Konuyu okurken aklıma kendi yaşadıklarım geldi...
Bende 2 yıllık üniversite hayatım boyunca yurtta kaldım.3. yıla uzayınca da çok zorlandım gidip gelme konusunda.Arkadaşım kendisi çağırmıştı beni oysa bizde kalırsın diye.Annesi ve erkek kardeşiyle yaşıyorlardı.İlla ki her evin kuralları var.Kuralları da bırak genç kızsın sonuçta.Yiyip içtiğin,yattığın yerde sende elinden gelen yardımı yapacaksın.Öyle de yaptım zaten.Yoksa ben oturayım,onlar getirsin yiyim demek bana yakışmaz.Zaten diken üstündesin.Kendi ailem gibi benimsemiştim...
Bir gün evden çıkıp okula giderken arkadaşım arayıp ütüyü bozmuşsun dedi.Nasıl üzüldüm anlatamam.Ama çokta mantıksız.Çocuk muyum ben ütüyü bozayım.Sanırım kıskançlık yaptı biraz,kuzeni çıkma teklifi edip,sürekli orayı arayıp direkt beni sormasından dolayı.Eşyalarını okul çıkışı getiririm ben dedi ve kapattı.Böylece şutlandım evden :))
Diyeceğim o ki,ben suçsuz yere,saçma bir sebepten kovuldum.Ama olurda siz kovarsanız tam isabetli bir karar almış olacaksınız :))
Eğer sabredebilecekseniz sömestr tatilene kadar dayanıp,sonra kendine yurttan yer bulmasını söyleyin.Yok sabredemiyorsanız babanızla konuşun.Tabii herşeyin farkında değildir adam.En fazla zamanı siz geçiriyorsunuz...