Canım insan düşünmek istemese de evdeki gerginlikten sinirleri bozuluyor ister istemez. Elimden geleni yaptığımı sanıyorum, yapıyor muyum bilemiyorum. Umarım her şey bir an önce eski haline döner. Çünkü mutsuzluk insanı her şeyden bezdiriyor. hiçbir şeyden zevk alamaz hale getiriyor.
Kendimi mutlu edebilmek adına çaba gösteriyorum. Özellikle çevremden de tavsiyeler aldıkça artılar katmaya çalışıyorum kendime, ama bir yerde yanlış yapıyor olmalıyım ki durum bu hale geliyor her seferinde.
Burada yanlış anlaşılma olmasını istemiyorum. BEN SÜREKLİ HAKLIYIM demiyorum hiçbir zaman ki her insan hata yapar, yanlış davranır vs. Ama çabaların göz ardı edilmesi insanı vurdumduymaz hale sokuyor. Sadece birlikte yaşamak mecburiyetindeymişsin de o yüzden birlikteymişsin gibi bir hal alıyor durumlar.
Bir sürü kişisel gelişim kitabı alıp okuyorken, konusu açıldığında "boşuna okuma, hiçbir işe yaramıyor" cevabını alınca insan
<---- böyle oluyor. Yani ne için çaba sarfediyorum, ne için uğraşıyorum sorusunu soruyorsun bir süre sonra kendine.
İnançlı bir insanım şükürler olsun. Tek sığınağımız belli. Dua edip yardım huzur istemekten başka bir şey elimizden gelmiyor zaten.
Kızın için de tekrar geçmiş olsun demek istiyorum. Allah kimseyi evlatlarıyla sınamasın.
Son cümlen için elimden gelenin fazlasını yapıyorum ama kendimin çok yıprandığını hissediyorum zaman zaman.
Ayrıca hiç "bana düşmez" falan demene gerek yok, nitekim öyle olsa burada paylaşmazdım bu konuyu.
Tavsiyeleriniz söyledikleriniz -iyi ya da kötü- benim için çok değerli.
Bazen insan tek bir kelimede bile aydınlanma yaşayıp, hayatının dönüm noktası olabiliyor.
Teşekkürler hepinize.
