Gunlerdir kendimi sorgulamaya basladim. Hayatimda bircok seyi erteledigimi hatta insanlari cok sevmeme ragmen yeni insanlarla bile tanismaya cekindigimi tanissam bile samimilik kurmaktan ve arkadaslik boyutunu ilerletmekten korktugumu farkettim. bu yuzden sosyal medyaya baglandigimi dusunuyorum. Yurtdisinda yasiyorum cocukken tasindigimizda bir sure okul ici zorbalik ve irkcilik yasamistim. Cok icine kapanik buyudum. Suan nekadar enerjik konuskan guleryuzlu kendine guvenen gibi gorunsemde icten icte korkak biriyim. tanistigim insanlarla akraba es dost herhangi kim olursa olsun en ufak bir problem de bir sorunda bir tartismada direk ailem gozumun onune geliyor... acaba bu arkadasligimdan/dostlugumun altindan problemler cikip ailemi rahatsiz edermi... beni kendime kotu hissetirirmi diye dusunmekten gunlerim kotulesiyor. Ornek veriyorum disarida bir ortamda arkadaslarla yemek yiyoruz beni ilgilendirmeyen bir kavga/tartisma ciksa bile elim ayagim titriyor ve savunmasiz kaliyorum. Dilim dolaniyor kendimi ifade edecek gucu bile bulamiyorum. Herhangi bir sekilde tartisma yaratacak herseyden ve herkesten korkuyorum ve kaciyorum. Isyerinde bile kendi hakkimi ariyamiyorum. Bir is arkadasi ogun gelip yuzume “ sorun cikartmamak icin sorumluluklardan kacip, kendi hakkin olan icin bile savasmayan birisin” dedi. Sanirim ilk defa yuzume carpti bu soz. Ve dusundurdu.. evet herseyden korktugum icin kendi hakkimi bile ariyamiyorum. yine ornek veriyorum gecende banka gereksiz bir para cezasi kesmis hesabimdan... gidip bunu ifade etmeye calisiyorum karsimda cok sert konusan adamin teki takir takir cevaplar verip beni susturdu ne parami alabildim ne cevap verebildim yine dilim dolandi dondum kaldim ve herkesin ortasinda sinirden agladim. Sonrada agladigima utandim. Ne yapmam gerektigini bilmiyorum 26 yasindayim ve birgun evlenip cocuk sahibi olmayi Allah nasib ederse cocugumu bile koruyamacagimin korkusuna girdim... benim gibi hisseden varmi neden boyleyim