6 yıllık birliktelik.. birliktelikte ayrılıklar küslükler ve tartışmalarımız oldu tabi.. bir de hep uzaktık birbirimize şehir olarak..
sonucunda evlilik oldu ve hemen hamile kaldım.. planlanmamış bir hamilelikti öncesinde allak bullak oldum istemiyorum hazır değilim dedim..
sonra yavaş yavaş kabullendim.. hamilelikten dolayı bunalıma da girdim sanırım..
sebepsiz ağlamalar.. ota sapa ağlamalar.. eşimi iş arkadaşından kıskanıp tartışma çıkarıp ağlamalar(daha öncede konu açmıştım bununla ilgili).. bu iş arkadaşı ile artık aynı mağazada değil ama hala hergün bir sebepten ötürü konuşma yapılıyor ve halaa uyuz oluyorum ama artık sormuyorum belli etmiyorum umursamıyor gibi davranıyorum..
bebeğimi kucağıma aldım. eşimin umursamaz davranışlarıyla karşılaştım.
hastanede yattığım günün ilk sabahı bebeğimle birlikte kocamı beklerken uyuyakalması yüzünden geç gelmesi, geldiğinde yine yanımda yarım saat kestirmesi, eve geldiğimiz gün yine bizimle vakit geçirmek yerine uyuması, geceleri bizi hiiç duymaması ilgilenmemesi, ailem bizi ziyarete geldiğinde -farklı şehirden- dışarıyı gezmek için çıktıklarında onlarla gidip beni evde bebeğimle yalnız bırakması yüzünden mutsuzum..
ilgisizsin dediğimde ben emzirmiyorum ki az daha büyüsün öyle yardım edeyim demesiyle bana yardımı hiç amaçlamadığını anladım..
işe geç gideceği zaman bile bir kez erken kalkıp napıyosunuz durmuyor mu ya da kahvaltı hazırlayayım diye düşünmez mi bir insan ya?
lohusa depresyonu mu bu arkadaşlar Allah aşkına yoksa kocam gerçekten ilgisiz mi?
onu seviyordum ama sevgim günden güne azalıyor artık. bunu ona söylesem mi yoksa zaman geçtikçe düzelecek türden bir şey mi bilemiyorum artık..
sonucunda evlilik oldu ve hemen hamile kaldım.. planlanmamış bir hamilelikti öncesinde allak bullak oldum istemiyorum hazır değilim dedim..
sonra yavaş yavaş kabullendim.. hamilelikten dolayı bunalıma da girdim sanırım..
sebepsiz ağlamalar.. ota sapa ağlamalar.. eşimi iş arkadaşından kıskanıp tartışma çıkarıp ağlamalar(daha öncede konu açmıştım bununla ilgili).. bu iş arkadaşı ile artık aynı mağazada değil ama hala hergün bir sebepten ötürü konuşma yapılıyor ve halaa uyuz oluyorum ama artık sormuyorum belli etmiyorum umursamıyor gibi davranıyorum..
bebeğimi kucağıma aldım. eşimin umursamaz davranışlarıyla karşılaştım.
hastanede yattığım günün ilk sabahı bebeğimle birlikte kocamı beklerken uyuyakalması yüzünden geç gelmesi, geldiğinde yine yanımda yarım saat kestirmesi, eve geldiğimiz gün yine bizimle vakit geçirmek yerine uyuması, geceleri bizi hiiç duymaması ilgilenmemesi, ailem bizi ziyarete geldiğinde -farklı şehirden- dışarıyı gezmek için çıktıklarında onlarla gidip beni evde bebeğimle yalnız bırakması yüzünden mutsuzum..
ilgisizsin dediğimde ben emzirmiyorum ki az daha büyüsün öyle yardım edeyim demesiyle bana yardımı hiç amaçlamadığını anladım..
işe geç gideceği zaman bile bir kez erken kalkıp napıyosunuz durmuyor mu ya da kahvaltı hazırlayayım diye düşünmez mi bir insan ya?
lohusa depresyonu mu bu arkadaşlar Allah aşkına yoksa kocam gerçekten ilgisiz mi?
onu seviyordum ama sevgim günden güne azalıyor artık. bunu ona söylesem mi yoksa zaman geçtikçe düzelecek türden bir şey mi bilemiyorum artık..