Nitekim öyle oluyor malesef kullanan olmasa bile yıpranıyorum bu durumdan artık galiba herşeyi ayrıntı düşünmek fazlasıyla yoruyor
Nitekim öyle oluyor malesef kullanan olmasa bile yıpranıyorum bu durumdan artık galiba herşeyi ayrıntı düşünmek fazlasıyla yoruyorBu büyük oranda yetiştiğiniz ortamla ilgili bir durum. Ancak doğru şeyleri yaptığınızda sevileceğiniz işlemiş size. Başkaları için fedakarlık ve iyilik yaparak onların hayatında var olabildiğinizi hissetmişsiniz. Varlığınız siz en iyi yönlerinizi isbat ettiğinizde, ortaya döktüğünüzde daha kabul edilebilir olduğu düşüncesi farketmesenizde günlük hayatınıza yön verecek kadar sizde yer etmiş.
Buna eleştirel bir ailede yetiştirilmekte eşlik edebiliyor bazen. Niyet okumaya başlıyorsunuz bu sefer. Şöyle dersem şunu anlayabilir, ama demezsem de yanlış anlayabilir gibi..
Bu kuyunun sonu yok. İnsanlar her zaman en basitinden düşünür. Birde bu durumunuz karşınızdaki kişiler tarafından farkedilebilir ve manipülasyona açık. Umarım hep iyilerle karşılaşırsınız fakat kendinizi suçlama eğilimde olduğunuzu keşfedip bunu kendi lehine kullanan insanlar olabilir.
ben de bu kadar siddetli olmasa da boyleyim, ortamde gerginlik olmasini kaldiramam, birisi bi sey yapsa acaba benim hatam mi diye sorgularim, yas arttikca daha cok azaliyor.Öncelikle nasıl tarif etsem bilemedim ama elimden geldiğince tarif etmeye calılacapım içinde bulunduğum durumu. Her hangi bir olayda kendimi çok suçlu hissediyorum aslında biliyorum olay cok basit ve benlik birşey yok . Mesela biri bi yere cagırdı yık dedim ayıp oldu diye düşüne düşüne başıma ağrılar gidiyor. Ya da biri geldi mesela eve atıyorum seker vardı vermeyi unuttum tamam o bana dert olur düşün düşün dururum yada o an için bi kelime dedim aslında normal bişeydir ama ben acaba yanlış mı konuştum düşüncesi yer bitirir beni artık bu bana cok zarar veriyor hani ne kadar anlatabildim bilmiyorum ama cok uç noktada yaşıyorum bu durumu sürekli birine yanlış mı yaptım düşüncesi beni bitiriyor bi ortam da birinin suratı açılsa ben mi bişey dedim yaptım acaba diyorum nası yenebiliriz bu durumu biliyorum benlik değil ama engel olamıyorum copu zaman hatta her zaman artık cok yoruldum bu durumdan
Aynı durumu birebir yaşadım. Her şey ama her şey için kendimi aşırı kötü hissediyordum, suçluyor, iştahtan kesiliyordum. Sonra psikolojik destek aldım.Çocuklukta bana verilmemiş değeri, hep kızılmasını veya kısıtlanmamın sonuçları olduğu ortaya çıktı, halen daha da çıkıyor. Psikologa gitmelisiniz. Mutlaka. Çünkü başkası sizi suçlarsa kendinizi savunabilirsiniz. ama suçlayan sizseniz bu durum sizin elinizi kolunuzu bağlar. Lütfen basit dmeeyin, psikologaz hatta gerekirse psikiyatriste gidin.Öncelikle nasıl tarif etsem bilemedim ama elimden geldiğince tarif etmeye calılacapım içinde bulunduğum durumu. Her hangi bir olayda kendimi çok suçlu hissediyorum aslında biliyorum olay cok basit ve benlik birşey yok . Mesela biri bi yere cagırdı yık dedim ayıp oldu diye düşüne düşüne başıma ağrılar gidiyor. Ya da biri geldi mesela eve atıyorum seker vardı vermeyi unuttum tamam o bana dert olur düşün düşün dururum yada o an için bi kelime dedim aslında normal bişeydir ama ben acaba yanlış mı konuştum düşüncesi yer bitirir beni artık bu bana cok zarar veriyor hani ne kadar anlatabildim bilmiyorum ama cok uç noktada yaşıyorum bu durumu sürekli birine yanlış mı yaptım düşüncesi beni bitiriyor bi ortam da birinin suratı açılsa ben mi bişey dedim yaptım acaba diyorum nası yenebiliriz bu durumu biliyorum benlik değil ama engel olamıyorum copu zaman hatta her zaman artık cok yoruldum bu durumdan
Nitekim öyle oluyor malesef kullanan olmasa bile yıpranıyorum bu durumdan artık galiba herşeyi ayrıntı düşünmek fazlasıyla yoruyor
Bilmiyorum yani yaşım çok değil ama 30 oldum sanki git gide daha da artıyor gibi bende daha da zamanla mı azalıyorben de bu kadar siddetli olmasa da boyleyim, ortamde gerginlik olmasini kaldiramam, birisi bi sey yapsa acaba benim hatam mi diye sorgularim, yas arttikca daha cok azaliyor.
Özel olarak ni muayene mi oldunuz acaba devlette mi gittiniz doktoraAynı durumu birebir yaşadım. Her şey ama her şey için kendimi aşırı kötü hissediyordum, suçluyor, iştahtan kesiliyordum. Sonra psikolojik destek aldım.Çocuklukta bana verilmemiş değeri, hep kızılmasını veya kısıtlanmamın sonuçları olduğu ortaya çıktı, halen daha da çıkıyor. Psikologa gitmelisiniz. Mutlaka. Çünkü başkası sizi suçlarsa kendinizi savunabilirsiniz. ama suçlayan sizseniz bu durum sizin elinizi kolunuzu bağlar. Lütfen basit dmeeyin, psikologaz hatta gerekirse psikiyatriste gidin.
Aslında hepsinin farkındayım ama asla engel olamıyorum kendime içime o his doğduğunda da diyorum kendi kendime böyle yapma senlik değil diye ama yine istemsizce kendimi o halde buluyorumPsikolojik destek bu durumu daha iyi çözmenizi sağlar.
Değişimler farkındalık ölçüsünde gerçekleşir. Ayrıntılı düşünmek te, çok düşünmekte, kendinizi suçlamakta olaylar üzerindeki kontrol miktarınızı arttıran şeyler değil. Aksine sizi kısıtlayan şeyler.
Devlete psikiyatriste gidip ilaç kullandım, kötü de olmadı uzun vadede ilaçlar çok işe yaradı. Özel olarak online psikologla görüşüyorum, online olunca daha uygun oluyor.Özel olarak ni muayene mi oldunuz acaba devlette mi gittiniz doktora
Teşekkür ederim ilk olarak sikayetinizi nasıl dile getirdiniz acaba biraz bende evham da başlamıştı ama şükür onu biraz yendim deDevlete psikiyatriste gidip ilaç kullandım, kötü de olmadı uzun vadede ilaçlar çok işe yaradı. Özel olarak online psikologla görüşüyorum, online olunca daha uygun oluyor.
Tamamen obsesif kompülsif bozukluktu bendeki. Kafadan atılamayan takıntılı düşünceler. Her konuda olabilir, vicdan azabı çekip durmadan suçlarınızı düşündürtebilir, hasta olmaktan endişe ettirip takıntılı evhamlı hareketler yaptırabilir, sürekli sevdiklerine bir şey olma korkusu ve bunu kafadan atamama şeklinde baş gösterebilir. Herkeste farklı günyüzüne çıkar maalesef bu illet.Teşekkür ederim ilk olarak sikayetinizi nasıl dile getirdiniz acaba biraz bende evham da başlamıştı ama şükür onu biraz yendim de
Rabbim şifa versin inşallah herşey gönlünce güzel olur sizin için . Şimdi bi kızım var onun için dikkat etmek istyrum en cok ta benim gibi sürekli insanlardan cekinden biri olmasından korkuyorum sürekli yanlış mı yaptım düşüncesi yoruyor beni kendimi ispatlamaya calılmak dediğin gibi cocukluktan galiba hepsi 30 yanıma geldim hala taktir onay bekliyor muş gibi hissediyorum kendimiTamamen obsesif kompülsif bozukluktu bendeki. Kafadan atılamayan takıntılı düşünceler. Her konuda olabilir, vicdan azabı çekip durmadan suçlarınızı düşündürtebilir, hasta olmaktan endişe ettirip takıntılı evhamlı hareketler yaptırabilir, sürekli sevdiklerine bir şey olma korkusu ve bunu kafadan atamama şeklinde baş gösterebilir. Herkeste farklı günyüzüne çıkar maalesef bu illet.
Ben direkt her olayda kendimi çok suçluyorum, olanları kafamdan atamıyorum durmadan kendimi sorguluyorum, acaba karşıdaki bana takar mı, küser mi, hayatından çıkarırı mı, düşündükçe düşüncelerim daha da sonsuzluğa çıkmaza gidiyor dedim. Ayrıca evham ataklarım oluyor, çocukken de vardı. mesela annem babam yaşıyor mu diye kontrol ederdim çocukken maalesef.
İhmal edilmiş çocuklardık, kendi değerimizi bilemeyen yetişkinler olduk. İnanır mısınız halen kendimi sevmeyi öğrenmeye çalışıyorum. Bu yol zor ama sonu güzel olacak diyelim.
Hani bi şarkı da diyor ya en cok kendimi severdim diye keşke ilk olarak insanın kendini sevmesi öğretilse ozaman herşey daha kolay olurdu sanki..Tamamen obsesif kompülsif bozukluktu bendeki. Kafadan atılamayan takıntılı düşünceler. Her konuda olabilir, vicdan azabı çekip durmadan suçlarınızı düşündürtebilir, hasta olmaktan endişe ettirip takıntılı evhamlı hareketler yaptırabilir, sürekli sevdiklerine bir şey olma korkusu ve bunu kafadan atamama şeklinde baş gösterebilir. Herkeste farklı günyüzüne çıkar maalesef bu illet.
Ben direkt her olayda kendimi çok suçluyorum, olanları kafamdan atamıyorum durmadan kendimi sorguluyorum, acaba karşıdaki bana takar mı, küser mi, hayatından çıkarırı mı, düşündükçe düşüncelerim daha da sonsuzluğa çıkmaza gidiyor dedim. Ayrıca evham ataklarım oluyor, çocukken de vardı. mesela annem babam yaşıyor mu diye kontrol ederdim çocukken maalesef.
İhmal edilmiş çocuklardık, kendi değerimizi bilemeyen yetişkinler olduk. İnanır mısınız halen kendimi sevmeyi öğrenmeye çalışıyorum. Bu yol zor ama sonu güzel olacak diyelim.
İnşallah hepimiz için diyelim. Hem kızınız için hem kendiniz için çok önemli yardım almanız. Umarım siz de bundan aylar sonra benim gibi kendinize bakıp, çok yol katetmişim diyeceksiniz. İyi günlerRabbim şifa versin inşallah herşey gönlünce güzel olur sizin için . Şimdi bi kızım var onun için dikkat etmek istyrum en cok ta benim gibi sürekli insanlardan cekinden biri olmasından korkuyorum sürekli yanlış mı yaptım düşüncesi yoruyor beni kendimi ispatlamaya calılmak dediğin gibi cocukluktan galiba hepsi 30 yanıma geldim hala taktir onay bekliyor muş gibi hissediyorum kendimi
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?