Ben eskiden kiyafetlerime önem vermezdim elimde ne varsa ütüler temizler giyerdim. Alışveriş yapmazdım. İnsanlar genelde nasıl kıyafetler giyiyor, ilgilenmezdim. Param olmadığı için daha çok. Üzülürdüm iyi giyinenleri gördükçe ama kendime dert edecek kadar üzülmezdim. Ta ki çevremdeki bazı insanlardan laf duyana kadar. O laflar çok zoruma gitti. Kendimi aşağilandiğimi hissettim. Geceleri o lafların altında kaldım diye düşünmekten uyuyamadım. Sonra bende kıyafet takıntısı olmaya başladı. Hala güzel kıyafetler alabilmiş değilim. Ağrima giden o sözleri duyduğumdan beri tam 2,5 yıl geçmiş. Bu sürede 5 tane üst, 1 tane pantolon, 1 tane etek almışım. Ufak tefek şeyleri saymıyorum. Aldiklarimi da beğenmiyorum.
Ben böyle takıntı yapıp anneme çok ağladım. Onun da canını sıktım hep. Hala kiyafetlerim düzensiz. Hep aynı tür. Aynı renk. Ama benim daha çok dert ettiğim şey neden böyle takıntı yaptığım için. Bu kibir yüzünden mi böyle oldum diye düşünüyorum. Sizde de takıntı oluyor mu böyle? Çevrenizden söz duysaniz takıntı yapar mıydınız?
Ben böyle takıntı yapıp anneme çok ağladım. Onun da canını sıktım hep. Hala kiyafetlerim düzensiz. Hep aynı tür. Aynı renk. Ama benim daha çok dert ettiğim şey neden böyle takıntı yaptığım için. Bu kibir yüzünden mi böyle oldum diye düşünüyorum. Sizde de takıntı oluyor mu böyle? Çevrenizden söz duysaniz takıntı yapar mıydınız?
bir sey dememistim ama icimde taş gibi oturmustu. Bizim evin orda 1-2 liraya kiyafetler satan bir yer vardi. Annemle oraya gittik ve bana 1 -2 parca hirka tarzi bir seyler aldirmistim. Hala hatirlayinca icime oturur. Ama artik oturan sey nasil agzinin payini vemedigim ve ayrilmadigim. Çocukluktu tabii. Simdi biri boyle bir sey soylese agzinin payini alir. Birinin baska birine boyle bir sey soyledigini gördüğümde de o insanlarla asla bir daha selamlasmiyorum bile. Hele hele babasinin parasiyla yatttigi yerden komikmis gibi boyle seyler konuşan insanlardan tiksiniyorum.
