Ben 20 yaşında genç bir kızım. Bu yaşıma kadar dilediğimce yaşadım dilediğimi giydim.. Annem, babam kapanmamı içten içe hep istediler bunuda dile getirdiler. Ama zorla bir şey yaptıramayacakları için seslerini çıkarmadılar. Ben 2 gün önce kapanmaya karar verdim. Ailem öyle mutlu oldu ki babam sevincinden ağladı! Dedi sen açıkta olsan kapalı da olsan sevgimiz asla değişmezdi ama güzelliğin ortaya çıktı kızım çok mutlu ettin beni..
Benim bir de erkek arkadaşım var 6 yıldır birlikteyiz. İzmirli kendisi. Hiç istemiyordu kapanmamı.. Onun haricinde çokta kıskanç dekolteymiş taytmış asla izin vermezdi bana. Bu konuyu önce ona açtım üç gün önce ben yapsam mı nasıl olur diye. Yok dedi istemiyorum seni hiç öyle hayal etmedim. Ama dedim ailem istiyor başkalarına bakıp özeniyorlarmış hem ben de istiyorum denemekten ne zarar gelir dedimse de dinletemedim.. Hiç yanımda olmadı. Şu anda aramız o kadar bozukki inanın 6 yıldır bana bu kadar soğuk mesajlar atmamıştı. Fotoğrafımı görmek bile istemedi.. Öyle zoruma gidiyor ki gizli gizli ağlıyorum iki gündür. Ben ne yapmalıyım ne olur akıl verin bana. Gel-gitler yaşıyorum kararımdan asla vazgeçmem ama bazen diyorum ya her şey daha kötüye giderse.. Ya pişman olursam? Deliricem artık bunları düşünmekten. Annem sorduğunda fotoğraf gönderdin mi diye bir şey de diyemedim istemiyor diye.. Çok yanlış tanıyacak yoksa öyle birisi değil o.. Bir de korkuyorum böyle benim yüzümden günaha giriyor Allah'ın gücüne gider başına bir şey gelir diye hep ona dua ediyorum. Kapanmanın verdiği huzuru yaşamasam bilmiyorum kaldırabilir miyim. Ne gibi bir tavır almalıyım erkek arkadaşıma karşı sizce?