- 24 Temmuz 2011
- 2.768
- 3.626
- 448
Çok büyük bir sorun mu anlatacaklarım bilmiyorum ama ben sürekli kendimle savaş halindeyim.
Sanki sürekli yanlış davranıyormuşum gibi kendimi sorgulayıp duruyorum. Acaba şurda şöyle davranmasa mıydım, yanlış bir söz mü söyledim, acaba karşımdaki beni yanlış mı anladı, keşke okulda şöyle yapmasaydım, keşke o gün şunu giymeseydim falan filan...
Her şeyi sorguluyorum kendimle ilgili. Başka insanların benimle ilgili ne düşündüğünü çok önemsiyorum. Yani herkes beni beğense ne olacak, beğenmese ne olacak. Ama yok, sürekli kendimle uğraşıyorum.
Bu birkaç yıldır böyle. Biraz da etrafımda kendini çok yüksekte gören insanlar fazlasıyla mevcut. Onların kompleksli halleri karşısında mı böyle hissediyorum bilemiyorum.
Güzel bir ilişkim var. Zaman zaman onu da bunaltıyorum bu düşüncelerle. Ciddiyiz, kuzenleriyle, kardeşiyle tanıştım. Yakında ailesiyle de tanısıcam ve korkuyorum. Çünkü biliyorum ki tanıştıktan sonra acaba şöyle yapsa mıydım, acaba yanlış bir şey mi söyledim diye kendimi yiyip bitiricem. Sevgilime ve ailesine karşı çok fazla hissediyorum bu korkuları. Tartıştığımızda acaba yanlış bir kelime söyledim mi, ya da beni yanlış mı anladı diye düşünüp duruyorum.
Evde de bazı sorunlarım var, eski konumu okuyanlar bilir. Her şey üst üste geldi biraz. Bir de acaba aşağılık kompleksine mi kapıldım diyorum ama değil. Ben kendime güvenirim ve kendimden ödün vermem hiçbir şey için. Ezik bir tip değilim de. Her şeyi içimde yaşıyorum anlayacağınız.
Bu acabaları arkadaşlarım söz konusu olduğunda da yaşıyorum. Sürekli kontrollü olmaya çalışıyorum ama olamıyorum. Sanki hep mağrur, asil ve kontrollü olmam gerekiyormuş gibi. Yani şaka kaldıramazdım düşünün, daha yeni yeni espri yapmayı ve şaka kaldırmayı öğrendim.
Her gün artık sallamıcam hiçbir şeyi, sevdiklerimi ve kendimi önemsicem ve içimden geldiği gibi yaşıcam diyorum ama gün içerisinde aklıma geliyo 5 ay önceki bir mevzu ve içim sıkılıyor. Yani mantıklı düşününce önemsenmeyecek şeyleri önemsiyorum. Hanımlar yardımcı olun bana, nasıl kurtulurum bu duygudan ??
Sanki sürekli yanlış davranıyormuşum gibi kendimi sorgulayıp duruyorum. Acaba şurda şöyle davranmasa mıydım, yanlış bir söz mü söyledim, acaba karşımdaki beni yanlış mı anladı, keşke okulda şöyle yapmasaydım, keşke o gün şunu giymeseydim falan filan...
Her şeyi sorguluyorum kendimle ilgili. Başka insanların benimle ilgili ne düşündüğünü çok önemsiyorum. Yani herkes beni beğense ne olacak, beğenmese ne olacak. Ama yok, sürekli kendimle uğraşıyorum.
Bu birkaç yıldır böyle. Biraz da etrafımda kendini çok yüksekte gören insanlar fazlasıyla mevcut. Onların kompleksli halleri karşısında mı böyle hissediyorum bilemiyorum.
Güzel bir ilişkim var. Zaman zaman onu da bunaltıyorum bu düşüncelerle. Ciddiyiz, kuzenleriyle, kardeşiyle tanıştım. Yakında ailesiyle de tanısıcam ve korkuyorum. Çünkü biliyorum ki tanıştıktan sonra acaba şöyle yapsa mıydım, acaba yanlış bir şey mi söyledim diye kendimi yiyip bitiricem. Sevgilime ve ailesine karşı çok fazla hissediyorum bu korkuları. Tartıştığımızda acaba yanlış bir kelime söyledim mi, ya da beni yanlış mı anladı diye düşünüp duruyorum.
Evde de bazı sorunlarım var, eski konumu okuyanlar bilir. Her şey üst üste geldi biraz. Bir de acaba aşağılık kompleksine mi kapıldım diyorum ama değil. Ben kendime güvenirim ve kendimden ödün vermem hiçbir şey için. Ezik bir tip değilim de. Her şeyi içimde yaşıyorum anlayacağınız.
Bu acabaları arkadaşlarım söz konusu olduğunda da yaşıyorum. Sürekli kontrollü olmaya çalışıyorum ama olamıyorum. Sanki hep mağrur, asil ve kontrollü olmam gerekiyormuş gibi. Yani şaka kaldıramazdım düşünün, daha yeni yeni espri yapmayı ve şaka kaldırmayı öğrendim.
Her gün artık sallamıcam hiçbir şeyi, sevdiklerimi ve kendimi önemsicem ve içimden geldiği gibi yaşıcam diyorum ama gün içerisinde aklıma geliyo 5 ay önceki bir mevzu ve içim sıkılıyor. Yani mantıklı düşününce önemsenmeyecek şeyleri önemsiyorum. Hanımlar yardımcı olun bana, nasıl kurtulurum bu duygudan ??
Son düzenleme:
umarım...teşekkürler...
