asil sorun da burda zaten. ogullarindan korkuyorlar o yokken hep bana söylüyorlar ona söyleyemediklerini. her konuda bu böyle. esime birsey dedikleri zaman o hemen cevabini veriyor, bense hep susuyorum yada tamam bakariz ederiz felan diyip gecistiriyorum. sonra da direkt esime söylüyorum annenler böyle böyle dedi diye. hic arada kalmak istemiyorum. kv'ye de kac kez dedim beni arada birakmayin sonra biz kötü oluyoruz diye. yine de herkesin icinde bastira bastira konusunca (100üncü kez ayni konuda) birden tersledim iste. aslinda pismanim ve o yüzden burda konuyu actim, acaba hatalimiyim diger arkadaslar nasil düsünüyorlar bi bakayim diye. ama bu olaydan sonra bir kac olay daha oldu ve ondan beri pek de pisman degilim aslinda. bazen düsündügünü söylemek gerekiyor yoksa bastirdikca bastiriyorlar.