- 12 Ekim 2018
- 112
- 50
- 34
- Konu Sahibi mavi_ruya57
- #1
Bazen insanı en çok kahreden şey vardığı noktadan ziyade o noktaya nasıl geldiğidir. Tüm keşkeleri, kaçırdığı fırsatlar, yaptıklarından çok yapmadıkları pişman eder insanı. Şimdiki aklım olsa babamın şirketi olsa eğer kendi mesleğimi yapamayacaksam yine de aile şirketinde çalışmazdım, ama işte dedem ve dayım okul masraflarımı karşıladığı ve bana her zaman maddi yönden yardımcı olduğu için kendimi borçlu hissetmem ve en önemlisi de benim sahipleneceklerini düşünmem aile şirketinde çalışmayı kabul etmeme yol açtı. Ben daha mezun olmadan annem, babam, dedem ve dayım benim yerime bana bile sormadan işimi konuşmuşlar zaten. Mezuniyet günü dayım yanıma gelip ne zaman işe başlıyorsun demez mi? Çok şaşırdım belli ki yardımcı oldukları için karşılığında bir şeyler bekliyorlar diye düşündüm içimden. Ben kimim ki tabi. Otur derler otururum kalk derler kalkarım. Onlar hep benim mutluluğumu isterler ya, o yüzden bana bir şey sormaya ihtiyaç duymadılar. Külliyen yalan, ama hata bendeki onlara çok güvendim, ne istiyorlarsa hep yaptım. Şimdi olsa siz kimsiniz de benim adıma karar alıyorsunuz, bu mu bir insanın mutluluğunu düşünmek, insan bir ne istiyorsun diye sorar der itiraz ederim onlara, ama o zamanlar saftım, aileme saygım ve güvenim sonsuzdu, ama iyi niyetim sömürüle sömürüle değiştim sonunda, sertleştim. Neyse vicdanım ağır bastı ve istemeye istemeye işi kabul ettim. Bu şirkette hiç mutlu olamama rağmen hep bir şekilde kimseye sesimi çıkarmadan 5 sene çalışmayı sürdürdüm. Daha bir işi öğrenemeden başka bir yere gittim. Her şey yarım yamalaktı. Ne de olsa sen ailedensin, her iş sana bakar, elin eksiklerini sen kapatırsın, onca fedakarlık yaparsın ama yazık ki hep görünmez olursun, joker eleman olursun ve asla değerin olmaz. Çünkü sen aile yakınısındır, hep vicdanının sesini dinlemen ve fedakarlık yapman beklenir. Hepsini geçtim de beni asıl kahreden kısım kendi mesleğimle ilgili yeterince tecrübe kazanamamış olmam. Şirket şu an çok kötü günler yaşıyor ve yakında işsiz kalma ihtimalim de var. Fazla fedakar ve vefalı olmamın bedelini ödüyorum resmen. Kendi mesleğimle ilgili nerdeyse hiçbir programı kullanmıyoruz şirkette ve her iş ilanında mutlaka önüme çıkıyor bu programlar. En son çalıştığım yere geldiğimden beri büyük kurumsal firmalara iş başvurusu yapıyorum, iyi bir üniversiteden mezun olduğum için mülakata çağrılıyorum da, ancak geri dönüşleri olumsuz oluyor. Ne yapacağımı bilmiyorum, sürekli düşünceliyim, keyifsizim, hatta yaşamak bile istemiyorum artık. 2 senedir bu fabrikadayım ve bir gün bile işe mutlu gitmedim,sürekli başka bir arayış içindeyim, ama bir türlü olmuyor. Kara düzen, sistemsiz, programsız iş yapıyorlar resmen ve buradaki tek bayan benim. Beni ilk bu fabrikaya alsalardı asla kabul etmezdim, ama işte bilemiyor insan gelecekte neler yaşayacağını.Sizce bu şirkette kalmaya devam mı etmeliyim yoksa daha düşük ücrete kendi mesleğimle ilgili iş tecrübesi kazanabileceğim orta düzey bir şirkette işe girmeye mi çalışmalıyım?
