- 7 Kasım 2013
- 13.434
- 31.575
- 598
- Konu Sahibi meredithgrey
- #1
İyi geceler hanımlar, içimi dökmeye çok ihtiyacım var lütfen yargılamadan anlamaya çalışın beni. Ben de çok karışığım , ölümlü dünya ve vicdan azabı yaşamak istemiyorum ileride.
Konu annem. Annem psikiyatri alanında uzun seneler çalışmış bir doktor. Ben büyük gerilim ve kaos içinde babamdan hakaretler işiterek büyüdüm. Babam belki de annemin kariyeri altında ezildiği için sürekli hakaretler yağdıran, anneme ve bana özellikle de bana sürekli hakaret edip sindiren despot, nobran bir adamdı. Genç kızlığım büyük isyanlarla geçti, evde kavga gürültü eksik olmadı ve bu durumlarda annem hep benden yana görünür, ben iletişim kuramadığım için babamla küser ama sonra aynı ev içinde mecbur kalıp barışırdım. O konu da haklı olsam bile aleyhime sonuçlanır üzüldüğümle kalırdım. Çok sonraları annemin aslında orta yol bulmaktan öte gizliden gizliye babamın tarafında olduğunu fark ettim. Ya da artık yoruldu ve böyle davranmaya başladı. Kısa bir ayrılık dönemi yaşadık ama dayanamadı, baban değişti dedi - gerçekten de değişmiş gibiydi- ve sonra yeniden başladı herşey.
30' ma gelmeme rağmen binbir duygusal tehdit, evlatlıktan red ederiz gibi söylemler, tek çocuk olmamı kullanmaları gibi sebeplerle ayrı eve çıkamadım. Odamdaki hediye gelen vodkadan, şirket yemeklerinde eve kaçta geleceğime, mesaiye kalıp kalmayacağıma kadar karıştılar, bunalttılar. Babam evlenip ayrıldığım için beni asla affetmedi sürekli bunu yüzüme vurdu, envai çeşit hakaretler, bindiğim servis şoförü ile yakıştırmaları neler neler.... En son 2012' de üzüntüden kurdeşen döküp 3 ay adet olamamıştım. Sonuç olarak yeni eşimle nikahımda da babam yoktu. Şimdiyi sorarsanız görünürde iyiyiz, onu olduğu gibi kabul etmeye karar verdim çünkü aksi bana zarar veriyor.
Ama anneme gizliden gizliye çok öfkeliyim. Evlenirken babamla aramı bulabilirdi, hayatım boyunca aramızı yapan taraf olabilir, babamı yumuşatabilirdi diyorum... Ayrıca evlendiğim dönem aile bireylerinin yaptığı tüm gereksiz dedikoduları bana ta balayından başlayarak taşıması da beni itti. Bilmemem gereken çok şey paylaştı benimle. Balayındaydım ya yeni evlenmiştim! Bütün bu stres yüzünden okb başlangıcı yaşadım ve varolmayan şeylere inanmaya onlardan korkmaya başladım, evimde büyü var bana musallat oldular diyordum , uyku yoktu bitmiştim. Ve onlara gittiğimiz bayram günü "anne acaba hastaneye mi yatsam gibilerinden" konuşurken bana " hadi içeri gidelim baban bekler" demesi de dokundu bana. Çünkü sürekli böyle. Baban şimdi meraklanır, soru sorar sonra konuşalım... Hep böyle..
Hafta sonu eşim eğitim sebebiyle bir gece olmayacak, çağırdım evi bırakamam dedi. Kedileri var yaşlı ve babamı kediyle bırakamıyor, sanki ne olacaksa! Evlerimiz arası 20-25 dakika oysa... Kayınvalidem Anadolu yakasından gelir çağırsam..
Kızgınım ve konuşmuyoruz şu an.
Konu annem. Annem psikiyatri alanında uzun seneler çalışmış bir doktor. Ben büyük gerilim ve kaos içinde babamdan hakaretler işiterek büyüdüm. Babam belki de annemin kariyeri altında ezildiği için sürekli hakaretler yağdıran, anneme ve bana özellikle de bana sürekli hakaret edip sindiren despot, nobran bir adamdı. Genç kızlığım büyük isyanlarla geçti, evde kavga gürültü eksik olmadı ve bu durumlarda annem hep benden yana görünür, ben iletişim kuramadığım için babamla küser ama sonra aynı ev içinde mecbur kalıp barışırdım. O konu da haklı olsam bile aleyhime sonuçlanır üzüldüğümle kalırdım. Çok sonraları annemin aslında orta yol bulmaktan öte gizliden gizliye babamın tarafında olduğunu fark ettim. Ya da artık yoruldu ve böyle davranmaya başladı. Kısa bir ayrılık dönemi yaşadık ama dayanamadı, baban değişti dedi - gerçekten de değişmiş gibiydi- ve sonra yeniden başladı herşey.
30' ma gelmeme rağmen binbir duygusal tehdit, evlatlıktan red ederiz gibi söylemler, tek çocuk olmamı kullanmaları gibi sebeplerle ayrı eve çıkamadım. Odamdaki hediye gelen vodkadan, şirket yemeklerinde eve kaçta geleceğime, mesaiye kalıp kalmayacağıma kadar karıştılar, bunalttılar. Babam evlenip ayrıldığım için beni asla affetmedi sürekli bunu yüzüme vurdu, envai çeşit hakaretler, bindiğim servis şoförü ile yakıştırmaları neler neler.... En son 2012' de üzüntüden kurdeşen döküp 3 ay adet olamamıştım. Sonuç olarak yeni eşimle nikahımda da babam yoktu. Şimdiyi sorarsanız görünürde iyiyiz, onu olduğu gibi kabul etmeye karar verdim çünkü aksi bana zarar veriyor.
Ama anneme gizliden gizliye çok öfkeliyim. Evlenirken babamla aramı bulabilirdi, hayatım boyunca aramızı yapan taraf olabilir, babamı yumuşatabilirdi diyorum... Ayrıca evlendiğim dönem aile bireylerinin yaptığı tüm gereksiz dedikoduları bana ta balayından başlayarak taşıması da beni itti. Bilmemem gereken çok şey paylaştı benimle. Balayındaydım ya yeni evlenmiştim! Bütün bu stres yüzünden okb başlangıcı yaşadım ve varolmayan şeylere inanmaya onlardan korkmaya başladım, evimde büyü var bana musallat oldular diyordum , uyku yoktu bitmiştim. Ve onlara gittiğimiz bayram günü "anne acaba hastaneye mi yatsam gibilerinden" konuşurken bana " hadi içeri gidelim baban bekler" demesi de dokundu bana. Çünkü sürekli böyle. Baban şimdi meraklanır, soru sorar sonra konuşalım... Hep böyle..
Hafta sonu eşim eğitim sebebiyle bir gece olmayacak, çağırdım evi bırakamam dedi. Kedileri var yaşlı ve babamı kediyle bırakamıyor, sanki ne olacaksa! Evlerimiz arası 20-25 dakika oysa... Kayınvalidem Anadolu yakasından gelir çağırsam..
Kızgınım ve konuşmuyoruz şu an.
ben bir anneyim hemde mucizelerle anne olmuş biriyim. kolum kanadım kırılmışken kapımı çalan mutluluğum oğlum yeniden dikilmeme sebep oldu. inan herşeyimi uğruna bırakabilirim gülen kara gözleri için. iyi bir üniversiteden mezun olmuş kariyer yapmış biriyim oğlum için hepsinden vazgeçtim onu büyütmek gözlerini her an görmek için. sende iyi günler gör ve dilerim anne ol herşeyi bırakıp kendinle ailenle dünyanın en mutlu insanı ol. annen iyi bir anne olduğunu sanmış.sanmış işte sadece o kadar sen kırılma artık üzme kendini mutlaka yardım al. hayat mucizelerle dolu :) gülümse yeter.
