hep sorunlu oldum ben..ilkokuldan üniversiteye kadar..okul bitiyor hala sorunlar devam ediyor..şükretmek lazım aslında hatalıyım ama çok mutsuzum..kimsenin beni sevmedğini düşünüyorum artık..yarın doğum günüm kimse aramaz bile 3 tane samimi arkadaşım var o kadar diğerleri aramaz..eskiden çok kafaya takardım ama artık biliyorum bu böyle devam edecek..üniversite son sınıfım.okulda koca okulda sadece toplasan 5 i geçmez arkadaş sayım..ha şöyle bir avantajım var.o üç arkadaşım her derdimi paylaşır,şimdi arasam şimdi koşar gelir..ama işte o kadar başka yok.zaten onlarda tatilden dolayı memleketlerinde.bende yalnz yalnız evde oturuyorum..millete bakıyorum arkadaş grupları,eğlenceler,mutluluklar..bir de kendime bakıyorum.24 yaşına gelmiş evde öyle tatilde annesiyle takılan,yalnız,sessiz..aslında içimde neler yaşıyorum..eğlenmesini seven biriyim ama yok..ortam yok..bazıları suratıma bakınca sanki bnden nefret ediyorlar gibi baktıklarını hissediyorum..yani ne bileyim mesela staja gidiyorum kızlar var erkekler var hep dışta kalan ben oluyorum.onların muhabbetleri iyi hoş..diyorum neden kimse beni sevmiyor..sonra ailem..babamda beni sevmiyor gibi davranıyor..işten geliyor hiç bişey paylaşmıyor konuşmuyor.daha çok yalnızlığıma gömülüyorum.erkek arkadaşımdan ayrıldım baya oluyor bitmesi gereken bi ilşkiydi şimdi de ara mı acaba 12 den sonra diyorum..ama aramaması daha hayırlı onu da biliyorum.çünkü ararsa yeniden aynı durumda olacağım..işte böyle kızlar yalnızım,iyice içime kapandım..herkes kursa git onu yap bunu yap diyor.staja gidyorum zaten amahiç gidesim yok ki gitsem de orada kimse konuşmaz benle..sen konuş diyeceksiniz ben çok deniyorum ama karşı taraf nedense hep isteksiz oluyr..erke ya da kadın farketmez benmle arkadaşlık yapmak istemiyorlar..face ye doğum tarihimi bile girmedim..çünkü kimse kutlamayacak..bu durumda bni çok incitiyor aslında..ben gibi olan var mı ya da benim bu durumdan kurtulma şansım var mı..nasıl olsun ki..insanlar yüzüme bakmıyor..