12 yasında kedim.Sahiplenişimiz klasık senaryo.Sokaktaydı yavru,ayagı sekıyor,yalnız,üşümüş,aç,... gördüm getirdim eve 1 hafta kalıcaktı iyileşene kadar.Dediğim gibi 12 yıldır evimizde.Ama artık benimle degıl.Annem bakıyor cunku memleketimden uzaktayım.Getiremedim.Mümkün değil.
Annem 60 yasında ve her gün dip bucak temizlik yapıyor kedimiz yüzünden.
Yegenım oldu.Yine annem 1 ,1,5 hafta boyunca evde olmuyor.Evde yalnız olmak zorunda oluyor.Gecelerce aglıyormus komsular duyuyormus.Eve bağlıyor insanı.
2.koltuk takımını eskıttık kendisi yüzünden.Tırmalayacak daha cazip şey yok geliyor ona göre koltuk kadar.
Kedimin garip huyu vardır.Dışarı çıkma fobisi var.Sakınlestırıcı yapmadan asla dısarı cıkamıyor.O yuzden veteriner evimize geliyor rutin olarak.
Hatta bu sebepten kısırlastırma amelıyatı balkonumuzda gerçekleşti.
Bunlar katlanılabilecek şeyler belkide ama son 3 senedir yaşadığımız kabızlık sıkıntısı kadar hem kedimize acı veren hem bizi mahveden durum yok..
Zamanında ucuz mama kılosu 7 lıra 10 lıralık mama yemekten ne bagırsak kaldı ne bişey.
Şimdi kullandıgımız mama 2kılosu 53 lira ve neredeyse ayda bir alıyorum bu mamayı gönderiyorum eve.Tüyleri güzel taransın diye bir çırpıda 100 liraya tarak aldım.Hani işin maddi kısmı konusulmus ya ondan bahsedıyorum bunlardan.Yoksa işin maddi kısmında asla değilim.
Yeterki kabızken o çektiği acıyı görmeyelim,ağlamayayım.
Kedi benim için apayrı bir yerdedir.Vaktiyle merdivenle ağaçlara çıkıp mı kurtarmadım.Ölmek üzere olan sokak kedisini 1 hafta hergün seruma götürüp saatlerce kolundan tutup beklemedim.Eve getirip getirip ilaç tedavileri yapıp iyileştirip tekrardan mı bırakmadım.Komsularla kavga mı etmedim.Daha geçen gün gece sokakta miyavlamasını duyup aldım eve ısıttım,yedirip içirdim 1 gece misafir ettim.Ama olmuyor.Evde kedi zor.Kedi bakmak çok büyük bir sorumluluk.
Olurda tattoo'ma bişey olursa ki beraber geçireceğimiz zamanımız giderek azalıyor bunun farkındayım.Bir daha evde kedi beslemem gibi geliyor bana.