Kızım büyüyor...baş edemiyorum...imdat

benimde bir kızım var oda onüç yaşında ergenlik sorununu çok üst boyutlarda yaşamıyoruz.umarım hep böyle kalır.dersleri iyi.sorumlulukların bilincinde.sbsden harika bir puan aldı.dersaneye uçarak gidiyorve mutlu.sanırım ben çok şanslı bir anneyim.birbirinizi anlamaya çalışın.arkadaş olabilmekte önemli tabi ama önce bir ebeveyn otoritesi gerekli.çekinicek saygı duyacak ve çok sevecek.geç değil.öğretmenleriyle ortak bir davranış modeli çizin.ve doğruyu tatlı dille anlatıp hatalar yapmasını engelleyin.sevgiler

Canım benim ya çok üzüldüm sana.Seni o kadar iyi anlıyorum ki, çünkü aynı durumları ben de yaşadım hem de tıpa tıp, inan okuyunca tüylerim diken diken oldu.Hala da tam atlatmış değilim.Bir çok kez terapi aldırdım kızıma acaba ben de de bir yanlış varmı diye kendim de aldım.Benim e ikinci evliliğim, benim kızım kendinden 5 yaş büyük bir çocukla çıkıyor benim kızımda kollarını çizdi ilaç içti çünkü ben bu ilişkisine karşıydım.Benim kızımda sınavda başarısız oldu.üstelik okul birincisiyken.benim kızım dersaneye gidiyorum diye her hafta arakadaşlarıyla gezdi,ben sokaklarda az aramadım onu.velhasıl tıpatıp aynı.bende kızıma hep bir arkadaş gibi oldum.sanırım bizim hatamız da bu.dr bana kızının arkadaşı değil annesi olmalısın dedi.bunca zaman yüzgöz olmuşuz bundan sonra da beni takacağını sanmıyorum.İnan durmadan onun için endişe etmekten çok yoruldum.geçen seneye oranla bu sene daha sakin gibi ama bu da beni korkutuyor.Bence bunlar şu nedenden kaynaklanıyor; annesi babası ayrı ve özellikle doğuştan içe kapanık çocuklar ergenliği daha bir zor atlatıyorlar.onların minik dünyalarında nasıl büyük sorunlar yaşadığını tahmin bile edemeyiz.bıkmadan usanmadan sinirlerimize hakim olarak doğruyu bulmaları için çabalamaktan başka çare yok canım.benim kızım normalde çok gülmeyi sevmez ve kolay kolay kimseye ısınmaz daima muhalefettir.ama sevdiğini de tam sever.ya hep ya hiç yani, önce bu durumdan kurtulmalarını sağlamalıyız.kendilerini sevmeleri çok önemli bunu başarmalıyız.bizim gibi olmak zorunda değiller belki bizden çok daha güçlüler.çünkü bu yaşta beyinlerinin içinde bir çok sorunla yaşamaya çalışıyorlar.sakın sinirlenme, sakinlik burada önemli unsur.zaman zaman güçsüz olduğunu ona göstermelisin.çünkü benim kızım bana ben senin gibi değilim diyor.ben de ona ben de bir insanım hatalarım çok diyorum.ama hep daha iyi olmak lazım hayatta diyorum.yaşıyorsan hakkını vermek zorundasın.o çocuktan hala ayrılmadı, artık ben bunu kabullendim sadece durumu kurnazlıkla idare etmeye çalışıyorum nihayetinde karşımızdaki bize düşmanıymışız gibi davranıyorsa da, ona şunu söyledim.sevgi emek ister.sorumluluk..bana onu kabul ettirmek için öncelikle senin hayatına çeki düzen vermen gerekiyor, derslerini çalışmalı güzel bir yere gelmelisin hatta sevdiğini de okuması için yönlendir ona yardım et.üniversiteyi kazandığında da hala onunla olmada kararlıysan o zaman buna onay vereceğim ve o çocuğu eve çağıracağım dedim.bu biraz işe yaradı.ama şunu da ekledim, bu sorumluluk yetişkin insanlar için bile ağırdır, yaşıtlarınla ve okula gidenlerle çıkarsan, bu senin için daha kolaydır.çünkü o yaşta biriyle çıkak demek senin zamanından önce büyümen demektir ki buna hiç gerek yok dedim. Bakalım canım neler olacak,inşallah doğru yolu yakında bulurlar.Aman sağlığına dikkat et bir kaç sene sonra düzelirler de bizi beğenmezler.Sabır,sabır sabır.............................

çok üzüldüm canım yaa bence ne kadar arkadaş gibi yaklaşsanda sonuçta bir annelik sıfatın var açılamıyor işte ama en iyi yol arkadaşıyla konuşmanız olacaktır güvendiğiniz bir arkadaşının annesiyle ve kendisiyle oturup konuşursanız arkadaşı her yolu gösterecektir ona ben yoldan çıkmış bir arkadaşıma çok büyük destek olmuştum zamanın birinde bu şekilde bayagıda işe yaradı şimdi düzeldi ailesiyle mutlu inş sizin kızınızda düzelir.

ellma .!.:

Hanımlar, bilenler bilir eşimden ayrıyım ve şu anda 13'ünün içinde bir kızım var. Malum artık ergenlik çağına girdi ama çok zorluyor bizi. Nasıl davranmam gerektiği konusunda çok çelişkiliyim. Bana bir akıl verin.

Her şeyden önce derslerle ilgisi alakası yok. Çok tembel. SBS'den de oldukça düşük puan aldığı için iyi bir dershaneye de yazdırdık ama şu ana kadar aman aman bir faydasını görmüş değilim.

Aklı 5 karış havada, kesinlikle derslere konsantre olamıyor. Asıl kötü olan da aşk meşk davaları. Kendinden 4 yaş büyük bir çocuğa aşık olmuş ve gidip konuşmuş. Çocuk da reddedince kollarını çizmiş iğnelerle. Bizden saklamış, tesadüf eseri öğrendik. Arkadaşlarıyla yaptığı msn konuşmalarını okudum ve orada "ben onun için ölümü bile göze aldım, onsuz yaşayamam" gibilerinden şeyler yazmış. Bir ara çocuk içiyor diye nefret ettiği sigarayı bile içmiş, zaten babası çantasında da yakaladı. Kimle konuşsa çok aşığım, kötüyüm, mutsuzum demiş durmuş. Baskıcı, sinirli ve otoriter bir anne hiç değilim, arkadaş gibi yanaşırım hep, yüzlerce defa konuştum, benden korkmamasını, bana ne olursa olsun açık davranmasını benim onu anlayacağımı, yardımcı olacağımı, benim de bu dönemleri geçirdiğimi anlattım, ama ı-ıh. Sözler veriyor bana ama hiçbirini tutmuyor. Çok ketum. Asla konuşup açılmıyor. Sürekli yalan söylüyor, her şeye bahaneleri var. Daha neler neler. Babasıyla da aramız iyi ama o da erkek tabii, kabullenemiyor bazı şeyleri, sürekli arayıp bana çıkışıyor. Babaannesi keza öyle. Kaldım aralarında.

Bu devreleri geçirmiş arkadaşlar, siz nasıl atlattınız bana fikir verebilir misiniz?

Genişletmek için tıkla...

canım benim daha benim bebeğim yok,ama 2 kız kardeşim olduğu için yazma gereği duydum.Aslında ilk konu başlığını duyunca ahh dedim keşke benimde çocuğum olsa da uğraşsam diyecektim ama yazını okuyunca yardım istemekte hak verdim.Bence psikolojik yardım almalısınız belki seninde hataların vardır.Çünkü,senin devrinle çocuğunun devri çok farklı.İletişim kopukluğu olduğunu düşünüyorum.İğnelerle çizmesi beni çok tedirgin etti bence arkadaş ortamıda etkiliyordur ve baba özlemi de varsa onu dışa etkiliyordur.Bence sizin ayrı olduğunuzu da kabullenemiyordur.Çevresindeki arkadaşların ailelerin görüp imreniyordur.
Bunlar benim düşüncelerim Sizin benden tecrübeli ve deneyimli hatta iyi anne olduğunuzu biliyorum.Umarım dediklerimi yanlış anlamzsınız
Sevgilerimle..

ozgeceylan .!.:

canım benim daha benim bebeğim yok,ama 2 kız kardeşim olduğu için yazma gereği duydum.Aslında ilk konu başlığını duyunca ahh dedim keşke benimde çocuğum olsa da uğraşsam diyecektim ama yazını okuyunca yardım istemekte hak verdim.Bence psikolojik yardım almalısınız belki seninde hataların vardır.Çünkü,senin devrinle çocuğunun devri çok farklı.İletişim kopukluğu olduğunu düşünüyorum.İğnelerle çizmesi beni çok tedirgin etti bence arkadaş ortamıda etkiliyordur ve baba özlemi de varsa onu dışa etkiliyordur.Bence sizin ayrı olduğunuzu da kabullenemiyordur.Çevresindeki arkadaşların ailelerin görüp imreniyordur.
Bunlar benim düşüncelerim Sizin benden tecrübeli ve deneyimli hatta iyi anne olduğunuzu biliyorum.Umarım dediklerimi yanlış anlamzsınız
Sevgilerimle..

Genişletmek için tıkla...

Estağfurullah hayatım, yanlış anlama ne demek, akıl akıldan üstündür. Her türlü fikre açığım ben elbette.

Biz eşimle ayrıyız ama kızım ne anne hasreti çeker ne baba. Haftanın yarısı babasında kalır diğer yarısını bende geçirir. Her iki evde de odası var. Hiç baskı yapmayız, ne zaman kimi isterse onu görür. Bunun dışında ne biz boşanırken ne de sonrasında en ufak bir kavgamıza şahit olmamıştır. Etmeyiz zira. Halen görüşürüz. İyidir aramız. Hatta zaman zaman ben kızımı almaya uğradığımda yemek vaktidir, evde bir şey yoktur, orada atıştırır giderim evime. Onu mutsuz edecek tek şey ayrı evlerde yaşıyor olmamız olabilir tabii buna da hakkı var elbette.

İğne olayını 2 defa yaşadık. Ve ben bunu bir kaç arkadaşımın çocuklarında da gördüm. Birbirlerinden görüp etkileniyorlar galiba. İlgi çekmek için yapıyor desem o zaman köşe bucak saklamazdı bizden. Gözüm sürekli üzerinde, bu aralar biraz daha sakin gibi ama belli olmuyor ki işte, kanları deli akıyor ne de olsa.