Tüm kelimelere sonuna kadar katılıyorum. Görünüm için değil, sağlık için dediğiniz gibi. Teyzenin tek hatası o ortamda konuşmuş olması, yalnızken uyarması yol göstermesi daha doğru olurdu.
Yani elbette yalnız çekip konuşması çok daha incelikli ve doğru olurdu. Neticede bunu ilk fark edip söyleyen kendisi değil, kızın sürekli duyduğu-tadının kaçtığı bir şey haline geldiğini anlamak güç değil. Ama yarı yarıya herkes içinde söylemesini de anlarım, "Demek herkesi bu samimiyette görmüş, kızı da seviyormuş, diğerlerinin desteğini de almak istemiş konuşmasına" diye düşündüm. Çok doğru değil, kaba bir yol ve bir tutam rencide edici ama tamamen haksız değil. Böyle insanlar içinde gözümü dolduracak bir konuşma, benim kilo vermede çok işime yarardı şahsen, harekete geçtiğim an yapardım onu.
Bunu da çok rahat söyleyebiliyorum çünkü 34 kilo kadar da ben verdim.
Konuyu okuyunca aynisini dusundum gangsta
Benimde yasim ileri oldugundan midir nedir konudaki kadinin kotu niyetli oldugunu dusunmedim , zaten konuya yuzun cok guzel diye girmis
21 yasindaki genc bir kadin 100 kilo uzeri olmamali , guzellikle alakasi yok bunun saglikla alakali
Karsimda bir kanser hastasi sigara icerse ve samimiyetim varsa ona da soylenirim ben yapma diye
Ayni eve girecek kadar samimiysem konudaki genc kiza da soylerim sagligin icin kilo ver diye
Olmamalı evet, genç bir kızın fazla kilosu 40-50 kilo olmamalı; sağlıkla da ilgisi var ve kaliteli yaşamakla da...
Ben 34 kilo verdim, 97-100 kiloyu gördüm. Kızın boyu ne kadar diye soruyorum ki 2 sene önceki kendimle de mukayese edebileyim durumunu; 175 boydayım ve fazladan bir 34-35 kilo eklenince bana, yürümem bozuldu, ayaklarım fazla yükümden içe basıyordu, . Kemiklerim ağrıyordu belli bir mesafeyi yürüdükten sonra. Dinlenmeden merdiven çıkamıyordum, koşarak çıktığım 8 kat merdiveni (Günlük spor olsun diye yapardım), kaç kere tıkanıp bıraktım ve asansörsüz gözümde büyümeye başladı. Çok çabuk yoruluyordum; cinsel hayat kalitesi düştü, haddinden fazla terliyordum ve temiz hissedemiyordum kendimi, pantolonlarımın iç bacak kısımlarının çok çabuk aşındığını gördüm, etek giymek eziyetti çünkü etlerim birbirine sürtüp canımı yakıyordu, taytsız etek giymek diye bir şey yoktu, bacaklarım pişik oluyordu. Olmayacak yerlerimde yağdan sivilcelenme oldu, cildim bozuldu. Yürürken vücudum sallanıyordu, koşmak, bir yere yetişmek istesem mümkün değil... Planlarımı hep bir asansör-araba-otobüs-mesafenin nasıl kat edilmesi gerektiğine göre yapmak zorunda kalıyordum. 30 yaşındaydım ama 70 yaş gibi bedenimi sürüyordum. Bunlar aklıma gelenlerden sadece birkaçı.
Bana beni seven çoğu kişi dedi "Gangsta bu halin ne?" diye çünkü ilk kez öyle gördü herkes, geçerli sebebim sigarayı bırakma ve hamilelikti. Kimsenin dediği umurumda olmadı, ben dayanamadım rahatsız oldum kendimden "Bu ben değilim" dedim. Annem-babam diyabet hastası ve muhtemelen öyle gitseydim 5-6 seneye ben de diyabetik olurdum.
Sadece kendimi frenlemeksizin yedim. Ama yedikçe insanın yiyesi geliyor ve otomatikman hareketi bitiyor. Her yeni kiloda, üşengeçlik artıyor. Bu döngüye girdiğim ve buradan çıktığım için, hayatını tehdit edecek kiloda olan sevdiğim birine belli bir uyarıda bulunmadan öylece "Verirsin, verirsin kilonu daha gençsin, sen her halinle güzelsin" diyemiyorum. Çünkü sorun güzel olması-olmaması değil, hayatından çalıyor o kişi, o kiloya, tembelliğe alışıp "Olmuyor" demeyi seçiyor. Belki birkaç deneme-hüsran, pes etmiş.
Bunu inatla hatırlatmak gerekiyor. Şahsen ben sevdiğim insanı çekip konuşmadan-dertleşmeden bu konuda, yapamam, elinden geliyorsa o halde kalmasını istemem.
