arkadaşlar çok kırılgan eşim var.ufak tefek şeylerden kırılır.insanlarda birçok yanlış gördüğü için kendi kabuğuna çekilmiş ev-iş arasında gidip gelir. samimi olarak annesi dışında kimseyle görüşmez.sadece annesine gitmezse ayıp olur,annesi üzülebilir.benim ise üzülmeye incinmeye hakkım yoktur.çünkü çoktan kendisi kırılmıştır bir şeye.ve ben üzülmeyi hak etmişimdir.
akraba, arkadaş, komşu kimsem kalmadı.çalışmadığı zamanlar sürekli evde.ben de çalıştığım için evde benden çok oluyor.eve gelen olsa surat yapar oturur veya olmadık birşey söyler beni zor durumda bırakır.zaten kimse kapımızı çalmaz oldu
sevdiklerimle ya dışarda ya telde görüşür oldum.
3 yıllık evliyim çocuğum yok.neyse eşim bu sene evliliğimizde eksik olan bir şeylerin olduğunu fark etti.ama fatura yine bana çıktı.ben mutlu olmayı bilmiyormuşum, iyi bir gelecek göremiyormuş ona güven vermiyormuşum ilerisi için.
ama nedense somut bir adım atmıyor. sadecce en ufak bir olumsuzlukta üzgün mutsuz karamsar ortalıkta dolanıyor.üzüldüğü içinde beni kırıyor.bense herşeye rağmen mevcut durumdan mutlu olmanın hesaplarını yapıyorum... takmamaya çalışıyorum.sabır sa sabır aptallıksa aptallık ne derseniz.
şimdi sizce bir insan neden böyle yapar.boşanmaksa niyeti neden boşanmaz? iki türlü de mutlu olmak adına neden bir adım atmaz?neden hep benden bekler?