Merhaba öncelikle herkese. Benim sorunum sürekli yalniz kalmam. Alında bu temel çocukluk dönemine denk geliyor. Benim babam ben 10 11 yaşlarında intihar etti. Hayatım boyunca bunun eksikliğini yaşadım. Hep sindim,sindirildim. Bilirsiniz o yastaki çocuklar çok acımasız olur. Ben de maalesef o acimasizliga cok sesimi çıkaramadım. Her neyse bu senelerdir devam ediyor ve ben bir şey yapamıyorum. İnsanlardan çok soğudum. Sürekli yalanlarından cikarlarindan. Kimse anlamıyor kimseye içimi dökemiyorum. Psikolojik destek aliyorum. Ama duzelemiyorum. Mezuna kaldım ve ders çalışamıyorum. Yapıyorum ama sürekli devamı gelmiyor. Kimseyi hayatıma alamıyorum. Kendimi iyi hissetsem bile tekrar ayni basa dönüyorum. Kimsem yokmuş gibi hissediyorum.