Merhaba sevgili kadinlar. Benim derdim tam olarak konu basligimdaki gibi. Cok mutsuzum ve dertlesmeye ihtiyacim var.
Aslina bakarsaniz mutsuzlugumun belirli bir sebebi yok. Yani görünür bir sebep yok. Anlatmak istiyorum umarim uzun olmaz.
Simdi ben universite ogrencisiyim. Bolumume dereceyle girdim. Severek okudugum bir bolum olmadi hicbir zaman. Zaten ailemin "o puana yazik etmeyeceksin " gorusu sebebiyle bu bölümü tercih ettim. Bir de o zamanlar havali gelmisti o bölüm ve okul. Simdiki aklim olsa mutlu olacagim yeri secerdim. Neyse. Ben bu bolume isinamama sebebiyle okulumu koca iki bucuk yil uzattim. Bu depresyonumun en onemli sebebi sanirim. Facebooktan okula beraber basladigim okul arkadaslarimin "is yemegi " temali resimlerini goruyorum ve halime cok uzuluyorum
Bu surecte kendi isimle ilgili bir firmada işe basladim, yari zamanli muhendis olarak calisiyorum. Aileme yuk olmak istemedim. Burasi okulla ilgili kisim.
Bunun haricinde garip biriyim, eskiden insanlarla cok kolay iletisim kurarken artik insanlara selam veresim bile gelmiyor. Haliyle ne yeni arkadaslar edinebiliyorum ne de sosyallesebiliyorum. Tek sosyal aktivitem erkek arkadasimla haftada bir gittigimiz tiyatro oyunlari.
Eskiden dis gorunusume cok onem verirken simdi tam bir pacozum. Suslenmek hic istemiyorum, yedigim ictigim hicbir seye dikkat etmiyorum. Bunaldikca yiyorum. 48 kiloyken 55e ciktim bir senede.
Derdim ne bilmiyorum. Saglikliyim, ailem saglikli, sevgilim benim icin kosturup duruyor. Ama okulla ilgili bu durumum beni bitiriyor. Kendimi son derece basarisiz ve ezik hissediyorum. Bu konuda siz ne dusunuyorsunuz ? Mezun oldugumda 26 yasima girmis olacagim. Hayata atilmak icin cok mu gec bir yas bu ? Hayatimi mahvettim mi gercekten ? Bu ruh halinden nasil kurtulabilirim fikirlerinize ihtiyacim var. Sizin de boyle cikmazda hissettiginiz zamanlar oldu mu ? Tekrar eski mutlu gunlerinize nasil dondunuz ? Eskiden beni heyecanlandiran hicbir sey icin heyecanlanamiyorum artik ve bu durum beni cok uzuyor