- 20 Şubat 2024
- 163
- 354
Yakın zamanda hamile olduğumu öğrendim. Kendi annem ile 2 sokak mesafede oturuyorum. Eşimin ailesi genelde şehir dışında memlekette ya da bize 80 km uzakta karşıdalar. Geldiklerinde genelde karşıdaki kendi evlerinde kalıyorlar bize de 2-3 günlüğüne kalmaya geliyorlar.
biraz kültür farkımız var. Onlar bizim "ayıp olur" dediğimiz hiçbir konuyu kafalarına takmayan insanlar. Mesela düğün günümüzden bir gün önce karşıdan gelmek zor olur diye gelip bizim gelin evimizde kalmışlardı. Ben tabii o zaman garipsememe rağmen hiçbir şey demedim. Sene içinde çok görüşemesek de her görüşmemizde hoşuma gitmeyen ama art niyetli de olmayan cehalet kaynaklı hareketleri oluyor. Eşim de bunun farkında ve yeri geldiğinde uyarıyor.
Dün gene bizdelerken hamilelik haberini verdik. Çok sevindiler tabii ama bir anda gelip ben uzun uzun kalır bakarım falan dedi. Ben de annem zaten burada oturuyor, biz hallederiz dedim. Sonuçta o benim annem ve yanımda o olsun istiyorum. Biraz bozulur gibi oldu. Ama hissettim sürekli gelecekler ve uzun süre yatılı kalacaklar. Bundan huzursuz oluyorum. Niyetleri iyi ama evde o kadar insan istemiyorum. İstediğim de annem olur zaten her şeyden önce. Ama nasıl söyleyeceğimi bilmiyorum.
Bir de isim düşündünüz mü dedi, isimleri söyledik olmaz diyip kendi isim bakmaya başladı. Eşim tersleri anne biz karar verdik dedi ama yok, 1 saat isim baktı. Buna da feci kırıldım. Benim annem en ufak fikir bile belirtmiyor. Dibimizde olmasına rağmen eve asla habersiz gelmiyor hatta belki 2-3 haftayı geçmiştir gelmedi bile. Bizim çağırmamızı bekliyor, ya da siz gelin siz çalışıyorsunuz biz ağırlayalım diyor. Bu kültür farkı ve anlayış farkı beni çok yoruyor. Siz nasıl söylerdiniz hem isim konusunu hem de çok fazla dahil olma konusunu?
Bir de biz doğumu yurt dışında düşünüyoruz, ona da ağız surat yaptı bir ton laf etti. Artık kibarlığımı kaybedeceğim diye korkuyorum gerçekten.
biraz kültür farkımız var. Onlar bizim "ayıp olur" dediğimiz hiçbir konuyu kafalarına takmayan insanlar. Mesela düğün günümüzden bir gün önce karşıdan gelmek zor olur diye gelip bizim gelin evimizde kalmışlardı. Ben tabii o zaman garipsememe rağmen hiçbir şey demedim. Sene içinde çok görüşemesek de her görüşmemizde hoşuma gitmeyen ama art niyetli de olmayan cehalet kaynaklı hareketleri oluyor. Eşim de bunun farkında ve yeri geldiğinde uyarıyor.
Dün gene bizdelerken hamilelik haberini verdik. Çok sevindiler tabii ama bir anda gelip ben uzun uzun kalır bakarım falan dedi. Ben de annem zaten burada oturuyor, biz hallederiz dedim. Sonuçta o benim annem ve yanımda o olsun istiyorum. Biraz bozulur gibi oldu. Ama hissettim sürekli gelecekler ve uzun süre yatılı kalacaklar. Bundan huzursuz oluyorum. Niyetleri iyi ama evde o kadar insan istemiyorum. İstediğim de annem olur zaten her şeyden önce. Ama nasıl söyleyeceğimi bilmiyorum.
Bir de isim düşündünüz mü dedi, isimleri söyledik olmaz diyip kendi isim bakmaya başladı. Eşim tersleri anne biz karar verdik dedi ama yok, 1 saat isim baktı. Buna da feci kırıldım. Benim annem en ufak fikir bile belirtmiyor. Dibimizde olmasına rağmen eve asla habersiz gelmiyor hatta belki 2-3 haftayı geçmiştir gelmedi bile. Bizim çağırmamızı bekliyor, ya da siz gelin siz çalışıyorsunuz biz ağırlayalım diyor. Bu kültür farkı ve anlayış farkı beni çok yoruyor. Siz nasıl söylerdiniz hem isim konusunu hem de çok fazla dahil olma konusunu?
Bir de biz doğumu yurt dışında düşünüyoruz, ona da ağız surat yaptı bir ton laf etti. Artık kibarlığımı kaybedeceğim diye korkuyorum gerçekten.
