merhaba kızlar.. ben işlerden dolayı ayrı evlilik yürütme zorunda kalan kesimdenim.. vardır muhakkak aranızda eşinden ayrı evlilik geçirenler.. sizinle biraz dertleşmek istedim... eğer yanlış düşünüyorsam beni uyarmanızı, göremediğim şeyleri görmemi sağlamanızı istiyorum.. şuan hamileyim ve eşimle sık sık tartışıyoruz.. önceden de tartıştığımız oluyordu ama artık galiba bebeğimizi de üzüyor diye ekstra kızıyorum ona.. ilk çok ciddi tartışmalarımızın birisinde ben konuyu artık uzatmak istemediğim için "bizi üzüyorsun" dedim ve bana dediği cümle şu oldu: "bizi diyerek bel altı vurmaya çalışma, duygu sömürüsü yapma" dedi.. ben de o günden beri bir daha asla böyle bir cümle kurmadım..
ayrılmayı düşündüren son damla ise o kadar basit bir olayın geldiği nokta ki ben bile hala inanamıyorum, ama senelerdir sevdiğim adam da artık gözümde değil... çünkü hem ben burda bir başıma hamilelik geçirirken yaşadığım sıkıntıların hiç birinden haberdar değil, anlayış göstermiyor, ama iş sorun çıkarmaya gelince ağzına geleni söyleyebiliyor. normalde gerçekten düşünceli bir insandır(ya da ben öyle olduğuna inanmışım) ama son zamanlarda beni çok ama çok şaşırtıyor.. büyük ihtimalle ben de çok daha hassas düşünüyorum. bu da maalesef benim zaafım ve şuanda da hamile olmanın verdiği duyguyla daha da ince düşünüyorum... tartıştıktan sonra telefonu kapatıyoruz ve ben saatlerce bebeğimle konuşup özür diliyorum, çünkü bu olaylarda onun hiç bir suçu yok... :2: neyse olayı söyleyecektim araya bir sürü laf soktum
aşerdiğim bir meyveyi ağabeyimin bulması öyle büyük bir sorun oldu ki anlatamam.. ailem güya kendisini hiçe sayıyormuş, onurunu kırıyormuş da bilmem ne... (bu arada ailesinden görmediği ilgiyi benim ailemden görüyor.. babam o memlekete gidince arabasının anahtarını direk "oğlum ihtiyacın olur" diye ona veriyor. annem "oğlum şu yemeği sever" diyip ona özel yemekler yapıyor, çalışacağı şehre giderken yemek hazırlayıp veriyor.. kaç yıldır gurbette annesinin böyle birşey yaptığını görmedim de duymadım da.. babası ise istemeden(istediğinde de her zaman değil tabi) arabayı vermeyi hayatta düşünmez) benim de cinlerim iyice tepeme çıktı.. bir de bunu hamileyim diye daha yeni evimize gelmiş, bana bakmak destek olmak için gelmiş annemin yanında yaptı.. annem şeker hastası ve o kadar üzüldü ki anlatamam.. hiç kimse ama hiç kimse(kendim de dahil) benim anneciğimin şekerini yükseltmeye değmez...
bundan önce hiç böyle birşey düşünmemiştim ama bu olayla birlikte bir düşünce sardı beni... eğer mutlu olmayı başaramıyorsak ayrılmak gerekiyor diye... şuanki sinirimle bunları söylüyor olabilirim.. bundan önce de çok ciddi kavgalarımız oldu, ancak bir kez bile aklımdan bu geçmemişti.. şimdi size soruyorum gereksiz alınganlık mı yapıyorum, yoksa o bana destek olacağı yerde sürekli beni hırpalayıp sonra da normal hayatına biranda dönmesine alışmalı mıyım? inanın şu süreçte hamile ben miyim o muyum anlamadım.. evet babalık sendromu da var ama, kusura bakmasın baba olmaya çabalayan binlerce insan var.. hele ki ben herşeyi tek başıma göğüslüyorken bunları bana yapması çok ağrıma gidiyor.. bu bahsettiğim olayın çok detaysız hali ve sadece son olay.. biz 10-15güne bir sürekli ciddi şekilde tartışıyoruz.. ve o kadar çok yıprandım ki gerçekten artık bitsin istiyorum.. böyle bir durumu tabiki ailem henüz bilmiyor ama Allah'ın izniyle bana destek vereceklerinden eminim...
ayrılmayı düşündüren son damla ise o kadar basit bir olayın geldiği nokta ki ben bile hala inanamıyorum, ama senelerdir sevdiğim adam da artık gözümde değil... çünkü hem ben burda bir başıma hamilelik geçirirken yaşadığım sıkıntıların hiç birinden haberdar değil, anlayış göstermiyor, ama iş sorun çıkarmaya gelince ağzına geleni söyleyebiliyor. normalde gerçekten düşünceli bir insandır(ya da ben öyle olduğuna inanmışım) ama son zamanlarda beni çok ama çok şaşırtıyor.. büyük ihtimalle ben de çok daha hassas düşünüyorum. bu da maalesef benim zaafım ve şuanda da hamile olmanın verdiği duyguyla daha da ince düşünüyorum... tartıştıktan sonra telefonu kapatıyoruz ve ben saatlerce bebeğimle konuşup özür diliyorum, çünkü bu olaylarda onun hiç bir suçu yok... :2: neyse olayı söyleyecektim araya bir sürü laf soktum
aşerdiğim bir meyveyi ağabeyimin bulması öyle büyük bir sorun oldu ki anlatamam.. ailem güya kendisini hiçe sayıyormuş, onurunu kırıyormuş da bilmem ne... (bu arada ailesinden görmediği ilgiyi benim ailemden görüyor.. babam o memlekete gidince arabasının anahtarını direk "oğlum ihtiyacın olur" diye ona veriyor. annem "oğlum şu yemeği sever" diyip ona özel yemekler yapıyor, çalışacağı şehre giderken yemek hazırlayıp veriyor.. kaç yıldır gurbette annesinin böyle birşey yaptığını görmedim de duymadım da.. babası ise istemeden(istediğinde de her zaman değil tabi) arabayı vermeyi hayatta düşünmez) benim de cinlerim iyice tepeme çıktı.. bir de bunu hamileyim diye daha yeni evimize gelmiş, bana bakmak destek olmak için gelmiş annemin yanında yaptı.. annem şeker hastası ve o kadar üzüldü ki anlatamam.. hiç kimse ama hiç kimse(kendim de dahil) benim anneciğimin şekerini yükseltmeye değmez... bundan önce hiç böyle birşey düşünmemiştim ama bu olayla birlikte bir düşünce sardı beni... eğer mutlu olmayı başaramıyorsak ayrılmak gerekiyor diye... şuanki sinirimle bunları söylüyor olabilirim.. bundan önce de çok ciddi kavgalarımız oldu, ancak bir kez bile aklımdan bu geçmemişti.. şimdi size soruyorum gereksiz alınganlık mı yapıyorum, yoksa o bana destek olacağı yerde sürekli beni hırpalayıp sonra da normal hayatına biranda dönmesine alışmalı mıyım? inanın şu süreçte hamile ben miyim o muyum anlamadım.. evet babalık sendromu da var ama, kusura bakmasın baba olmaya çabalayan binlerce insan var.. hele ki ben herşeyi tek başıma göğüslüyorken bunları bana yapması çok ağrıma gidiyor.. bu bahsettiğim olayın çok detaysız hali ve sadece son olay.. biz 10-15güne bir sürekli ciddi şekilde tartışıyoruz.. ve o kadar çok yıprandım ki gerçekten artık bitsin istiyorum.. böyle bir durumu tabiki ailem henüz bilmiyor ama Allah'ın izniyle bana destek vereceklerinden eminim...
