Benim de annem melankolik-depresif bir insan (aslinda ikizler burcu. Modu yerindeyse de cok coskulu ve enerjik)
Simdi de aramizda bir bag yok,kucukken de yoktu.
O da der hala, 5 yaşındaydın sokakta iki metre önde yürürdün,yanimda yurumezdin diye.
Boyle gelmis boyle gitmis yani bizde...
Babama ise aşiktim. Hala da cok severim. Dunya bir yana babam bir yana.
Kucukken annem de kavga edince "ben babanizdan ayrilacagim,secin birimizi kimde kalmak isterseniz" derdi (psikoloji nasil bozulur,iste boyle

) biz de ablamla kavga ederdik "sen annemle kal ben babamla kalacam" diye :))
Yani simdi düşünüyorum da eger boyle bir bosanma gerceklesseydi ve sirf anne diye annemle yasamak zorunda kalsaydim cok mutsuz bir cocukluk gecirebilirdim.
Bence once kendinizi duzeltin. Kizinizin hem duzeni bozulacak- hem babasindan ayrilacak- hem tanimadigi etmedigi hatta istenmedigi dede nineyle dayi ile bir arada yasayacak- hem de depresif annesini cekecek her gun.
Yazik gunah...
Once psikolojinizi ve kizinizla aranizi duzeltin,sonra bir adim atin derim ben