Kontrolcü aile.. 30 yaş..

Seda23 .!.:

teşekkürler açıklayıcı olarak yazdığınız için :) bende hayır demeye başladım aslında ama enteresan bi şekilde her şeyde vicdan yapıyorum oda yıllardan gelen baskının bir sonucu sanırım. bu duyguyu bastırmayı öğrenmem lazım

Genişletmek için tıkla...

İşte işin sırrı orda, sen vicdan yapabilirsin, ama karşı taraf bu zayıflığını hissederse, duygu sömürüsü dahil ( sözüm annen için değil genel ) herşeyi yapıyor ve yine aynı kısır döngüye gidiyorsun. O yüzden sağlam durmaya dikkat et, hayırlı ramazanlar diyeyim ve gideyim :))

Umarim ailenle konusabilmissindir ve kabullenmislerdir :)
Seni cok iyi anliyorum cünkü zaman zaman benzer durumlar yasadim ailemle. Insan onay almak istiyor, güzel seyler duymak ve hatta onlarinda senin kadar sevinmesini istiyor.
Ama onun yerine „hayirsiz evlat“ hissini yasiyorsun cünkü öyle hissettiriyorlar.

Ben hep kendime sunu sorarim: ben hayatimla ilgili aldigim kararlarla kimi mutlu etmeliyim - kendimi mi yoksa annemi/babami mi? Gercekten bir evladin öyle bir sorumlulugu olmali mi? Bence hayir. Kimseye zarar vermedikten sonra sadece kendimize karsi bir sorumlulugumuz vardir bence. O da yeterince büyük zaten.

Halil Cibran‘in cok güzel bir siiri var, bu konuya cok uyuyor - „cocuklar“. Hatta ben zamaninda anneme kitabini alip okutmustum

Sonlara dogru söyle diyor mesela: „siz yaysiniz. cocuklariniz ise, sizden cok ilerilere atilmis oklar“
Bence okumalisin mutlaka.

Benim yasim da 25 ailem aynen böyle sürekli sorgularlar. Yanlarında telefonum çalsa kim kim diye sorarlar. Bazen çok sinir oluyorum. Ama aile bu bazen yaşımı hatırlatıyorum sonra yine unutuyorlar