Sadece çocuk sahibi olunmak için çocuk sahibi olunmaz.
Eşiniz bu kadar sorumsuzsa eğer, bebek bakımı gerçekten çok zor.
Bunun ateşli geceleri olacak, kustuğu günler olacak, ishali vs. bunları da düşünün.
Ağlayınca doyur, altını temizle, uykusu gelince uyut şeklinde düz mantık olmuyor bebekler.
Her bebeğin kendine göre dönemsel problemleri oluyor ki olacak, en zor büyüyen insan yavrusudur zaten.
Bir "insan" büyütmekten bahsediyoruz, tek başınıza bunu omuzlayabilecek misiniz?
Bazı nedenlerden dolayı eşlerinden ayrılan veya eşleri vefat eden kadınlar tabii ki bu gibi durumların üstesinden bal gibi geliyorlar, siz de gelemezsiniz diye birşey yok. Fakat sizin oturmamış bir evliliğiniz var. Ben öyle hasta olacağım ve eşim gidip oyun oynayacak, o oyun konsolunu kafasında parçalarım.
Bu nasıl bir sorumsuzluk... İlgisizlik...
Niye evlendiniz o zaman aynı evde bireysel yaşanacaksa.
"Bırakmam seni" ne demek, malı mısın sen onun eşi misin?
Eşler iyi günde olduğu kadar en çok kötü günde birbirine destek olmalı.
Yoksa aile birliği nerede kaldı?
Yerinizde olsam çocuk düşüncesini (sağlık sorunları kısmına rağmen) rafa kaldırırdım.
Eşiniz ile de olan bu ilişkinizi iyi düşünün ona göre karar verin.
Uzaktan "bırak bu adamı beş para etmez" demek kolay, ama ne yaşadığını kendiniz biliyorsunuz.
Siz de ona göre davranın.
Sizin bu kadar duygusallık yoğunluğu yaşayarak çektiğiniz sıkıntıları görmüyorsa bu adam, yanınızda ne işi var, bunu sorgulayın...
