- Katılım
- 28 Eylül 2015
- Mesajlar
- 132
- Emoji Skoru
- 16
- Puanlar
- 13
- Yaş
- 29
O yaşlarda benim de böyle bir sevgilim vardı. Seninki gibi değildi, okuluma kıyafetlerime falan karışmazdı ama ailem hatta sülalem istemedi çocuğu. Tabi istenmeyince daha bir kıymetli oldu benim için. Aileme ayrıldım dedim devam ettim. 2 yıl sevgili kaldık. Seviyordu beni, benı kırmazdı hiç. Kötü bir sözünü de duymamıştım ama okumamış, serseri biriydi. Hep asarım keserim lafları vardı. Hatta annem ya o ya biz demişti, işte o zaman dank etti kafama. Askere gittiğinde uzak tuttum kendimi, biliyorum çok acı verici çok gaddar bir konumdaydım ama telefonlarına çıkmadım, mesajlarına dönmedim. Bir hevesle yazdığım sayfalarca mektupları göndermekten vazgeçmiştim. Sonra bitti dedim. Aynı mahallede oturan kuzenimin yollarını kesip tehdit etmiş askerden döndüğünde. Beni de çok tehdit etmişti. Evet korkmuştum ama başım hep dik oldu ona karşı. Korkmadığımı gösterdim ona, hiç bir şey yapamazsın edalarında gezdim. Kuzenime gittiğimde mahallede birkaç kere görmüştüm. Ama unuttum zamanla, şimdilerde iyi ki diyorum. İyi ki ailem karşı çıkmış aklımı başıma getirmiş. Sen de öyle diyeceksin, şimdi çok üzülürsün biliyorum ama sizin ilişkiniz bir de normal olan bir ilişki değil. Sana değer vermiyor, sana her kızdığında başka kızlar buluyorsa evlenince de aynısını yapacak. Başka kadınlara gidecek. Sana psikolojik baskı uyguluyor gelme onun oyunlarına.
Ben ayrıldığımda üzüntümden kilo vermiştim, ailemle bir süre konuşmadım falan. Ama inan geçiyor. Hatta kendi salaklığına yanıyorsun sonra. Keşke dememek için şimdiden sil at..
Böyle şeyler yaşayıp yazan insanların dedikleri beni daha bi kendime getiriyor sizinki de öyle, aynen aile bişeyi istemezse o işte kesin bişey vardır. Sizin kurtulmanıza sevindim darısı benim başıma teşekkür ederim tavsiyeleriniz için