bebeğimi onlar doğurmuş, ben sadece bakıcıyım. benim bildiğim bu gibi sorular bakıcılara sorulur. sonuçta zorluklarla ben dünyaya getirdim onu. hiç kötülüğünü ister miyim? oğlumun canı yansa onların içi acır ama benim ciğerim yanar. Daha dün görümcem vitamin vermeyi unuttum diye eşimin yanında azarladı beni. tamam anlıyorum oğlumu çok seviyorlar ve bu sevgilerinden hoşnutum ama sanırım aşırıya gitmeye başladı ve bu da bana zarar veriyor.
, ama sanmıyorum
