- 23 Mayıs 2022
- 475
- 464
- 33
Umarım düşüncelerimi güzel bir şekilde aktarabilirim.
Babamı kaybettiğimden beri annemle ikimiz yaşıyoruz. Biz aslında 3 kişilik bir aileydik. Annemle ezelden beri anlaşamayız. Sıkmadan detaya ineceğim.
Küçüklüğümden beri "benim kızım sınıf birincisi" diye gezen bir annem vardı. İlkokulda yapılan deneme sınavları vardı 60 soruluk. Aynı yayınevinden denemeleri alıp cevaplarını bana ezberletmişti. Sırf 60/60 yapayım diye. Ben de çocuğum tabii, sınavı 10-15 dakikada bitirip teslim etmiştim. Eve gelince de annem azarlamıştı "neden hemen verdin? biraz beklemeliydin. 1 saat sonra verseydin keşke" diye.
"benim kızım hanım hanımcık, başarılı" diyee diye diye büyüttü beni. Ne oldu biliyor musunuz? Ben başarısız oldum. "annem yüzünden başarısız oldummm" diyecek kadar kolaya kaçan biri değilim. Anlatmak istediğim şu,
Ben başarısız olduğum zaman annemin bana bir hiçmişim gibi davranması. Her olayda "sen neyi başardın ki zaten?" diye bağırması. Bu aralar da, "bir an önce işe gir, ben sana ev almaya çalışacağım. bunun karşılığında evlensen dahi bana bakacaksın" demeye başladı. Ben de kendisine baktırmak için bütün bunları yapacaksa hiç yapmamasını söyledim. O da "beni bakımevine verirsin, ben orada arkadaş bulurum kendime" diye ajitasyon yapmaya başladı. Yanımızda anneannem de vardı, bana öyle bir baktı ki, çöpmüşüm gibi. "keşke herkesin annesi senin annen gibi olsa, öpüp de başına koyardı. her imkanın var başkalarının hiç yok" dedi. "Başkalarının da anne ve babası var ama" dedim ve tutamadım kendimi ağlamaya başladım.
Babam olsaydı her şey daha kolay olurdu. İkimiz birbirimizi karşılıksız severdik. Annemle yaşayamıyorum. Başka gidecek yerim yok. Okulum da daha bitmedi. Ne yapacağımı bilmiyorum.
Babamı kaybettiğimden beri annemle ikimiz yaşıyoruz. Biz aslında 3 kişilik bir aileydik. Annemle ezelden beri anlaşamayız. Sıkmadan detaya ineceğim.
Küçüklüğümden beri "benim kızım sınıf birincisi" diye gezen bir annem vardı. İlkokulda yapılan deneme sınavları vardı 60 soruluk. Aynı yayınevinden denemeleri alıp cevaplarını bana ezberletmişti. Sırf 60/60 yapayım diye. Ben de çocuğum tabii, sınavı 10-15 dakikada bitirip teslim etmiştim. Eve gelince de annem azarlamıştı "neden hemen verdin? biraz beklemeliydin. 1 saat sonra verseydin keşke" diye.
"benim kızım hanım hanımcık, başarılı" diyee diye diye büyüttü beni. Ne oldu biliyor musunuz? Ben başarısız oldum. "annem yüzünden başarısız oldummm" diyecek kadar kolaya kaçan biri değilim. Anlatmak istediğim şu,
Ben başarısız olduğum zaman annemin bana bir hiçmişim gibi davranması. Her olayda "sen neyi başardın ki zaten?" diye bağırması. Bu aralar da, "bir an önce işe gir, ben sana ev almaya çalışacağım. bunun karşılığında evlensen dahi bana bakacaksın" demeye başladı. Ben de kendisine baktırmak için bütün bunları yapacaksa hiç yapmamasını söyledim. O da "beni bakımevine verirsin, ben orada arkadaş bulurum kendime" diye ajitasyon yapmaya başladı. Yanımızda anneannem de vardı, bana öyle bir baktı ki, çöpmüşüm gibi. "keşke herkesin annesi senin annen gibi olsa, öpüp de başına koyardı. her imkanın var başkalarının hiç yok" dedi. "Başkalarının da anne ve babası var ama" dedim ve tutamadım kendimi ağlamaya başladım.
Babam olsaydı her şey daha kolay olurdu. İkimiz birbirimizi karşılıksız severdik. Annemle yaşayamıyorum. Başka gidecek yerim yok. Okulum da daha bitmedi. Ne yapacağımı bilmiyorum.