Kendini Sevme

tamda dediğin gibi sürekli üzülen sen olunca yumuşak kalınmıyor ve sanırım bir çatışma halindeyim keşke biraz daha umursamaz bir insan olabilsem belki bunu öğrenirim.
Ne mutlu sana semurcan semurcan kendini seviyorsan :)
Konuyu açtığımdan beri daha iyi hissediyorum teşekkürler tekrardan

rica ederim, yananlarin tecrubeleri ile karanliklar aydinliga erisir.
yol cok uzun ama bir o kadar da hizli akmakta zaman. 19 yasima donmeyi cok isterdim.
daha da iyi hissetmen temennisiyle, iyi geceler dilerim.
 
Olduğunuz yaşta bence çok güzelsinizdir öyleyse iyi geceler dilerim ben de iyi kalpli güzel abla :)
 
öncelikle güler yüzlü ol ama yarım ağız değil kendine güvenerek, iyi giyin konuşkan ve yardımsever ol ve olumsuz insanları görmezden gel.etrafındaki insan sayısı artacak:anneadayı:
 
Biraz umursamaz olmalısın.
İkincisi sana senden başka yardımcj olacak var mı? İnsanlara kırılıyorsun ama onları çok ciddiye almandan kaynaklı,biraz da kendini ciddiye alsan.Kendinle konuşsana biraz deneme olarak :) sabah kalk mesela ne istiyorum güzel ben kahvaltıda bugün omlet yapıvam sadece kendim için:p böyle şımart kendini biraz.değer ver kendine yavaş yavaş geçer bence.
Ve diğer insanları hiiiç takma hepsi senşn hayatında geçici yan roller ,hayatının ana karakteri baş rolü sensin ;)
 
Merhaba Hanımlar
Uzun zamandır buraları takip ediyorum ve ben de bir konuda görüşlerinizi almak istiyorum.

Kendimi bildim bileli çok kırılganım en ufak bir şeye hemen alınıyorum ve bu durum beni çok üzüyor günümüzde insanları tanıyorsunuz ağzı olan herkes konuşuyor. Ben genelde kırıcı olmamaya çalışıyorum çünkü kırılmanın ne demek olduğunu çok iyi biliyorum. Alttan almaya çalışıyorum, kibar davranmaya ve iyi olmaya çalışıyorum ama büyüdükçe kendimden nefret ettiğimi ve kendimi hiç tanımadığımı hissediyorum sanki kaybolmuşum gibi Sanki bu dünyada hiç kimsem yokmuş ve hiç kimse beni sevmiyormuş gibi geliyor ve çok daha fazla üzülüyorum
Sanırım ben kendimi sevmiyorum. Normalde bir insan neden bir başka insanın seni sevip sevmemesine bu kadar takar. Mesela 2 yaşındaki birisinin bile seni sevmiyorum demesi beni ağlatabiliyor. Biliyorum çok can sıkıcı, birilerini anlatmak istiyorum ama en yakınımla bile konuşurken gözlerim doluyor, dayanamıyorum. Okulda bile kimse benimle konuşmazdı hep dışlanırdım kimse benimle oynamak istemezdi. Herkesin birbirini iyi davranmasını istiyorum ama malesef bu mümkün olmuyor. Sanırım ben çok sıkıcıyım ya da itici gösteren bir şeyler var ne olduğunu bilemiyorum ama insanlar işleri düşünce ne de güzel yanıma geliyor ( o zaman itici gelmiyor muyum?) İnanın bu konuyu çok düşündüm ekstra iyi olayım dedim yine en kötü ben oldum Aslında en çok kendime üzülüyorum keşke biraz boşverebilsem beni bir saniye bile düşünmeyen insanları düşünüyorum habire, neden böyle dedi diye. En anlamsızı da sosyal medya bir arkadaşım beni silince de çok üzülüyorum oysa ben onu seviyordum diyorum
En azından değer verdiğim, üzerlerinde ufacıkta olsa bir iyiliğim olan insanların beni unutmasına çok üzülüyorum

- Beni şımarık bir çocuk gibi algılamayın Ülkemizde dünyada ne sorunlar ne hastalıklar var görüyorum bunlara da çok üzülüyorum keşke elimden bir şey gelse -

Yani diyorum ki üzüntü hastalığına mı yakalandım. Kendimi neden değersiz hissediyorum (ama insanlar öyle davranıyor) Nasıl kendimi sevebilirim. En çok kendimi sevmeyi, kendimle barışık olmak istiyorum. Neleri yanlış düşünüyorum Lütfen bir yol gösterin nefes almak istiyorum mutlu olmak istiyorum herkesi mutlu etmeye çalışıyorum ama ben mutsuzum neden dışlanıyorum bir sürü soru... ama arkadaşımda hiç yok. Öğrenilmiş çaresizlik oldu kimseyle arkadaşta olmak istemiyorum biliyorum dışlanacağımı. Özgüvenim hele hiç yok :KK43:

Teşekkür ederim...

sizin verimli olabildiğinizi görmeye ihtiyacınız var.
yani bişeyler üretebilen, gelişen biri.
değersizlik hissi üretkenlikle kaybolur.
bişeyleri değiştirdiğini, etkili olduğunu hisseden insanın özgüveni gelişir.
kaç yaşındasınız?
çalışıyomusunuz, okuyomusunuz?
ona göre öneride buluncam.
 
Ben de özgüven eksikliği var aslında kendimi iyi ifade edebilirim ama bazen kendimi o kadar çaresiz hissediyorum ki sanki hiç kimsem kalmamış açlık ve hastalık içindeymişim ya da tüm aileme bir şey olup tek başıma kalacakmışım gibi örneğin kursa gitsem herkes yabancı sanki oracıkta ölecekmişim gibi. Bu yüzden kendi kabuğuma çekiliyorum Hani her şeyden korkar oldum çevremde kimsenin olmamasına üzülüyorum (hayatımdaki çoğu kişiyle görüşmüyorum ne güzel tüm gereksizleri çıkarmış oldum zaten onlarda bana bayılmıyorlardı) Çoğu kişiye zaten inanmıyorum arkadaşlıkları çok itici görünüyor sanırım halen almam gereken çok yol var belki bir 10 yıl sonra daha büyümüş, kendini güvende hissedebilirim. Habire birilerinden onay beklemek, pısırık ve sulu göz olmaktan bıktım. Siz nasıl kendinize hakim olabiliyorsunuz kalbinizi kırdıklarında hemen
 
ben kolay kolay üzmem kendimi herkese de deli gibi değer vermem zaten sonrasında hayal kırıklığına uğramamak için.gerçekten üzüleceksem hemen kendimi toparlayıp derim ki 10 yıl sonrasını düşün bu olay senin için ne kadar önemli olacak belki hatırlamayacaksın bile.sonra da unuturum gider.
 
Merhaba Hanımlar
Uzun zamandır buraları takip ediyorum ve ben de bir konuda görüşlerinizi almak istiyorum.

Kendimi bildim bileli çok kırılganım en ufak bir şeye hemen alınıyorum ve bu durum beni çok üzüyor günümüzde insanları tanıyorsunuz ağzı olan herkes konuşuyor. Ben genelde kırıcı olmamaya çalışıyorum çünkü kırılmanın ne demek olduğunu çok iyi biliyorum. Alttan almaya çalışıyorum, kibar davranmaya ve iyi olmaya çalışıyorum ama büyüdükçe kendimden nefret ettiğimi ve kendimi hiç tanımadığımı hissediyorum sanki kaybolmuşum gibi Sanki bu dünyada hiç kimsem yokmuş ve hiç kimse beni sevmiyormuş gibi geliyor ve çok daha fazla üzülüyorum
Sanırım ben kendimi sevmiyorum. Normalde bir insan neden bir başka insanın seni sevip sevmemesine bu kadar takar. Mesela 2 yaşındaki birisinin bile seni sevmiyorum demesi beni ağlatabiliyor. Biliyorum çok can sıkıcı, birilerini anlatmak istiyorum ama en yakınımla bile konuşurken gözlerim doluyor, dayanamıyorum. Okulda bile kimse benimle konuşmazdı hep dışlanırdım kimse benimle oynamak istemezdi. Herkesin birbirini iyi davranmasını istiyorum ama malesef bu mümkün olmuyor. Sanırım ben çok sıkıcıyım ya da itici gösteren bir şeyler var ne olduğunu bilemiyorum ama insanlar işleri düşünce ne de güzel yanıma geliyor ( o zaman itici gelmiyor muyum?) İnanın bu konuyu çok düşündüm ekstra iyi olayım dedim yine en kötü ben oldum Aslında en çok kendime üzülüyorum keşke biraz boşverebilsem beni bir saniye bile düşünmeyen insanları düşünüyorum habire, neden böyle dedi diye. En anlamsızı da sosyal medya bir arkadaşım beni silince de çok üzülüyorum oysa ben onu seviyordum diyorum
En azından değer verdiğim, üzerlerinde ufacıkta olsa bir iyiliğim olan insanların beni unutmasına çok üzülüyorum

- Beni şımarık bir çocuk gibi algılamayın Ülkemizde dünyada ne sorunlar ne hastalıklar var görüyorum bunlara da çok üzülüyorum keşke elimden bir şey gelse -

Yani diyorum ki üzüntü hastalığına mı yakalandım. Kendimi neden değersiz hissediyorum (ama insanlar öyle davranıyor) Nasıl kendimi sevebilirim. En çok kendimi sevmeyi, kendimle barışık olmak istiyorum. Neleri yanlış düşünüyorum Lütfen bir yol gösterin nefes almak istiyorum mutlu olmak istiyorum herkesi mutlu etmeye çalışıyorum ama ben mutsuzum neden dışlanıyorum bir sürü soru... ama arkadaşımda hiç yok. Öğrenilmiş çaresizlik oldu kimseyle arkadaşta olmak istemiyorum biliyorum dışlanacağımı. Özgüvenim hele hiç yok :KK43:

Teşekkür ederim...

Bir psikolojik mekanizma..terapi ile çok kolay kendilik değerinizi yükseltirsiniz ve evet kendinizi sevmiyorsunuz.kendini seven insan için başkalarının kabulü ve onaylanma ihtiyacı böylesine hayat memat meselesi olmuyor.çaresiz bir durum değil ama uzman yardımı gerekiyor
 
Merhaba Hanımlar
Uzun zamandır buraları takip ediyorum ve ben de bir konuda görüşlerinizi almak istiyorum.

Kendimi bildim bileli çok kırılganım en ufak bir şeye hemen alınıyorum ve bu durum beni çok üzüyor günümüzde insanları tanıyorsunuz ağzı olan herkes konuşuyor. Ben genelde kırıcı olmamaya çalışıyorum çünkü kırılmanın ne demek olduğunu çok iyi biliyorum. Alttan almaya çalışıyorum, kibar davranmaya ve iyi olmaya çalışıyorum ama büyüdükçe kendimden nefret ettiğimi ve kendimi hiç tanımadığımı hissediyorum sanki kaybolmuşum gibi Sanki bu dünyada hiç kimsem yokmuş ve hiç kimse beni sevmiyormuş gibi geliyor ve çok daha fazla üzülüyorum
Sanırım ben kendimi sevmiyorum. Normalde bir insan neden bir başka insanın seni sevip sevmemesine bu kadar takar. Mesela 2 yaşındaki birisinin bile seni sevmiyorum demesi beni ağlatabiliyor. Biliyorum çok can sıkıcı, birilerini anlatmak istiyorum ama en yakınımla bile konuşurken gözlerim doluyor, dayanamıyorum. Okulda bile kimse benimle konuşmazdı hep dışlanırdım kimse benimle oynamak istemezdi. Herkesin birbirini iyi davranmasını istiyorum ama malesef bu mümkün olmuyor. Sanırım ben çok sıkıcıyım ya da itici gösteren bir şeyler var ne olduğunu bilemiyorum ama insanlar işleri düşünce ne de güzel yanıma geliyor ( o zaman itici gelmiyor muyum?) İnanın bu konuyu çok düşündüm ekstra iyi olayım dedim yine en kötü ben oldum Aslında en çok kendime üzülüyorum keşke biraz boşverebilsem beni bir saniye bile düşünmeyen insanları düşünüyorum habire, neden böyle dedi diye. En anlamsızı da sosyal medya bir arkadaşım beni silince de çok üzülüyorum oysa ben onu seviyordum diyorum
En azından değer verdiğim, üzerlerinde ufacıkta olsa bir iyiliğim olan insanların beni unutmasına çok üzülüyorum

- Beni şımarık bir çocuk gibi algılamayın Ülkemizde dünyada ne sorunlar ne hastalıklar var görüyorum bunlara da çok üzülüyorum keşke elimden bir şey gelse -

Yani diyorum ki üzüntü hastalığına mı yakalandım. Kendimi neden değersiz hissediyorum (ama insanlar öyle davranıyor) Nasıl kendimi sevebilirim. En çok kendimi sevmeyi, kendimle barışık olmak istiyorum. Neleri yanlış düşünüyorum Lütfen bir yol gösterin nefes almak istiyorum mutlu olmak istiyorum herkesi mutlu etmeye çalışıyorum ama ben mutsuzum neden dışlanıyorum bir sürü soru... ama arkadaşımda hiç yok. Öğrenilmiş çaresizlik oldu kimseyle arkadaşta olmak istemiyorum biliyorum dışlanacağımı. Özgüvenim hele hiç yok :KK43:

Teşekkür ederim...


Açıkçası sürekli verici taraf olduğunuzda almayı bilmediğinizden , yeri geldiğinden ''HAYIR'' demeyi bilmiyorsunuz. Çünkü cesaretiniz yok bu da ''KAYBETME KORKUSUNDAN '' kaynaklanıyor. Sürekli duygularınızı, isteklerinizi ikinci plana itmişsiniz. Burada '' ÖZ GÜVEN '' eksikliğinden kaynaklanıyor. Önce sevmeye kendinizden başlarsanız , fikirlerinize , hissettiklerinize saygı duymaya başlarsanız bu sorun ortada kalkacaktır. Değişim sizinle başlar. Önce değişime kendinizden başlayın sonra çevren kendiliğinden değişir. Size saygı duymayan ya da çıkar için kurulan arkadaşlıklar artık hoşunuza gitmeyecektir, kendiliğinizden uzaklaşacaksınız.
 
ben kolay kolay üzmem kendimi herkese de deli gibi değer vermem zaten sonrasında hayal kırıklığına uğramamak için.gerçekten üzüleceksem hemen kendimi toparlayıp derim ki 10 yıl sonrasını düşün bu olay senin için ne kadar önemli olacak belki hatırlamayacaksın bile.sonra da unuturum gider.

Ne kadar güzel bir örnek. Yarına çıkıp çıkamayacağımız belli değilken ben neleri düşünüyorum habire. İnan lisede nelere, kimlerin ne söylediklerine üzülmüştüm. Şimdi hiç birini görmüyorum Onlar aklımda kötü sözleriyle bense üzüldüğümle kaldım. Kimse kimseyi zorla sevmek zorunda değil. Ben de Allaha bin şükür kimseye muhtaç değilim. Annemle de konuştum bu konuyu bana herkesin her dediğine inanma herkes herkesi sevmek zorunda değil. bunu senin iyiliğin içinde kötülüğün içinde söyleyebilirler, Önemli olan onların seni nasıl tanımladığı değil senin kendini nasıl tanımladığındır dedi. Sizin yazdıklarınızla, annemin dediklerini iyice düşündüm dedim ki kendi kendime ben kendimi biliyorum. Elalemin ne dediği çok mu önemli. Beni önemsemeyen insanlar için neden hep uğraşacaktım gitmek isteyen gidebilir kimseyle zorla arkadaş olamam bu bana yakışmaz. En önemlisi benim bundan sonrası içinse hayır demeye başlayacağım çıkarcı insanlar için.

Çok teşekkür ederim hepinize, hoşça kalın :)
 
19 yaşında senin problemin dersler ve erkekler olmalı. Diğer şeyleri takma kafana, rahat ol.
 
Back
X