• Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.

Kimsenin benimle “keep in touch” kalmamasi

40 yasima geldim ben de pgrenemedim bu keep in touch olayini cunku elime firsat gecmedi.

Zaten anne yanindan yaraliyim. Annem benimle hic sohbet etmez ben evlenene kadar beni gormezden geldi, anne sevgisi olmadan biuyudum
Acaba insanlara karşı soğuk, mesafeli mi duruyorsunuz? Veya sohbet konusunu hep karşı taraf mı bulmuş oluyor?
 
Beni de arkadaşlarım çok arayıp sormuyor. Yurtdışına taşındım. Eski bir arkadaşımın halini hatrını sordum, bitti. O bana tekrar yazmadığı için ben de ona yazmam.
 
Ayni sokakta buyudugumuz birine soyle bir mesaj atmistim 2019da cevap bile vermedi. “x merhaba, nasilsin? sayfamda ara sira seni gormeye alismisim cok zamandir gormeyince hersey yolunda umarim demek istedim. sevgiler.”
Sizin gibi hassas ve anlayışlı insanları hep üzüyorlar sadece yalnız değilsiniz onu söylemek istedim. Çıkarcı tipler veya çok samimi insanlar yıllarca konuşuyor. Onun dışında çoğu insan yalnız maalesef. İnsanların çıkarı bitince geçmiş günleri hemen unutuyorlar. Tüketim toplumu olmamız ve sosyal medya durumları yüzünden ilişkiler çok yüzeysel kaldı. Eskisi gibi derin ilişkiler piyasada yok🤷🏻‍♀️
 
Hayir oldugum kurdugum gruplarda da kimse bir sey yazmoyor.

Gecen ay 4 kisilik bir grup kurup bir etkinlik katilimi sordum. Cevap vermeyen oldu.
Sessize almışlardır belki ben de bazı grupları sessize alıyorum 😂 Dediğim gibi ben sizde sorun olduğunu düşünmüyorum. İnsanların çıkarı bitince çevreleri değişince eski günlerin hatırına bile konuşmak istemiyorlar. Onların öncelik listesinde yokuz acısada kabul etmek gerek.
 
Ayni sokakta buyudugumuz birine soyle bir mesaj atmistim 2019da cevap bile vermedi. “x merhaba, nasilsin? sayfamda ara sira seni gormeye alismisim cok zamandir gormeyince hersey yolunda umarim demek istedim. sevgiler.”
Bana çok resmi geldi
Şöyle yani
Samimi değilsiniz ama yazmışsınız gibi
Yazmış olmak için yazılmış gibi
 
Merhaba,

Yine takintim basladi. Dogrusu ne fayda gorebilirim bilmiyorum, dertlesmek icin yaziyorum.

Sorun; kimsenin beni aramamasi. Hic hal hatir soranim, arkadaslik edenim yok. Arkadas var. Ama hep ben ariyorum. Bu herkes icin gecerli. En samimiyetine guvendigim insan bile beni aramaz.

Insanlarin nasil diyalog icinde kaldiklarini anlayamiyorum. Cunku kimse benimle kalmiyor. Ama bakiyorum kendi aralarinda haberlesiyorlar. Beni hic aramayan arkadasim cok alakasiz baska bir arkadas hakkinda bilgi sahibi oluyor, haberlesmis oluyorlar.

Tamam bunu psikologla calisiyoruz. Benim aranma istegime bagliyoruz. Ama gercegi konusmuyoruz. Ben aranmayi bekliyor olabilirim ama kimsenin beni aramamasi hem de bir kisinin bile aramamasi nasil mumkun oluyor.

Gebito bana cok yardim etti, sayesinde cocuklari buyuturken bir suru pratik sey ogrendim diyen insan 2 yilda beni hal hatir sormaya 2 defa aramamistir.

hep goruselim diyen biri var. Hep ben ariyorum. Gecen gorustuk, yine ben program yaptim. Baska bir suru insanla iletişim halinde. Benimle ise yalnizca ben iletisime gectikce yaziyor. 2 hafta once eve davet ettim, planimiz var haftaya goruselim mi dedi, olur dedim, sonra karsilastik ve hic program yapmaktan bahsetmedi.

Dun biriyle görüştüm. O kadar çok hissettim ki ben onu davet ettim diye onun beni karsilik olarak davet ettigini ve bu olayin burada kapandigini bir daha gorusmeyecegimizi. Ben onu davet ederken de o beni davet etsin beklentisiyle davet etmemistim.
ne kadar da ben bir konu.
eski arkadaslarimla yılda iki kere filan toplu görüşüyoruz ama o zaman görüyorum da buluşana kadar herkes bir şekilde birbiriyle konuşmuş bir bahane ile görüşmüş oluyor. ama ben sizin gibi atılgan ve ilk adımcı değilim, haydi görüşelim demezlerse kimseyi arayıp sormuyorum artık

eski arkadaşlarla belki arayı ben mi soğuttum acaba diye düşündüm ama yeni ortamlar da farklı değil. yeni bir binaya taşındık, ilk taşınanlardanız, toplu görüşmeler oluyor. bir yerlerde rast gelince herkes hiç imasını da yapmadığım halde “ya bihter seninle vakit geçirmeyi seviyorum bir gün kahveye gel” diyor ama o kahve daveti hiç gelmiyor. ben de “bugün geleyim mi” diye sormuyorum. ama görüyorum ki bana sık sık kahveye gel diyen kişiler kendi aralarında kahveye gidiyor.

ben genel olarak ortamlarda konuşan, rahat görünen biriyim ama sosyalleşme konusunda cesur değilim, anksiyetik davranıyorum. çoğunlukla da fazla mütevazı davrandığımı düşünüyorum. ama bir kaç kişi bana dışarıdan soğuk ve kibirli gözüktüğümü söyledi. ben de artık ona yoruyorum.

benim annem de tıpkı sizinki gibi. ve malesef annem bulunduğu ortamların kimi zaman komik ve çoğunlukla tat kaçıran üyesi. her gün geleni gideni arayanı soranı olur ama kimse iyi gününde hatırlamaz. belki bilinç dışı kendime annem gibi olmamak için bir yol çizdim. önceden aranmamak, kimsenin en yakın arkadaşı olmamak üzüyordu ama şimdi bunu daha güvenli ve konforlu buluyorum
 
Aslında arkadaş ilişkisi kurmak bunu devam ettirmek çok kolay, acaba diyorum fazla mı sıkıcısınız? Bir şeyi çok mu uzatıyorsunuz? Ya da ne bileyim yanlış insanlar mı seçiyorsunuz?
 
Kendimi gördüm sanki.. kocam mesela telefonu sürekli çalar alakasız kişiler arar durur ve hatta telefonunu açmadan önce "off bu niye ariyo ya" falan diye söylenir ama telefonu vay kanki diye açar o ayrı....
Kimseye bu ikiyuzlulukle davranmadigim için mi hiç arayıp soranim olmazki diye geçer içimden sürekli..
 
Ben de bunu genelde yaşıyorum. İnsanlarla ortak bir paylaşım alanımız varken çok fazla aranıyorum. Öğrenciyken okul arkadaşları, çalışırken o işyerinde arkadaşlarla sürekli plan yapılır ve hatta arkadaşlarım benden fazla beni ararlar. Mezun oluruz/iş değiştiririm ve bu durum bir sene kadar sürer herkesin çevresi ortamı değişir ve sadece sosyal medyada fotoğraf beğenecek kadar ilişkimiz kalır. Çok nadir birkaç arkadaşımla durum böyle değil hala en az haftada bir grubumuzdan yazışırız vs. Şimdi zaten yurtdışında olduğum için bu son kalan arkadaşlarımla bile kopma olacak diye düşünmüyor değilim. Bence gözden ırak olan gönülden de ırak oluyor bu durumu kabullenip yeni çevremizden arkadaşlar edinmeye devam etmemiz gerekiyor.
 
Kendimi gördüm sanki.. kocam mesela telefonu sürekli çalar alakasız kişiler arar durur ve hatta telefonunu açmadan önce "off bu niye ariyo ya" falan diye söylenir ama telefonu vay kanki diye açar o ayrı....
Kimseye bu ikiyuzlulukle davranmadigim için mi hiç arayıp soranim olmazki diye geçer içimden sürekli..

İşte bence tam olarak mesele bu..
Benim bir arkadaşımda eşiniz gibiydi. telefonu açmadan önce '' şimdi bununla uğraşacam yaa '' gibi cümleler kurardı ama telefonu kardeşim diye açardı . Bu bana çok çirkin geldiği için yüzüne söyleyince benimle arkadaşlığı kesti :)) yine ben yalnız kaldım.
 
Ayni sokakta buyudugumuz birine soyle bir mesaj atmistim 2019da cevap bile vermedi. “x merhaba, nasilsin? sayfamda ara sira seni gormeye alismisim cok zamandir gormeyince hersey yolunda umarim demek istedim. sevgiler.”
Çok kibar ve düşüncelisiniz. Her şeyde olduğu gibi insan ilişkilerini de tükettik.. Yeni jenerasyon gibi 30 yaş üstü de bireyselleşmeye başladı. Çok tuhaf gerçekten.
 
Bunu ben de uzun süre sorguladım, birbiriyle sürekli haberleşip orda burda buluşup paylaşım yapanların ilişkilerine baktım bol dedikodulu ortamlar, herkes birbirini çekiştiriyor, insanlar günlük gündemlerini dolduracak, kendilerini diğerlerine göre üstün görüp aaa benim hayatım daha iyi diye tatmin yaşayacakları yüzeysel ilişkiler kurmak istiyorlar. Kimse derin bağlar kurup seviyeli dostluklar kurma peşinde değil bence tüm olay bu. Sosyal medya da bunu pompalıyor zaten, normalde birbirinin boğazına yapılacak insanlar yanak yanağa paylaşımlar yapıyor.

Boşuna kendinizde kusur aramayın.
 
Ben kendi adima arama ozurluyum, o kadar dolu ki kafam bir huzura ve sakinlige erip iste su arkadasimi da arayamadim bir arayayim diyemiyorum ama insanlar bu yonumu bildigi icin kimse gonul koymuyor.

Etrafiniz hep benim gibi insanlarla dolu olabilir mi?
Birbirlerini ariyorlar
 
Acaba insanlara karşı soğuk, mesafeli mi duruyorsunuz? Veya sohbet konusunu hep karşı taraf mı bulmuş oluyor?
Evet en basta biraz soguk duruyor olabilirim ama eger adim gorursem cok candan davranirim. Samimiyeti severim. Abuk subuk muhabbete gelemem tabi o ayri.

Bir kac ay once farkettim ki sohbete hep ben yok veriyorim. Bu mu sikiyor acaba insanlari dedim biraktim. Bu sfer de anlamsiz sessizlikler oluyor. Ben konu acabilecekken karsidan bekliyorum. Sacma hissediyorum.
 
Beni de arkadaşlarım çok arayıp sormuyor. Yurtdışına taşındım. Eski bir arkadaşımın halini hatrını sordum, bitti. O bana tekrar yazmadığı için ben de ona yazmam.
Benim dr boyle en can arkadasim gitti. O beni aramiyordu. Dedim gebito bekle bakalim ne zaman ozleyecek seninle sohbeti; 4 ay sonra mesaj atti!
 
Gercekten bu konu uzerine 2 yildir kafa yoruyorum ve sorunu bulamıyorum. Hayir sikici bir muhabbetim oldugunu hic dusunmuyorum. Kisa keserim karsi tarafa zaten acinca musait misin diye sorarim. Mesela bazen sadece reel paylasirim. Ama karsilik alamam.

Benim cok cok sevdigim, cok temiz kalpli bir eski komsum var. Samimiyetine cok inanirim. O bile aramaz mesela beni.

Sanırım bu boyutta birisi olsa ben sorardım tüm samimiyetimle. Nasıl bir bakış açısı olduğunu.
 
Bana çok resmi geldi
Şöyle yani
Samimi değilsiniz ama yazmışsınız gibi
Yazmış olmak için yazılmış gibi
Evet samimi degiliz. Ben ortaokuldayken o lisedeydi sonra herkes üniversiteye gitti. Yani oturup sohbet etmisligimiz hic olmadi. Birbirimizi biliriz. Ayni mahallenin kizlariyiz, ayni standartta buyuduk. Ne ben onunla arkadaşlık kurmaya calistim senelerce ne o benimle. Attigim mesaji gercekten samimiyetle yazmistim. Bu mesaji attigim zaman da yurtdisinda yasiyordum yani samimiyet kurabilecek evreyi coktan gecmistik. 2019 yilinda bu kimse beni aramiyor takintim da yoktu. O zamanlar gayet mutlu mesut ben ariyordum herkesi pesine dusmeden.
 
Back
X