- 6 Ağustos 2014
- 17.656
- 31.610
- 598
Arkadaşlar,
Lise ve üniversite hayatımdaki insanların bir çoğu aynı. Beraber okuduk hatta bir kısmı ile aynı semtte oturduğumuz için aynı ulaşım araçlarını kullanırdık. Yediğimiz içtiğimiz ayrı gitmezdi, birlikte çalıştık da okuduk da eğlendik de. Ta ki üniversite 3. sınıfa gelinceye kadar...
(Ayrıntısı kısa bir anlatım dilerseniz geçebilirsiniz renkli kısmı)
O süreçte bir arkadaşımız bi çocukla konuşuyordu ama hiç birinize söylemedi sevgili olduğunu. Sadece ben o çocuğu normal bir arkadaşı olarak biliyordum arkasını da aramadım sonuçta herkesin ilişkisi kendine. 6 kişilik bir grubumuz vardı. Bilirsiniz herkesin gruplar içinde daha yakın oldukları vardır. Biz üçümüz o şekilde idik. Diğer arkadaşımıza bahsetmedi hiç ama gruptaki diğer arkadaşlardan birisi telefonunu karıştırıp sevgili olduklarını anlamış. Herkes biz üçümüze tavır yaptı oysa ki biz iki arkadaşta bilmiyorduk. Sevgilisi olan arkadaşımıza yakın olan arkadaşımız da tavır yaptı. Baya baya koptuk. Onlar diğer sınıftaki sevmediğimiz hatta sürekli eleştirdiği tiplerle takılmaya başladı. Son sınıfta da gel gitli idi arkadaşlık ilişkilerimiz. Sonrasında karşılaştık ettik ama selamlaşmanın ötesine gitmedi.
Aralarındaki en yakın olan arkadaşımla görüşmeye devam ettik bir de onunla komşuyduk.
Çok sıkıntılı olduğum bir dönemdi üzerine telefonum da bozuldu kimseyle görüşmediğim bir süreç oldu. O arada
O ablamdan ulaştı. Ben de ona. Onun dışında kimseyle iletişime geçmek istemedim ilaç tedavisi falan gördüm çok şükür toparlandım. Bir tanesinin bebeği oldu o süreçte. Sadece telefonla tebrik ettim durumumu da anlattım. Eskisi kadar olmasa da sosyal hayatıma yeniden başladım. Bir kaç kere teklif ettim buluşalım diye.. Olur dendi ama hep havada kaldı. Herkes evlendi, atandı. Ben hep geride kaldım. Hayatı aynı anda devam edemedik. Düğünüme çağırdım iki tanesi geldi. O zamandan beri de görüşmedik bir daha hiç. 5 aydır. Bugün bir fotoğraf gördüm hepsi oturmuşlar beraber bir tek ben eksiğim. Hiç akıllarına gelmedim mi? Hani çok kırgın ve kızgınlardı birbirlerine.. Ne ara barışmış ne ara benden başka herkes birlikte oturabilmiş. 6 kişinin 5`i oturmuşlar. Bir de okuldan benim sevmediğim bir kaç kız.
Tabi bu arkadaşlarım dışında görüştüğüm başka arkadaş grubum da var yine üniversiteden.. Liseden de.. Ama bu arkadaşlarımı görünce çok üzüldüm. Ne bileyim ki evet benim kendimce sıkıntılı sürecinde çok arayıp sormadım ama onlarda o zor zamanımda destek olmadılar. Şimdi sorsan görüşmek ister misin diye.. Kaç gündür aklımdalardı davet etsem evimde birlikte bi çay içsek diye.. Görünce bütün hevesim kaçtı. O süreçte en çok sorunu onlar yaşadı ben tüm yakın olduklarımla arada kaldım ve yok oldum.
Lise ve üniversite hayatımdaki insanların bir çoğu aynı. Beraber okuduk hatta bir kısmı ile aynı semtte oturduğumuz için aynı ulaşım araçlarını kullanırdık. Yediğimiz içtiğimiz ayrı gitmezdi, birlikte çalıştık da okuduk da eğlendik de. Ta ki üniversite 3. sınıfa gelinceye kadar...
(Ayrıntısı kısa bir anlatım dilerseniz geçebilirsiniz renkli kısmı)
O süreçte bir arkadaşımız bi çocukla konuşuyordu ama hiç birinize söylemedi sevgili olduğunu. Sadece ben o çocuğu normal bir arkadaşı olarak biliyordum arkasını da aramadım sonuçta herkesin ilişkisi kendine. 6 kişilik bir grubumuz vardı. Bilirsiniz herkesin gruplar içinde daha yakın oldukları vardır. Biz üçümüz o şekilde idik. Diğer arkadaşımıza bahsetmedi hiç ama gruptaki diğer arkadaşlardan birisi telefonunu karıştırıp sevgili olduklarını anlamış. Herkes biz üçümüze tavır yaptı oysa ki biz iki arkadaşta bilmiyorduk. Sevgilisi olan arkadaşımıza yakın olan arkadaşımız da tavır yaptı. Baya baya koptuk. Onlar diğer sınıftaki sevmediğimiz hatta sürekli eleştirdiği tiplerle takılmaya başladı. Son sınıfta da gel gitli idi arkadaşlık ilişkilerimiz. Sonrasında karşılaştık ettik ama selamlaşmanın ötesine gitmedi.
Aralarındaki en yakın olan arkadaşımla görüşmeye devam ettik bir de onunla komşuyduk.
Çok sıkıntılı olduğum bir dönemdi üzerine telefonum da bozuldu kimseyle görüşmediğim bir süreç oldu. O arada
O ablamdan ulaştı. Ben de ona. Onun dışında kimseyle iletişime geçmek istemedim ilaç tedavisi falan gördüm çok şükür toparlandım. Bir tanesinin bebeği oldu o süreçte. Sadece telefonla tebrik ettim durumumu da anlattım. Eskisi kadar olmasa da sosyal hayatıma yeniden başladım. Bir kaç kere teklif ettim buluşalım diye.. Olur dendi ama hep havada kaldı. Herkes evlendi, atandı. Ben hep geride kaldım. Hayatı aynı anda devam edemedik. Düğünüme çağırdım iki tanesi geldi. O zamandan beri de görüşmedik bir daha hiç. 5 aydır. Bugün bir fotoğraf gördüm hepsi oturmuşlar beraber bir tek ben eksiğim. Hiç akıllarına gelmedim mi? Hani çok kırgın ve kızgınlardı birbirlerine.. Ne ara barışmış ne ara benden başka herkes birlikte oturabilmiş. 6 kişinin 5`i oturmuşlar. Bir de okuldan benim sevmediğim bir kaç kız.
Tabi bu arkadaşlarım dışında görüştüğüm başka arkadaş grubum da var yine üniversiteden.. Liseden de.. Ama bu arkadaşlarımı görünce çok üzüldüm. Ne bileyim ki evet benim kendimce sıkıntılı sürecinde çok arayıp sormadım ama onlarda o zor zamanımda destek olmadılar. Şimdi sorsan görüşmek ister misin diye.. Kaç gündür aklımdalardı davet etsem evimde birlikte bi çay içsek diye.. Görünce bütün hevesim kaçtı. O süreçte en çok sorunu onlar yaşadı ben tüm yakın olduklarımla arada kaldım ve yok oldum.
