- 27 Eylül 2023
- 15
- 7
- 6
- 36
- Konu Sahibi flowersandsunny
-
- #1
1
Son düzenleme:
Kendi başıma geldiği için biliyorum anne yada baba ölümünden sonra kardeşlerin yükü bir kişinin üzerine bırakması çok acımasızca senelerce bunun eziyetini çektim. Hatta bazen düşünürğm belkide ablalarım bu kadar yükü tek benim üzerime yükleme miş olsalardı belkide yuvam yıkılmazdı diye.Yanlış anlaşılmasın lütfen manevi açıdan tabiki hizmet etmek zorundayız ama tek evlat değilken bir kişi niye bu eziyeti çekiyor hemde diğer kardeşler kendi hayatlarını rahat rahat yaşıyorlen ama Allah korusun ölün düğünde hepsi mal diye ortaya çıkıyor. Bakan kişide en kötüsü oluyor. Diğer kardeşler hep daha kıymete biniyor bakılanın gözünde. Kendini fazla yıpratma hayatını annene endeks leyip hayatını mahvetme çünkü sıkıntılı . Kamuda memur musun eğer...
Anneni bakim evine ver .arada ziyaret edersin muhtemelen akli problemleri var kendi kendine konusmasi ve kaset olayi buna isaret .psikiyatriye goturudun mu.bunlar şizofreni isareti.Şu an 34 yaşındayım, babam ben 1 yaşındayken vefat etti, annemle babam arasında baya yaş farkı varmış, bizi ( kardeşimle beni) anneannem ve dayılarım büyüttü, baba tarafından hiç bir şekilde destek görmedik. Anneannem tatlı sevecen ve bizi seven bir kadındı ama dayılarım ve teyzem öyle değillerdi. Dayılarım bizi her zaman hırpaladı ve aşağıladı, yeri geldi dövdüler, teyzem de bizi hiç hazmedemezdi, bu yüzden akrabalarımı hiç bir zaman sevemedim, 20 yaşına geldiğimde evden ayrıldım erkek kardeşim benden 1,5 yaş büyük, onunla da çok sorunlar yaşadık, evden kovdu, sürekli kavga ederdik şiddet uygulardı, çekmediğim çile kalmadı, baktım olmuyor terkettim şehri başka bir ile taşındım, çalışmaya ayaklarımın üzerinde durmaya başladım, yokluk gördüm çileler çektim, bu süreçte üniversite de okudum, annem hasta oldu bir süre yatalak kaldı kardeşim yeni evliydi annem onlara ağır geldi bakamadılar beni çağırdılar memlekete 6 ay sürdü iyileşmesi 6 ay sonra annem iyileşti ancak kardeşim annemi istemedi giderken annemi de götür dedi bana, annemi de alıp geri döndüm eski hayatıma, bir kaç yıl sonra uzun süren emeklerimin karşılığında kamuya atandım, ilk görev yerim doğuda bir il oldu, atandıktan 7 ay falan sonra aynı kurumda görev yaptığım birisiyle nişanlandım bir takım anlaşmazlıklar çıktı ve kısa süre sonra ayrıldık, bu süreçte akrabalarım bu duruma çok sevindiler ve bunu çok belli ettiler, hiç bir zaman ayaklarımın üzerinde durmamı iyi olmamı hazmedemediler, teyzem ve ailesi, dayılarım ve yengelerim olmak üzere kardeşim ve karısı da dahil hep benden kötü haberler beklediler, çünkü onlara kendimi ezdirmediğim ve kaderimi onların eline bırakmadığım için onlardan daha iyi şartlara geldiğim için bir türlü hazmedemediler, bu süreçte annemle ne zaman dertleşsem bana yapılan haksızlıkları tek tek anlatsam da annem hep kendi kardeşlerine hak verdi ona yıllarca ben baktım hastalığında da sonrasında da elimden gelenin en iyisini yaptım, millet bakıp imrenirdi ne güzel bakıyorsun hakkın ödenmez diye ama yaranamadım, bir gün sen haklısın dediğini duymadım, nankörlük kanına işlemiş, bize karşı annelik duygusu olmadı hiç bir zaman sanki bizi tecavüz sonrası doğurmuş gibiydi, hiç bir zaman kendini yetiştirmedi geliştirmedi okuma yazma bilmiyor öğreteyim dedim oralı olmadı, yer kilo alır hiç hareket edeyim sonum ne olacak demez, hayatımda hep yük oldu, akrabalarıma gelince bana çok kötülükleri dokundu, miras malı bir ev vardı herkesin hakkını verip ben alacaktım tam alacakken fiyatı yükseltti dayım ve teyzemin kocası, önceden dayımı büyük bilir onunla dertleşirdim meğer dayım benden duyduğu iyi kötü ne varsa karısına taşıyormuş anlayınca bıçak gibi kesip attım, şimdi hiç birisiyle görüşmüyorum, tamamen çıkardım onları hayatımdan, bir kardeşim ve eşi kaldı içimizdeki düşman, annem ölüp gidince onlarla da görüşmeyeceğim, ayrıca annemin farklı sorunları da var, kendi kendine konuşur bazen çok saçma şeyler konuşur kafasında sürekli kurar, bir keresinde bana ben şarkı söyledim kaset çıkardım 85.000 tl param var eski nişanlında o parayı al dedi, şok oldum buna inanıyor ve ben kabul etmediğim için sen zaten bana hiç inanmadın diyor, buna benzer farklı olaylar da yaşandı geçmişte, artık ölmesini diliyorum çünkü biliyorum ki ne oğlunun yanına sığacak ne de o varken ben mutlu olacağım, evlilik olayını erteliyorum sürekli çünkü düşündüğüm zaman evlendiğimde benimle yaşaması gerekecek, kendi başına yapamaz bakıma muhtaç, ayrı yaşasa ben zaten çalışıyorum hem işe hem kendi evime hem onun evine maddi manevi yetişemem, oğlunun yanına gitse gelin bakmayacak, evlensem eşimin ne günahı var anneme ben katlanamıyorum o neden katlanmak zorunda kalsın diye düşünüyorum, hep böyle arada derede kaldım, düşünmekten yoruldum, bir gün olsun annemin böyle aklı başında nasihatini konuşmasını duymadım, hiç bir zaman bizi çekip çeviremedi ve zaten kendine bile yetemeyen biri, arabam var satıp ev alayım diyorum evi ne yapacaksın diyor, evleneceğim diyorum yaşım 34 olmuş ne acelen var diyor, tek duam ve dileğim tez vakitte ölmesi artık bu yükü çekemiyorum, bir insanın önüne bir kap yemek koymak, üstünü başını yıkamak, ona bakmak hiç yük değil inanın, asıl yük olan böyle dengesiz bir insanla ömür geçirmek, şimdi söyleyin siz olsanız ne düşünürdünüz ne yapardınız?
malesef vicdan da bakim evine vermeye razi olmuyor ama hakettikleri bu. bazi insanlar anne baba olmamali. benim sorun annanem. hayatim boyunca babami sevmedi. el cocugu olduğumuz icin bizide sevmedi. babamda zavalli ana yok baba yok hem oksuz hem yetim cocuk yastan beri yıllardır ona ne kdr kotu davranildigindan bi haber. neyse ben buyudukce duruma el attim annanemin bana olan nefreti daha buyudu. oglundan olma cocuklara zaten asik. yillardir torun ayrimi yapar ama oyle boyle degil. neyse benim o zamanda cok umrumda degildi acikcasi simdi de degil. bes senedir elden ayaktan dustu annemle babam bakiyor. bende lanet vicdanimdan dolayı ve annemin hatırına her hafta mutlaka gezmeye goturuyorum her gun aksam dip dibeyiz ama asla memnun degil. dalga geciyoruz artik ailecek kendi halimizle napalim atsak atilmaz satsak satilmazŞu an 34 yaşındayım, babam ben 1 yaşındayken vefat etti, annemle babam arasında baya yaş farkı varmış, bizi ( kardeşimle beni) anneannem ve dayılarım büyüttü, baba tarafından hiç bir şekilde destek görmedik. Anneannem tatlı sevecen ve bizi seven bir kadındı ama dayılarım ve teyzem öyle değillerdi. Dayılarım bizi her zaman hırpaladı ve aşağıladı, yeri geldi dövdüler, teyzem de bizi hiç hazmedemezdi, bu yüzden akrabalarımı hiç bir zaman sevemedim, 20 yaşına geldiğimde evden ayrıldım erkek kardeşim benden 1,5 yaş büyük, onunla da çok sorunlar yaşadık, evden kovdu, sürekli kavga ederdik şiddet uygulardı, çekmediğim çile kalmadı, baktım olmuyor terkettim şehri başka bir ile taşındım, çalışmaya ayaklarımın üzerinde durmaya başladım, yokluk gördüm çileler çektim, bu süreçte üniversite de okudum, annem hasta oldu bir süre yatalak kaldı kardeşim yeni evliydi annem onlara ağır geldi bakamadılar beni çağırdılar memlekete 6 ay sürdü iyileşmesi 6 ay sonra annem iyileşti ancak kardeşim annemi istemedi giderken annemi de götür dedi bana, annemi de alıp geri döndüm eski hayatıma, bir kaç yıl sonra uzun süren emeklerimin karşılığında kamuya atandım, ilk görev yerim doğuda bir il oldu, atandıktan 7 ay falan sonra aynı kurumda görev yaptığım birisiyle nişanlandım bir takım anlaşmazlıklar çıktı ve kısa süre sonra ayrıldık, bu süreçte akrabalarım bu duruma çok sevindiler ve bunu çok belli ettiler, hiç bir zaman ayaklarımın üzerinde durmamı iyi olmamı hazmedemediler, teyzem ve ailesi, dayılarım ve yengelerim olmak üzere kardeşim ve karısı da dahil hep benden kötü haberler beklediler, çünkü onlara kendimi ezdirmediğim ve kaderimi onların eline bırakmadığım için onlardan daha iyi şartlara geldiğim için bir türlü hazmedemediler, bu süreçte annemle ne zaman dertleşsem bana yapılan haksızlıkları tek tek anlatsam da annem hep kendi kardeşlerine hak verdi ona yıllarca ben baktım hastalığında da sonrasında da elimden gelenin en iyisini yaptım, millet bakıp imrenirdi ne güzel bakıyorsun hakkın ödenmez diye ama yaranamadım, bir gün sen haklısın dediğini duymadım, nankörlük kanına işlemiş, bize karşı annelik duygusu olmadı hiç bir zaman sanki bizi tecavüz sonrası doğurmuş gibiydi, hiç bir zaman kendini yetiştirmedi geliştirmedi okuma yazma bilmiyor öğreteyim dedim oralı olmadı, yer kilo alır hiç hareket edeyim sonum ne olacak demez, hayatımda hep yük oldu, akrabalarıma gelince bana çok kötülükleri dokundu, miras malı bir ev vardı herkesin hakkını verip ben alacaktım tam alacakken fiyatı yükseltti dayım ve teyzemin kocası, önceden dayımı büyük bilir onunla dertleşirdim meğer dayım benden duyduğu iyi kötü ne varsa karısına taşıyormuş anlayınca bıçak gibi kesip attım, şimdi hiç birisiyle görüşmüyorum, tamamen çıkardım onları hayatımdan, bir kardeşim ve eşi kaldı içimizdeki düşman, annem ölüp gidince onlarla da görüşmeyeceğim, ayrıca annemin farklı sorunları da var, kendi kendine konuşur bazen çok saçma şeyler konuşur kafasında sürekli kurar, bir keresinde bana ben şarkı söyledim kaset çıkardım 85.000 tl param var eski nişanlında o parayı al dedi, şok oldum buna inanıyor ve ben kabul etmediğim için sen zaten bana hiç inanmadın diyor, buna benzer farklı olaylar da yaşandı geçmişte, artık ölmesini diliyorum çünkü biliyorum ki ne oğlunun yanına sığacak ne de o varken ben mutlu olacağım, evlilik olayını erteliyorum sürekli çünkü düşündüğüm zaman evlendiğimde benimle yaşaması gerekecek, kendi başına yapamaz bakıma muhtaç, ayrı yaşasa ben zaten çalışıyorum hem işe hem kendi evime hem onun evine maddi manevi yetişemem, oğlunun yanına gitse gelin bakmayacak, evlensem eşimin ne günahı var anneme ben katlanamıyorum o neden katlanmak zorunda kalsın diye düşünüyorum, hep böyle arada derede kaldım, düşünmekten yoruldum, bir gün olsun annemin böyle aklı başında nasihatini konuşmasını duymadım, hiç bir zaman bizi çekip çeviremedi ve zaten kendine bile yetemeyen biri, arabam var satıp ev alayım diyorum evi ne yapacaksın diyor, evleneceğim diyorum yaşım 34 olmuş ne acelen var diyor, tek duam ve dileğim tez vakitte ölmesi artık bu yükü çekemiyorum, bir insanın önüne bir kap yemek koymak, üstünü başını yıkamak, ona bakmak hiç yük değil inanın, asıl yük olan böyle dengesiz bir insanla ömür geçirmek, şimdi söyleyin siz olsanız ne düşünürdünüz ne yapardınız?
Belli ki anneniz yetersiz ama ille de ölsün ne demek ya... akrabalar kötü kardeş kötü anne kötü nişanlı kötü... herkesle bu kadar sorun yaşayıp biraz kendine dönüp bakmamak da çok iyi bir özellik değil yani. Yengem anneme bakmaz deyip sonraki cümlede "benim eşimin ne günahı var o niye katlansin ki" demişsiniz. Biraz objektif olun siz varken yengeniz niye baksın ki zaten.Şu an 34 yaşındayım, babam ben 1 yaşındayken vefat etti, annemle babam arasında baya yaş farkı varmış, bizi ( kardeşimle beni) anneannem ve dayılarım büyüttü, baba tarafından hiç bir şekilde destek görmedik. Anneannem tatlı sevecen ve bizi seven bir kadındı ama dayılarım ve teyzem öyle değillerdi. Dayılarım bizi her zaman hırpaladı ve aşağıladı, yeri geldi dövdüler, teyzem de bizi hiç hazmedemezdi, bu yüzden akrabalarımı hiç bir zaman sevemedim, 20 yaşına geldiğimde evden ayrıldım erkek kardeşim benden 1,5 yaş büyük, onunla da çok sorunlar yaşadık, evden kovdu, sürekli kavga ederdik şiddet uygulardı, çekmediğim çile kalmadı, baktım olmuyor terkettim şehri başka bir ile taşındım, çalışmaya ayaklarımın üzerinde durmaya başladım, yokluk gördüm çileler çektim, bu süreçte üniversite de okudum, annem hasta oldu bir süre yatalak kaldı kardeşim yeni evliydi annem onlara ağır geldi bakamadılar beni çağırdılar memlekete 6 ay sürdü iyileşmesi 6 ay sonra annem iyileşti ancak kardeşim annemi istemedi giderken annemi de götür dedi bana, annemi de alıp geri döndüm eski hayatıma, bir kaç yıl sonra uzun süren emeklerimin karşılığında kamuya atandım, ilk görev yerim doğuda bir il oldu, atandıktan 7 ay falan sonra aynı kurumda görev yaptığım birisiyle nişanlandım bir takım anlaşmazlıklar çıktı ve kısa süre sonra ayrıldık, bu süreçte akrabalarım bu duruma çok sevindiler ve bunu çok belli ettiler, hiç bir zaman ayaklarımın üzerinde durmamı iyi olmamı hazmedemediler, teyzem ve ailesi, dayılarım ve yengelerim olmak üzere kardeşim ve karısı da dahil hep benden kötü haberler beklediler, çünkü onlara kendimi ezdirmediğim ve kaderimi onların eline bırakmadığım için onlardan daha iyi şartlara geldiğim için bir türlü hazmedemediler, bu süreçte annemle ne zaman dertleşsem bana yapılan haksızlıkları tek tek anlatsam da annem hep kendi kardeşlerine hak verdi ona yıllarca ben baktım hastalığında da sonrasında da elimden gelenin en iyisini yaptım, millet bakıp imrenirdi ne güzel bakıyorsun hakkın ödenmez diye ama yaranamadım, bir gün sen haklısın dediğini duymadım, nankörlük kanına işlemiş, bize karşı annelik duygusu olmadı hiç bir zaman sanki bizi tecavüz sonrası doğurmuş gibiydi, hiç bir zaman kendini yetiştirmedi geliştirmedi okuma yazma bilmiyor öğreteyim dedim oralı olmadı, yer kilo alır hiç hareket edeyim sonum ne olacak demez, hayatımda hep yük oldu, akrabalarıma gelince bana çok kötülükleri dokundu, miras malı bir ev vardı herkesin hakkını verip ben alacaktım tam alacakken fiyatı yükseltti dayım ve teyzemin kocası, önceden dayımı büyük bilir onunla dertleşirdim meğer dayım benden duyduğu iyi kötü ne varsa karısına taşıyormuş anlayınca bıçak gibi kesip attım, şimdi hiç birisiyle görüşmüyorum, tamamen çıkardım onları hayatımdan, bir kardeşim ve eşi kaldı içimizdeki düşman, annem ölüp gidince onlarla da görüşmeyeceğim, ayrıca annemin farklı sorunları da var, kendi kendine konuşur bazen çok saçma şeyler konuşur kafasında sürekli kurar, bir keresinde bana ben şarkı söyledim kaset çıkardım 85.000 tl param var eski nişanlında o parayı al dedi, şok oldum buna inanıyor ve ben kabul etmediğim için sen zaten bana hiç inanmadın diyor, buna benzer farklı olaylar da yaşandı geçmişte, artık ölmesini diliyorum çünkü biliyorum ki ne oğlunun yanına sığacak ne de o varken ben mutlu olacağım, evlilik olayını erteliyorum sürekli çünkü düşündüğüm zaman evlendiğimde benimle yaşaması gerekecek, kendi başına yapamaz bakıma muhtaç, ayrı yaşasa ben zaten çalışıyorum hem işe hem kendi evime hem onun evine maddi manevi yetişemem, oğlunun yanına gitse gelin bakmayacak, evlensem eşimin ne günahı var anneme ben katlanamıyorum o neden katlanmak zorunda kalsın diye düşünüyorum, hep böyle arada derede kaldım, düşünmekten yoruldum, bir gün olsun annemin böyle aklı başında nasihatini konuşmasını duymadım, hiç bir zaman bizi çekip çeviremedi ve zaten kendine bile yetemeyen biri, arabam var satıp ev alayım diyorum evi ne yapacaksın diyor, evleneceğim diyorum yaşım 34 olmuş ne acelen var diyor, tek duam ve dileğim tez vakitte ölmesi artık bu yükü çekemiyorum, bir insanın önüne bir kap yemek koymak, üstünü başını yıkamak, ona bakmak hiç yük değil inanın, asıl yük olan böyle dengesiz bir insanla ömür geçirmek, şimdi söyleyin siz olsanız ne düşünürdünüz ne yapardınız?
Yengem bakmayacağı için ben bakıyorum zaten ve farkındaysanız kendi hayatımdan veriyorum ben olanı biteni anlattım detaylarıyla ha siz ben illa ön yargıyla yaklaşıp sizi kötülüycem diyorsanız haklısınız tabi kiBelli ki anneniz yetersiz ama ille de ölsün ne demek ya... akrabalar kötü kardeş kötü anne kötü nişanlı kötü... herkesle bu kadar sorun yaşayıp biraz kendine dönüp bakmamak da çok iyi bir özellik değil yani. Yengem anneme bakmaz deyip sonraki cümlede "benim eşimin ne günahı var o niye katlansin ki" demişsiniz. Biraz objektif olun siz varken yengeniz niye baksın ki zaten.
son cümleniz cok doğru . Hatta mutlu olacaklar ay düzen kuramadı mutlu olamadı diye.Kendi başıma geldiği için biliyorum anne yada baba ölümünden sonra kardeşlerin yükü bir kişinin üzerine bırakması çok acımasızca senelerce bunun eziyetini çektim. Hatta bazen düşünürğm belkide ablalarım bu kadar yükü tek benim üzerime yükleme miş olsalardı belkide yuvam yıkılmazdı diye.Yanlış anlaşılmasın lütfen manevi açıdan tabiki hizmet etmek zorundayız ama tek evlat değilken bir kişi niye bu eziyeti çekiyor hemde diğer kardeşler kendi hayatlarını rahat rahat yaşıyorlen ama Allah korusun ölün düğünde hepsi mal diye ortaya çıkıyor. Bakan kişide en kötüsü oluyor. Diğer kardeşler hep daha kıymete biniyor bakılanın gözünde. Kendini fazla yıpratma hayatını annene endeks leyip hayatını mahvetme çünkü sıkıntılı . Kamuda memur musun eğer annenınde babandan kalan bir maaşınızda varsa çok iyi bakım evleri var sağlık çalışanları yemekleri hep saatle. İyi bir yer bulup yerleştir sende haftasonları bazen alırsın bazen sen gidersin . Karşına iyi bir. İnsan çıkarsada yuvanı kurmaya bak yarın annen vefat ettiğinde kardeşim 40 yaşına kadar anneme baktı ondan bekar kaldı diye sana kimse taç giydirmeyecek.
Anneni bakim evine ver .arada ziyaret edersin muhtemelen akli problemleri var kendi kendine konusmasi ve kaset olayi buna isaret .psikiyatriye goturudun mu.bunlar şizofreni isareti.
Bu hanımefendi neden bakmak zorunda.Diğeride oğlu olduğu için olabilir mi?Belli ki anneniz yetersiz ama ille de ölsün ne demek ya... akrabalar kötü kardeş kötü anne kötü nişanlı kötü... herkesle bu kadar sorun yaşayıp biraz kendine dönüp bakmamak da çok iyi bir özellik değil yani. Yengem anneme bakmaz deyip sonraki cümlede "benim eşimin ne günahı var o niye katlansin ki" demişsiniz. Biraz objektif olun siz varken yengeniz niye baksın ki zaten.
Evet var emekli maaşı vicdanım önüne geçiyor bu bakımevine bırakmaya 8 yıldır bakıyorum götürüp bıraksam en kötü ben olurum muhtemelenKeşke herkes anne baba olmasa. Çocuklarına mutlu bir hayat sunacak kişiler anne baba olabilse. Yalnız sizin tek başınıza hayat mücadelenize hayran kaldım. 20 yaşında tek başına evden ayrıl hem çalışıp hem de okumuşsunuz. Çokta güzel yerlere gelmişiniz. Helal olsun size. Annenizi bakım evine verebilirsiniz. Hem orada sağlıkla ilgilide ilgilenirler. Çünkü kendi kendine konuşması ve hayal dünyasında yaşaması hiç normal değil. Muhakkak bir psikiyatriye gitmesi gerekiyor. Tabi bakım evleri fiyatlarda nasıldır bilemiyorum. Annenizin emekli maaşı falan var mı. Varsa sizde üstüne biraz eklersiniz.
Bence biraz kendinizide dusunun , annenizin muhtemelen agir bir psikolojik poblemi var .ben sarkiciydim falan ne alaka yani .zaten bir cok problem yasamissiniz biraz rahat edin .basina gelmeyen halden anlamaz ay ayip diyenlere kulak asmayin .Evet var emekli maaşı vicdanım önüne geçiyor bu bakımevine bırakmaya 8 yıldır bakıyorum götürüp bıraksam en kötü ben olurum muhtemelen
bakımevi olayına hemen girmeyin. Eğer karşınıza ciddi güvenebilip yola cıkacağınız bir beyefendi çıkarsa gündeme alın. Şimdiden başlarsanız muhtemelen akrabalar sizi yer. Ama sağlam bir psikyatri desteği farz. Allah kolaylıklar versin ettiğiniz emekleri muhteşem bir evlilikle taçlandırsın inşallahEvet var emekli maaşı vicdanım önüne geçiyor bu bakımevine bırakmaya 8 yıldır bakıyorum götürüp bıraksam en kötü ben olurum muhtemelen
Çok teşekkür ederim inşallah herkesin kalbi gibi bir geleceği olsunbakımevi olayına hemen girmeyin. Eğer karşınıza ciddi güvenebilip yola cıkacağınız bir beyefendi çıkarsa gündeme alın. Şimdiden başlarsanız muhtemelen akrabalar sizi yer. Ama sağlam bir psikyatri desteği farz. Allah kolaylıklar versin ettiğiniz emekleri muhteşem bir evlilikle taçlandırsın inşallah
Bakım evleri bizim ülkemizde bir tabu. Bir anasına bakamadı yada babasına bakamadı verdi bakım evine. Diye düşünürler bizim toplumumuz. Eskiden bakım evleri sıkıntılıymış kamera yokmuş telefon yokmuş yetkililer yaşlılara istediği gibi davranırmış. Şimdi her yerde kamera var herkesin elinde telefon var. Hem bakım evinde kendi yaşıtlarıyla vakit geçirir. Sürekli Dr. gözetiminde olur. Bildiğim kadarıyla bakım evlerinde bir sürü aktivite yapıyorlar.Evet var emekli maaşı vicdanım önüne geçiyor bu bakımevine bırakmaya 8 yıldır bakıyorum götürüp bıraksam en kötü ben olurum muhtemelen
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?