Tekrar merhabalar kizlar. Bir onceki konumda konusu açılmışken paylaşmak istedim, aslında birkaç gün sonra acicaktim. Bilmiyorum ama bence kk böyle bir konuyla karşılaşmamıştir daha önce
Ben kendimi bildim bileli bebekleri çocukları çok seviyorum. Bunun neresi garip diyeceksiniz. Yani benim dozum biraz fazla çünkü etrafımdaki herkese çok tuhaf geliyor. Bu kadarı normal değil nasıl sevebiliyorsun bu kadar diyorlar. Mesela bir bebek/çocuk hunharca ağlasın herkes illa bi rahatsız olur ben asla olmuyorum. Çocuklara dair her şeyi o kadar çok seviyorum ki en büyük hayalim anne olmak ve sanki ben bu kadar çok istedikçe o kaçıyor ben ulaşamıyorum gibi, çok ilginç.. üstelik biyolojik saat hormonlar vs değil bu durum. Çünkü küçükken bile anne olmak istiyordum. Sanal bebekler vardı bilirsiniz ona bile gerçek bir bebekmiscesine bakardım, gece uykumdan sicrardim açıktı mi falan diye kontrol ederdim
hayalin vizyonsuzluguna gel diyebilirsiniz ama gerçek bu yani yalan söyleyemeyeceğim. Tabi tüm bu bebek sevgime karşın hiçbir zaman erkenden evleneyim anne olayım demedim önce eğitimimi tamamlayayim ayaklarımın uzerinde durayım dedim her zaman. Ama bunları yaparken hep içimde bir yerlerde anne olma duygusu ile yaşadım. Ayda en az iki üç kere ya çocuğum olduğunu görürüm ya da hamile olduğumu. İnanın şu hayatta kimseye ozenmiyorum hiçbir hayat sekli cazip gelmiyor. Sadece ve sadece anne olanlara ozeniyorum.. çocuğuyla gördüğüm kadınlara ne kadar şanslı acaba farkında mı diyorum içimden. Bir bebeğimin olma düşüncesi korkunç derecede mutlu ediyor beni. Hayali böyleyse gerçeği nasıldır kim bilir diyorum. Kuzenimin bebeği var saatlerce ona bakıyorum gikim çıkmıyor herkes şaşırıyor kucağından indir yorulmadin mi ne çocuk askiymis vs. Kuzenim insanın yanında senin gibi biri olsa sırtı yere gelmez der hep hatta. Ben sadece kendi çocuğum olursa değil yani, tüm çocuklara karşı böyleyim. O yüzden tüm çevrem sen kesinlikle okul öncesi öğretmenliği okumaliydin der bana. Ki haklılar da. Geriye dönsem onu okurdum. Ah o bebek kokusu, ah o çocukların masumiyeti.. hiçbir terapi bu kadar ise yarayamaz. Buradan bu yazıyı okuyan anneler varsa eğer tekrar belirtmek isterim ki cooook şanslısınız çok
Bu bir psikolojik problem mi yoksa sadece fazla anaç biri miyim çözemedim açıkçası çünkü etrafimda bir kişi bile benim gibi değil. Siz ne dusunuyorsunuz?
ama malesef bunun dış dünyayla bir alakası yok.Bir gün Allah nasip ederde anne olursaniz anlarsınız herseyin bu kadar güllük gülistanlık olmadığını.Annelik harika bir duygu,çok farklı birsey ama bunun yanında da ağır bir sorumluluk ve sabır gerektiriyor.Ozellikle yanınızda kimseniz de olmazsa o zamn hersey iki kat daha zor
