boşan
boşanmerhaba ben 7 yıllık evliyim 4 yasinda da bir çocuğum var.esimle iliskim son 2 yılda çok bozuldu.Cok fazla oyun oynuyor,yüzümüze bakmıyor ve bize hakaret edip kavga çıkarmaya çalışıyordu.ilk başlarda bu konudaki sorunum kızına ve bana vakit ayirmamasiydi.simdiyse ondan vakit falan istemeyecek noktaya geldim.cunku sürekli hakaret ediyor,küfür ediyor.Bunu çok sebepsiz yapıyor.mesela oyunda bir seviyeyi geçemedi mi yine bize küfür yağıyor.goruntum hakkında kırıcı konuşuyor.cok kilo verdim ve vermeye devam ediyorum.ilk kez özgüvenimin yükseldiği daha doğrusu kendimi sevmeye başladığım bir dönem yaşadım.iki ay sürdü.cunku bana sen kadın misin,zayıfladın da kadın mı oldun gibi şeyler söylemeye başladı.ayi,manda gibi kelimeler kullanıyor bana karşı.son zamanlarda yüzüm hakkında hakaretlere başladı.bu sebeple çıkan tartışmaları,çok ağır boyutlara getirip anneme kız kardeşime cinsel içerikli küfürler ediyor sonra da kendi ailesinin yanına gidip benim hakkımda uyduruyor beni suçlu çıkarmak icin.ailesi her zaman onun her şeyini savunuyor.kufur bile haklı cikabiliyor.benimse ne anneme saygı duyuluyor ne bana.annemi kendi evime davet edemiyorum çünkü annem geldiğinde onun annesi bize gelip ya beni kotuluyor ya anneme laf sokuyor.hatta bir kere akşam üstü annem ve kiz kardesimle, kızımı parka goturmustuk dönüşte kendi evinden doğru anneme bağırdı ne işiniz var parkta diye annemi tersledi sokak onun sesi ile cinladi resmen.annem terbiyesini bozmamak için bir şey demedi.ailesinin bana evlendigimiz günden çocuğum dogdugu zamana kadar yaptığı bir sürü kötü şey var ama bu konularla kendimi daha fazla üzmek istemiyorum.onlara kizmadan hayatimi sürdürmeye çalışıyorum.ama artık yük tasiyamayacagim hale geldi.
benim yaşadığım yerde hiç arkadaşım yok ,ulaşım sıkıntılı,çocuğum huysuz..pandemi döneminden önce de karantina gibi bir hayatımız vardı bizim için değişiklik olmadı.sadece senede iki veya üç kez gezmeye gidebiliyorum.gezmek dediysem başka şehire tatile değil.bildiginiz yaşadığım şehrin kent meydanına gitmek,anneme gitmek... Anneme Max 4 kez giderim aynı sehirdeyiz yakın sayılırız..bu yasadiklarimi ailemden gizliyordum ilk defa anlattım çok şaşırdılar mutlu bir evlilik yaptığımı zannediyorlarmis.durumun beni ne kadar etkilediğini annem üzülmesin diye çok belli etmemeye çalıştım ama ben artık yaşamak istemiyorum.uykum uyku değil,aldığım nefes ciğerlerime batıyor.su içerken bile bogularak öldüğümü hayal ediyorum . Nasıl sakat kalmadan ölürüm diye düşünüyorum.burada yazmadigim bir çok şey var beni haksızlığa uğramışlik hissine boğan, onları yazamam hangi birini yazayım ama artık nefes falan almak istemiyorum.bosanmam gerekiyor cesaretim yok.kizim babasına da bana da çok düşkün.ayri odalarda oturmamiza bile tahammül edemiyor.annemin kapım açık demesine ragmen bu yüzden bosanamiyorum.adami seviyor muyum desem evet belki seviyorum belki de alışkanlık.ama onun gözlerinden bana karşı bir nefret seziyorum.beni sevdiğini söylerken çok samimiyetsiz olduğunu gorebiliyorum çünkü onu çok iyi tanıyorum.canim çok yanıyor .tek umudum calismakti.cocuga bakan yok,krese vermek istiyorum bulduğum işlerin saatine uymuyor,uysa haftasonu bakacak olan kimse yok.cikmazdayim.ozguvenim sıfırın altında.hic bu kadar perişan ve umutsuz hissetmemiştim.lutfen bana akıl verin ben ne yapayım?
emin olun tek başınıza mücadele etseniz de hayatınız şimdikinden daha iyi olacak. en azından hakaret küfür duymayacaksınız.Tüm yorumları okudum.hepiniz sonuna kadar haklısıniz.bosanmis bir ailenin çocuğuyum."evlilik nasıl olmalıdır " hakkında bir fikrim yok.anne babamın boşanmış olmasından güç alarak daha kolay ezdiginin farkindayim.cocugumun psikolojisi hakkında endiseliyim.evet o adamı hak etmiyorum bu yasadiklarimin düzeltilecek zerre kadar bir yanı yok çünkü ben defalarca konuşmaya çalıştım bana böyle davranmamasi için ama her zaman özür dileyip yine yaptı.ustelik sürekli kendini suçlayan biri haline de getirildim.bu duruma katlanmaktan yoruldum ama içimde basaramazsam korkusu var.oysaki şimdi de vasatın altında bir hayatım var. anlamsız korkakligimin ben de farkindayim aslında o yüzden burada paylaşmak istedim.benim cesaretlendirilmeye ihtiyacım var.
29 yasindayimKaç yaşındasınız?
Hmmm kızınız kendisine de küfür eden bir babaya düşkün öyle mi? Yapmayın Allah aşkına. Hep bahane bunlar. Ölmek istiyorum deyip boşanmaktan korkuyorum demek gerçekten üzücü. Hangi erkek ölmekten daha kötü bir seçenek. Öleyim ama boşanmayım demek çok kötü bir seçenek. Lütfen kendinize gelin ve evladınız için boşanın o öküzden. Kendi kendine yaşasın.merhaba ben 7 yıllık evliyim 4 yasinda da bir çocuğum var.esimle iliskim son 2 yılda çok bozuldu.Cok fazla oyun oynuyor,yüzümüze bakmıyor ve bize hakaret edip kavga çıkarmaya çalışıyordu.ilk başlarda bu konudaki sorunum kızına ve bana vakit ayirmamasiydi.simdiyse ondan vakit falan istemeyecek noktaya geldim.cunku sürekli hakaret ediyor,küfür ediyor.Bunu çok sebepsiz yapıyor.mesela oyunda bir seviyeyi geçemedi mi yine bize küfür yağıyor.goruntum hakkında kırıcı konuşuyor.cok kilo verdim ve vermeye devam ediyorum.ilk kez özgüvenimin yükseldiği daha doğrusu kendimi sevmeye başladığım bir dönem yaşadım.iki ay sürdü.cunku bana sen kadın misin,zayıfladın da kadın mı oldun gibi şeyler söylemeye başladı.ayi,manda gibi kelimeler kullanıyor bana karşı.son zamanlarda yüzüm hakkında hakaretlere başladı.bu sebeple çıkan tartışmaları,çok ağır boyutlara getirip anneme kız kardeşime cinsel içerikli küfürler ediyor sonra da kendi ailesinin yanına gidip benim hakkımda uyduruyor beni suçlu çıkarmak icin.ailesi her zaman onun her şeyini savunuyor.kufur bile haklı cikabiliyor.benimse ne anneme saygı duyuluyor ne bana.annemi kendi evime davet edemiyorum çünkü annem geldiğinde onun annesi bize gelip ya beni kotuluyor ya anneme laf sokuyor.hatta bir kere akşam üstü annem ve kiz kardesimle, kızımı parka goturmustuk dönüşte kendi evinden doğru anneme bağırdı ne işiniz var parkta diye annemi tersledi sokak onun sesi ile cinladi resmen.annem terbiyesini bozmamak için bir şey demedi.ailesinin bana evlendigimiz günden çocuğum dogdugu zamana kadar yaptığı bir sürü kötü şey var ama bu konularla kendimi daha fazla üzmek istemiyorum.onlara kizmadan hayatimi sürdürmeye çalışıyorum.ama artık yük tasiyamayacagim hale geldi.
benim yaşadığım yerde hiç arkadaşım yok ,ulaşım sıkıntılı,çocuğum huysuz..pandemi döneminden önce de karantina gibi bir hayatımız vardı bizim için değişiklik olmadı.sadece senede iki veya üç kez gezmeye gidebiliyorum.gezmek dediysem başka şehire tatile değil.bildiginiz yaşadığım şehrin kent meydanına gitmek,anneme gitmek... Anneme Max 4 kez giderim aynı sehirdeyiz yakın sayılırız..bu yasadiklarimi ailemden gizliyordum ilk defa anlattım çok şaşırdılar mutlu bir evlilik yaptığımı zannediyorlarmis.durumun beni ne kadar etkilediğini annem üzülmesin diye çok belli etmemeye çalıştım ama ben artık yaşamak istemiyorum.uykum uyku değil,aldığım nefes ciğerlerime batıyor.su içerken bile bogularak öldüğümü hayal ediyorum . Nasıl sakat kalmadan ölürüm diye düşünüyorum.burada yazmadigim bir çok şey var beni haksızlığa uğramışlik hissine boğan, onları yazamam hangi birini yazayım ama artık nefes falan almak istemiyorum.bosanmam gerekiyor cesaretim yok.kizim babasına da bana da çok düşkün.ayri odalarda oturmamiza bile tahammül edemiyor.annemin kapım açık demesine ragmen bu yüzden bosanamiyorum.adami seviyor muyum desem evet belki seviyorum belki de alışkanlık.ama onun gözlerinden bana karşı bir nefret seziyorum.beni sevdiğini söylerken çok samimiyetsiz olduğunu gorebiliyorum çünkü onu çok iyi tanıyorum.canim çok yanıyor .tek umudum calismakti.cocuga bakan yok,krese vermek istiyorum bulduğum işlerin saatine uymuyor,uysa haftasonu bakacak olan kimse yok.cikmazdayim.ozguvenim sıfırın altında.hic bu kadar perişan ve umutsuz hissetmemiştim.lutfen bana akıl verin ben ne yapayım?
Çok gençsiniz. Böyle karamsarlığa düşmeyin. Biliyorum kafaya takma falan denmesi bir işe yaramıyor ya da mutsuz bir insanı mutlu olmaya zorlamak da iyi değil. Kendimden biliyorum. Ama genceciksiniz. Yepyeni bir hayat kurabilirsiniz hem kendiniz hem kızınız için.29 yasindayim
Ailenizin kapısı açıksa koşun gidin hemen cekilmez bir durum içindesiniz. Cocuk ssnki bu sekilde mutlu mu .merhaba ben 7 yıllık evliyim 4 yasinda da bir çocuğum var.esimle iliskim son 2 yılda çok bozuldu.Cok fazla oyun oynuyor,yüzümüze bakmıyor ve bize hakaret edip kavga çıkarmaya çalışıyordu.ilk başlarda bu konudaki sorunum kızına ve bana vakit ayirmamasiydi.simdiyse ondan vakit falan istemeyecek noktaya geldim.cunku sürekli hakaret ediyor,küfür ediyor.Bunu çok sebepsiz yapıyor.mesela oyunda bir seviyeyi geçemedi mi yine bize küfür yağıyor.goruntum hakkında kırıcı konuşuyor.cok kilo verdim ve vermeye devam ediyorum.ilk kez özgüvenimin yükseldiği daha doğrusu kendimi sevmeye başladığım bir dönem yaşadım.iki ay sürdü.cunku bana sen kadın misin,zayıfladın da kadın mı oldun gibi şeyler söylemeye başladı.ayi,manda gibi kelimeler kullanıyor bana karşı.son zamanlarda yüzüm hakkında hakaretlere başladı.bu sebeple çıkan tartışmaları,çok ağır boyutlara getirip anneme kız kardeşime cinsel içerikli küfürler ediyor sonra da kendi ailesinin yanına gidip benim hakkımda uyduruyor beni suçlu çıkarmak icin.ailesi her zaman onun her şeyini savunuyor.kufur bile haklı cikabiliyor.benimse ne anneme saygı duyuluyor ne bana.annemi kendi evime davet edemiyorum çünkü annem geldiğinde onun annesi bize gelip ya beni kotuluyor ya anneme laf sokuyor.hatta bir kere akşam üstü annem ve kiz kardesimle, kızımı parka goturmustuk dönüşte kendi evinden doğru anneme bağırdı ne işiniz var parkta diye annemi tersledi sokak onun sesi ile cinladi resmen.annem terbiyesini bozmamak için bir şey demedi.ailesinin bana evlendigimiz günden çocuğum dogdugu zamana kadar yaptığı bir sürü kötü şey var ama bu konularla kendimi daha fazla üzmek istemiyorum.onlara kizmadan hayatimi sürdürmeye çalışıyorum.ama artık yük tasiyamayacagim hale geldi.
benim yaşadığım yerde hiç arkadaşım yok ,ulaşım sıkıntılı,çocuğum huysuz..pandemi döneminden önce de karantina gibi bir hayatımız vardı bizim için değişiklik olmadı.sadece senede iki veya üç kez gezmeye gidebiliyorum.gezmek dediysem başka şehire tatile değil.bildiginiz yaşadığım şehrin kent meydanına gitmek,anneme gitmek... Anneme Max 4 kez giderim aynı sehirdeyiz yakın sayılırız..bu yasadiklarimi ailemden gizliyordum ilk defa anlattım çok şaşırdılar mutlu bir evlilik yaptığımı zannediyorlarmis.durumun beni ne kadar etkilediğini annem üzülmesin diye çok belli etmemeye çalıştım ama ben artık yaşamak istemiyorum.uykum uyku değil,aldığım nefes ciğerlerime batıyor.su içerken bile bogularak öldüğümü hayal ediyorum . Nasıl sakat kalmadan ölürüm diye düşünüyorum.burada yazmadigim bir çok şey var beni haksızlığa uğramışlik hissine boğan, onları yazamam hangi birini yazayım ama artık nefes falan almak istemiyorum.bosanmam gerekiyor cesaretim yok.kizim babasına da bana da çok düşkün.ayri odalarda oturmamiza bile tahammül edemiyor.annemin kapım açık demesine ragmen bu yüzden bosanamiyorum.adami seviyor muyum desem evet belki seviyorum belki de alışkanlık.ama onun gözlerinden bana karşı bir nefret seziyorum.beni sevdiğini söylerken çok samimiyetsiz olduğunu gorebiliyorum çünkü onu çok iyi tanıyorum.canim çok yanıyor .tek umudum calismakti.cocuga bakan yok,krese vermek istiyorum bulduğum işlerin saatine uymuyor,uysa haftasonu bakacak olan kimse yok.cikmazdayim.ozguvenim sıfırın altında.hic bu kadar perişan ve umutsuz hissetmemiştim.lutfen bana akıl verin ben ne yapayım?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?