- 30 Ocak 2009
- 1.222
- 580
- 323
- 41
- Konu Sahibi CANIMKIZIM
-
- #141
iki evladım var üçüncü yolda.. rabbim bir gün kötü günlerini göstermesin.. annem bakıyor ben devlet memuruyum.. annem değil beni aratmak benden belkide bin kat iyi bakıyor evlatlarıma..
ama ..
bir gece yatıya bile bırakmam.. çocuklarımı.. isteyen bağımlı isteyen takıntılı hatta psikolojisi bozuk diyebilir..
kızım 5,5 oğlum 1,5 yaşında.. öle kücükte değiller.. çocuklar için ilk üç yaş öz güveninin oluştuğu dönemdir ki özgüven anneden ayrı kalarak değil anne kokusuyla olur eğitim hayatım bana bunu öğretti.. yüreğimde.. bildiğim herşey yüreğimde hissettiğim şeyle bitiyor zaten.. diyorum ya takıntılı bağımlı hatta manyak olabilirim..
hepiniz anne açısından bakmışsınız.. içinizde kaçınızın annesi çalışıyordu söylermisiniz..
ben o özgüveni çok yerinde olması gereken çocuklardan biriyim.. iki aileninde ilk torunu gözbebeği..
anneannem teyzelerim dedem gözümün içine bakardı orda kalırdım.. bilirdim annemin içi acır ama mecburdu göndermeye.. 3-4 yaşlarımı hatırlarım garip gece kulak ağrım tutardı güya saatlerce ağlardım araba çağrılır ben anneme gönderilirdim ne hikmetse annemin kucağına gittiğimde her şey biterdi.. hala bazen içimde aynı korku aynı garip ağrı.. burnuma gelen anne kokusu.. oysa harika bir yerdeydim herkes nazımla oynardı.. ama anne yok anne gibi değil kimse..
annem bi düğün için adıyamana gitti babannem zaten bizimle yaşıyordu halalarım gelmişti babamda vardı.. ama bir gece kardeşimle sabaha kadar sarıldık uyuyamadık.. birimiz 5 birimiz 2 yaşındayız.. hatırlıyorum herşey çoook net ama sadece annemi özlediğim zamanlar.. yinede giderdim yazları anneanneme sonrasında bursadalardı.. birisi gözünü devirse içim sızlardı hani anne tokat atsın dövsün ama kimse gözünü devirmesin.. daha yazacak çoook şey var..
ama haklısınız bunların hepsi beni çoook özgüvenli yaptı.. tüküreyim o özgüvene..
kimse anne olamaz kimseye.. tabiki babanne anneanne çook sever ama yok öle bişey.. küçüğüde bir büyüğüde..
şimdi yazacağımı bırak yazmayı hatırlamak bile istemiyorum.. ama yazmalıyım... niye takıntılı belkide hasta ruhlu bir anne olduğum bilinmeli demi.. çok özgüvenli olmak va işin ucunda bırakılır çocuk nolacak..
8. sınıfa geçtiğim yazdı.. 12 yaşım bitmiş anne annemlerdeyim.. bi dayım var tüm sülale tapar ona namazında niyazında aklı başında hukukçu.. bana sarılmış uyuyoruz güya beni çok sever ellerinde büyüdüm.. sonra eli göğsümde arkamda garip bi sertlik.. dokunuyor bana anlıyorum anlamak istemiyorum kalkcam dedim bırakmadı.. bağıramıyorum.. elini aşağı doğru götürdü sonra boşaldı hayvan.. bırak dedim kaçtım.. dayım annemin kardeşi.. çcooook sevdiğimiz annemin beni gözü kapalı emanet edebileceği yegane insan.. bana hayatımın en büyük kötülüğünü yaptı.. taciz etti beni.. sadece bedenimimi ruhumu beynimi herşeyi.. bide göğüslerin çok güzel dedi hayvan.. ağlayamadım bile.. aradan nerdeyse 20 yıl geçti ölümlük sır içimde kimseye söylemedim inanırmıydı kimse.. pınar aylin çalıyor arkada arama arama klibi tvde sabah saati yanıma gelmiş çok seviyorya beni.. kimin aklına gelir..
şimdi ben çoook takıntılıyım değil üç beş gün bir gece bile bırakmam kimseye evlatlarımı.. kimsenin anneliğini sorgulamam haddim değil .. bunlar benim yaşadıklarım anne annede kalan bi evlat.. çooooooooook özgüvenliyim.. yüreğimde koca yaralar.. keşke keşke lanet olsun
ama ..
bir gece yatıya bile bırakmam.. çocuklarımı.. isteyen bağımlı isteyen takıntılı hatta psikolojisi bozuk diyebilir..
kızım 5,5 oğlum 1,5 yaşında.. öle kücükte değiller.. çocuklar için ilk üç yaş öz güveninin oluştuğu dönemdir ki özgüven anneden ayrı kalarak değil anne kokusuyla olur eğitim hayatım bana bunu öğretti.. yüreğimde.. bildiğim herşey yüreğimde hissettiğim şeyle bitiyor zaten.. diyorum ya takıntılı bağımlı hatta manyak olabilirim..
hepiniz anne açısından bakmışsınız.. içinizde kaçınızın annesi çalışıyordu söylermisiniz..
ben o özgüveni çok yerinde olması gereken çocuklardan biriyim.. iki aileninde ilk torunu gözbebeği..
anneannem teyzelerim dedem gözümün içine bakardı orda kalırdım.. bilirdim annemin içi acır ama mecburdu göndermeye.. 3-4 yaşlarımı hatırlarım garip gece kulak ağrım tutardı güya saatlerce ağlardım araba çağrılır ben anneme gönderilirdim ne hikmetse annemin kucağına gittiğimde her şey biterdi.. hala bazen içimde aynı korku aynı garip ağrı.. burnuma gelen anne kokusu.. oysa harika bir yerdeydim herkes nazımla oynardı.. ama anne yok anne gibi değil kimse..
annem bi düğün için adıyamana gitti babannem zaten bizimle yaşıyordu halalarım gelmişti babamda vardı.. ama bir gece kardeşimle sabaha kadar sarıldık uyuyamadık.. birimiz 5 birimiz 2 yaşındayız.. hatırlıyorum herşey çoook net ama sadece annemi özlediğim zamanlar.. yinede giderdim yazları anneanneme sonrasında bursadalardı.. birisi gözünü devirse içim sızlardı hani anne tokat atsın dövsün ama kimse gözünü devirmesin.. daha yazacak çoook şey var..
ama haklısınız bunların hepsi beni çoook özgüvenli yaptı.. tüküreyim o özgüvene..
kimse anne olamaz kimseye.. tabiki babanne anneanne çook sever ama yok öle bişey.. küçüğüde bir büyüğüde..
şimdi yazacağımı bırak yazmayı hatırlamak bile istemiyorum.. ama yazmalıyım... niye takıntılı belkide hasta ruhlu bir anne olduğum bilinmeli demi.. çok özgüvenli olmak va işin ucunda bırakılır çocuk nolacak..
8. sınıfa geçtiğim yazdı.. 12 yaşım bitmiş anne annemlerdeyim.. bi dayım var tüm sülale tapar ona namazında niyazında aklı başında hukukçu.. bana sarılmış uyuyoruz güya beni çok sever ellerinde büyüdüm.. sonra eli göğsümde arkamda garip bi sertlik.. dokunuyor bana anlıyorum anlamak istemiyorum kalkcam dedim bırakmadı.. bağıramıyorum.. elini aşağı doğru götürdü sonra boşaldı hayvan.. bırak dedim kaçtım.. dayım annemin kardeşi.. çcooook sevdiğimiz annemin beni gözü kapalı emanet edebileceği yegane insan.. bana hayatımın en büyük kötülüğünü yaptı.. taciz etti beni.. sadece bedenimimi ruhumu beynimi herşeyi.. bide göğüslerin çok güzel dedi hayvan.. ağlayamadım bile.. aradan nerdeyse 20 yıl geçti ölümlük sır içimde kimseye söylemedim inanırmıydı kimse.. pınar aylin çalıyor arkada arama arama klibi tvde sabah saati yanıma gelmiş çok seviyorya beni.. kimin aklına gelir..
şimdi ben çoook takıntılıyım değil üç beş gün bir gece bile bırakmam kimseye evlatlarımı.. kimsenin anneliğini sorgulamam haddim değil .. bunlar benim yaşadıklarım anne annede kalan bi evlat.. çooooooooook özgüvenliyim.. yüreğimde koca yaralar.. keşke keşke lanet olsun