Lohusa depresyonu

cornelia · Cumartesi 21:13

Merhaba arkadaşlar,
19 gün önce doğum yaptım. Bebeğim 34 haftalık doğdu, 17 gün küvözde kaldı her gün süt götürdüm, çok ağır süreçler yaşadım her gün dualar ettim Rabbime binlerce kez şükürler olsun ki bebeğim kurtulup 3 gün önce eve geldi. Şimdi de lohusa depresyonuna girdiğimi düşünüyorum. Sürekli ağlama isteğim var. Her şeye karşı aşırı bir isteksizliğim var uykusuzluğa dayanamıyorum. Kaygı duzeyim en yüksek seviyede, sürekli bebeğime bir şey olacak diye korku icerisindeyim ama bazen de bebekle hep başkaları ilgilensin istiyorum. İştahım kesildi bazen su içmeyi unutuyorum. Lohusa depresyonunun belirtilerine baktım ve birebir benim yaşadığım şeylerden bahsediliyor. Bebeğimi çok isteyerek dünyaya getirdim. Küvöz sürecinde kahroldum, eve gelsin diye her gün ağladım. Şu anda bu şekilde hissettiğim ağır bir suçluluk duyuyorum. Eşimin de beni çok anladığını düşünmüyorum çünkü ben ağladıkça bana kızıyor zayıflığa tahammülüm yok diyor. Bu durumu yaşayan oldu mu? Nasıl atlattınız?

Lupetta · Cumartesi 21:22

cornelia .!.:
Merhaba arkadaşlar,
19 gün önce doğum yaptım. Bebeğim 34 haftalık doğdu, 17 gün küvözde kaldı her gün süt götürdüm, çok ağır süreçler yaşadım her gün dualar ettim Rabbime binlerce kez şükürler olsun ki bebeğim kurtulup 3 gün önce eve geldi. Şimdi de lohusa depresyonuna girdiğimi düşünüyorum. Sürekli ağlama isteğim var. Her şeye karşı aşırı bir isteksizliğim var uykusuzluğa dayanamıyorum. Kaygı duzeyim en yüksek seviyede, sürekli bebeğime bir şey olacak diye korku icerisindeyim ama bazen de bebekle hep başkaları ilgilensin istiyorum. İştahım kesildi bazen su içmeyi unutuyorum. Lohusa depresyonunun belirtilerine baktım ve birebir benim yaşadığım şeylerden bahsediliyor. Bebeğimi çok isteyerek dünyaya getirdim. Küvöz sürecinde kahroldum, eve gelsin diye her gün ağladım. Şu anda bu şekilde hissettiğim ağır bir suçluluk duyuyorum. Eşimin de beni çok anladığını düşünmüyorum çünkü ben ağladıkça bana kızıyor zayıflığa tahammülüm yok diyor. Bu durumu yaşayan oldu mu? Nasıl atlattınız?

İlk bebekte olur çok normal. Sonuçta hayatınız baştan sona değişti. Benim birkaç ay sürmüştü. Yeni hayatına adapte olup hormonlar da normale dönünce düzeliyor merak etmeyin

Carinanebulasi · Cumartesi 21:25

Yanınızda yardım edebilecek bir var mı. Uykusuz kalmak zaten yoruyor Zihni bulandiriyor.

Siyah Palto · Cumartesi 21:26

cornelia .!.:
Eşimin de beni çok anladığını düşünmüyorum çünkü ben ağladıkça bana kızıyor zayıflığa tahammülüm yok diyor.

Çok mu arıyorsunuz böyle adamları bide çocuk yapıyorsunuz çok üzülüyorum böyle okuyunca

Bebegınızın ömrü uzun sağlıklı hayırlı olsun .birden bire sorumluluk sahıbi oldunuz suan yaşadıklarınız çok normal. kendınızı psikolojik olarak depresyona itmeyin. ilk kez anne oluyorsanız kaygılarınızın olması normal . bebekle başkası ilgilenince nefes alıyorsunuz bian için galiba size ondan iyi geliyor . Uykusuzluk insanı yoruyor kesik kesik uykular daha da sallıyor bedeni eee doğal olarak bebeksiz zamandaki gibi istediğinizde gündüzde azıcık uyuyum die rahatça uzanamıyorsunuz annenizden falan bi süre yardım alın .

dionysosss · Cumartesi 21:30

cornelia .!.:
Merhaba arkadaşlar,
19 gün önce doğum yaptım. Bebeğim 34 haftalık doğdu, 17 gün küvözde kaldı her gün süt götürdüm, çok ağır süreçler yaşadım her gün dualar ettim Rabbime binlerce kez şükürler olsun ki bebeğim kurtulup 3 gün önce eve geldi. Şimdi de lohusa depresyonuna girdiğimi düşünüyorum. Sürekli ağlama isteğim var. Her şeye karşı aşırı bir isteksizliğim var uykusuzluğa dayanamıyorum. Kaygı duzeyim en yüksek seviyede, sürekli bebeğime bir şey olacak diye korku icerisindeyim ama bazen de bebekle hep başkaları ilgilensin istiyorum. İştahım kesildi bazen su içmeyi unutuyorum. Lohusa depresyonunun belirtilerine baktım ve birebir benim yaşadığım şeylerden bahsediliyor. Bebeğimi çok isteyerek dünyaya getirdim. Küvöz sürecinde kahroldum, eve gelsin diye her gün ağladım. Şu anda bu şekilde hissettiğim ağır bir suçluluk duyuyorum. Eşimin de beni çok anladığını düşünmüyorum çünkü ben ağladıkça bana kızıyor zayıflığa tahammülüm yok diyor. Bu durumu yaşayan oldu mu? Nasıl atlattınız?

Benimde yoğun bakımda 20 güne yakın kaldı erken doğumdan dolayı. Ben çok zor alıştım sürece. Her ne kadar artık bir bebeğin oldıhunı bilesende eve gelmesi ile aynı değil ğstelşk diğer sağlıklı bebekler gibi de değil süreç. Bu korkular ve diper yaşadıkların çok normal. Zamanla geçecek azalacak, bebeğinle zaman geçirdikçe normale dönecek. Herkeste farklı geçiyor bu sğreç benim uzun sürmüştü. Tedavi almaya ihtiyacım oldugunu düşündüğümde birden toparlamaya başladım gerek kalmadı. Eşinizin anlamadığını düşünmeniz normal çünkü onun hormonal değişimleri yok birde bebekte temel bakım ve ilgi hep anneye yükleniyor ondna bekleniyor.ama eşinizin yaklaşımı da dopru değil. Bu sürede size destek olmalı imalı sözleri yerine. Belki anneniz ya da kızkardeşiniz gibi birinden destek isteyebilirsiniz. Birine ihtiyacımız var bu sürede. Sonra alıştıkça değişecek herşey.

cornelia · Pazar 08:58

Lupetta .!.:
İlk bebekte olur çok normal. Sonuçta hayatınız baştan sona değişti. Benim birkaç ay sürmüştü. Yeni hayatına adapte olup hormonlar da normale dönünce düzeliyor merak etmeyin

İnşallah geçer, bana hiç geçmeyecek gibi geliyor... Teşekkür ederim yorumunuz için

cornelia · Pazar 08:59

Carinanebulasi .!.:
Yanınızda yardım edebilecek bir var mı. Uykusuz kalmak zaten yoruyor Zihni bulandiriyor.

Şu anda annem var, yarından itibaren 1 hafta kadar kayınvalidem kalacak ama sonrasında tamamen yalnızım çünkü ikisi de calısıyor. 1 hafta sonraki süreç beni çok korkutuyor...

cornelia · Pazar 09:04

Siyah Palto .!.:
Çok mu arıyorsunuz böyle adamları bide çocuk yapıyorsunuz çok üzülüyorum böyle okuyunca

Bebegınızın ömrü uzun sağlıklı hayırlı olsun .birden bire sorumluluk sahıbi oldunuz suan yaşadıklarınız çok normal. kendınızı psikolojik olarak depresyona itmeyin. ilk kez anne oluyorsanız kaygılarınızın olması normal . bebekle başkası ilgilenince nefes alıyorsunuz bian için galiba size ondan iyi geliyor . Uykusuzluk insanı yoruyor kesik kesik uykular daha da sallıyor bedeni eee doğal olarak bebeksiz zamandaki gibi istediğinizde gündüzde azıcık uyuyum die rahatça uzanamıyorsunuz annenizden falan bi süre yardım alın .

Anne

dionysosss .!.:
Benimde yoğun bakımda 20 güne yakın kaldı erken doğumdan dolayı. Ben çok zor alıştım sürece. Her ne kadar artık bir bebeğin oldıhunı bilesende eve gelmesi ile aynı değil ğstelşk diğer sağlıklı bebekler gibi de değil süreç. Bu korkular ve diper yaşadıkların çok normal. Zamanla geçecek azalacak, bebeğinle zaman geçirdikçe normale dönecek. Herkeste farklı geçiyor bu sğreç benim uzun sürmüştü. Tedavi almaya ihtiyacım oldugunu düşündüğümde birden toparlamaya başladım gerek kalmadı. Eşinizin anlamadığını düşünmeniz normal çünkü onun hormonal değişimleri yok birde bebekte temel bakım ve ilgi hep anneye yükleniyor ondna bekleniyor.ama eşinizin yaklaşımı da dopru değil. Bu sürede size destek olmalı imalı sözleri yerine. Belki anneniz ya da kızkardeşiniz gibi birinden destek isteyebilirsiniz. Birine ihtiyacımız var bu sürede. Sonra alıştıkça değişecek herşey.

İşin kötüsü annem ve kayınvalidem de beni anlamıyor. Herkes şımarıklık olarak görüyor yaptığımı. Bu çocuğu sen istemedin mi diyorlar. Prematüre bebekle normal bebeğin bakımı bile aynı degil. Sürekli kaygı halinde olmak kolay değil. Kimsenin anlamadığını gorunce daha da depresyona giriyorum. Allah bizim gibi prematüre annelerinin yardımcısı olsun

Lupetta · Pazar 09:51

cornelia .!.:
İnşallah geçer, bana hiç geçmeyecek gibi geliyor... Teşekkür ederim yorumunuz için

Bana da öyle geliyordu. Şimdi ise kızım 3.5 yaşında ve o küçük hallerini aşırı özlüyorum

dionysosss · Pazar 10:46

cornelia .!.:
Anne
İşin kötüsü annem ve kayınvalidem de beni anlamıyor. Herkes şımarıklık olarak görüyor yaptığımı. Bu çocuğu sen istemedin mi diyorlar. Prematüre bebekle normal bebeğin bakımı bile aynı degil. Sürekli kaygı halinde olmak kolay değil. Kimsenin anlamadığını gorunce daha da depresyona giriyorum. Allah bizim gibi prematüre annelerinin yardımcısı olsun

Zamanla rahatlayacaksın. Eğer eşin desteği yoksa yanında destek olacak kimse de yoksa bakıcı bulmanızı tavsiye ederim. Bebeğe baksın anlamında değil zaten bu kadsr küçükken siz bakacaksınız ama size destek olacak biri lazım. Yemek hazırlayacak sizin dinlenmenizi sağlayacak biri.

creamole123 · Pazar 22:24

cornelia .!.:
Merhaba arkadaşlar,
19 gün önce doğum yaptım. Bebeğim 34 haftalık doğdu, 17 gün küvözde kaldı her gün süt götürdüm, çok ağır süreçler yaşadım her gün dualar ettim Rabbime binlerce kez şükürler olsun ki bebeğim kurtulup 3 gün önce eve geldi. Şimdi de lohusa depresyonuna girdiğimi düşünüyorum. Sürekli ağlama isteğim var. Her şeye karşı aşırı bir isteksizliğim var uykusuzluğa dayanamıyorum. Kaygı duzeyim en yüksek seviyede, sürekli bebeğime bir şey olacak diye korku icerisindeyim ama bazen de bebekle hep başkaları ilgilensin istiyorum. İştahım kesildi bazen su içmeyi unutuyorum. Lohusa depresyonunun belirtilerine baktım ve birebir benim yaşadığım şeylerden bahsediliyor. Bebeğimi çok isteyerek dünyaya getirdim. Küvöz sürecinde kahroldum, eve gelsin diye her gün ağladım. Şu anda bu şekilde hissettiğim ağır bir suçluluk duyuyorum. Eşimin de beni çok anladığını düşünmüyorum çünkü ben ağladıkça bana kızıyor zayıflığa tahammülüm yok diyor. Bu durumu yaşayan oldu mu? Nasıl atlattınız?

Sizi çok iyi anlıyorum. 3 aylık oldu benim bebeğim de başta benzer duyguları ben de yaşadım. Annem yardıma gelmişti, müsade etmiyordum bir şey olur diye zombiye dönmüştüm ve meme reddi vardı üstüne. Hayatım asla eskisi gibi olmayacak, bedeniö benim değil gibi, etrafta çok fazla fikir söyleyen insan var diye diye ağlıyordum ve asla durduramıyordum kendimi. Günde 8-9 krize girdiğim olmuştur. Girip okuyordum böyle olan olmuş mu, geçmiş mi diye. Ben de henüz taze anneyim bu yüzden ara ara (çok çok zor bir bebeğim var, kolik) hala nasıl düzelecek diye umutsuzluğa kapılıyorum ama düşündüğüm zaman kesinlikle alışıyor ve kabulleniyorsun. Annelik zaten delilik ama bu deliliğe uyum sağlayacak şekilde yaratılmışız diye düşünüyorum. Yapamıyorum artık diyorsun yapıyorsun, tükendim diyorsun devam ediyorsun.
Üstelik bebeğiniz büyüdükçe, size, etrafa bakabildikçe, siz onun dilini çözebildikçe bu daha kolay olacak ve hormonlarınız dengesine kavuştukça hassasiyetiniz de azalacak. Lohusalık çok çok zormuş, bana neden kimse anlatmadı diye ağladığım bile olmuştur. Bence tamamen fizyolojik bir hastalık gibi. Grip kadar gerçek. İyileşeceğiz, çok çok daha iyi olacak. Hiçbir bebek, bebek kalmıyor. İstesek de onları el kadar tutamayız. 1,5 ay önce sadece gözü kapalı ağlayam bebeğim şimdi beni görünce gülüyor mesela ama 6dan sonra yine krizlere gireceğini bu yüzden tercihen bir yere çıkmamam gerektiğini biliyorum, sırtüstü değil yüzüstü daha uzun uyuduğunu biliyorum, sallanarak değil zıplayarak uyuduğunu biliyorum. Demem o ki yeri gelecek bir bakışından ne istediğini anlayacaksınız, öyle bir bağ kurulacak aranızda. Lütfen bebeğinizi ve hayatınızı kabullenmeye çalışın, o sizin ve tek değilsiniz. Bu, hayatın normal bir evresi. Anneler olarak milyarlarca insanız, hepimiz benzer süreçlerden geçiyoruz ve hatta kimimiz ikinciyi üçüncüyü yapıyor. Şu an inandığınız gibi hayatınız bitseydi kimse ikinciyi üçüncüyü yapmazdı. Evet çok zor olacak ilk bir yıl özellikle ama başaracaksınız

bessste · Pazar 22:44

Bebeğim de küvezde kaldı. O kaygıyı endişeyi hemen atamazsınız üstünüzden. Bol bol koklayın bebeğinizi bol bol koynunuza aldın sevin. Annelik çok zor bir şey ama kadınlar da çok güçlü. Siz çok iyi bir annesiniz ona en iyi siz bakacaksınız. Lohusa depresyonu falan araştırmayın bu bir süreç olumlu düşünmeye gayret edin bebeğiniz iyi olmasa taburcu olmazdı hep böyle kendinizi yüksek tutun.
Zamanla alışacaksınız bebeğiniz de alışacak sadece bunun bir süreç olduğunu kabul edin. Duşta ağlayın derdinizi akan suya anlatın duştan çıkarken hafifleyip çıkın. Uyku için bir süre daha böyle olacak ama ona da alışacaksınız siz çok güçlüsünüz kendinizi bırakmayın

cornelia · Dün 02:36

creamole123 .!.:
Sizi çok iyi anlıyorum. 3 aylık oldu benim bebeğim de başta benzer duyguları ben de yaşadım. Annem yardıma gelmişti, müsade etmiyordum bir şey olur diye zombiye dönmüştüm ve meme reddi vardı üstüne. Hayatım asla eskisi gibi olmayacak, bedeniö benim değil gibi, etrafta çok fazla fikir söyleyen insan var diye diye ağlıyordum ve asla durduramıyordum kendimi. Günde 8-9 krize girdiğim olmuştur. Girip okuyordum böyle olan olmuş mu, geçmiş mi diye. Ben de henüz taze anneyim bu yüzden ara ara (çok çok zor bir bebeğim var, kolik) hala nasıl düzelecek diye umutsuzluğa kapılıyorum ama düşündüğüm zaman kesinlikle alışıyor ve kabulleniyorsun. Annelik zaten delilik ama bu deliliğe uyum sağlayacak şekilde yaratılmışız diye düşünüyorum. Yapamıyorum artık diyorsun yapıyorsun, tükendim diyorsun devam ediyorsun.
Üstelik bebeğiniz büyüdükçe, size, etrafa bakabildikçe, siz onun dilini çözebildikçe bu daha kolay olacak ve hormonlarınız dengesine kavuştukça hassasiyetiniz de azalacak. Lohusalık çok çok zormuş, bana neden kimse anlatmadı diye ağladığım bile olmuştur. Bence tamamen fizyolojik bir hastalık gibi. Grip kadar gerçek. İyileşeceğiz, çok çok daha iyi olacak. Hiçbir bebek, bebek kalmıyor. İstesek de onları el kadar tutamayız. 1,5 ay önce sadece gözü kapalı ağlayam bebeğim şimdi beni görünce gülüyor mesela ama 6dan sonra yine krizlere gireceğini bu yüzden tercihen bir yere çıkmamam gerektiğini biliyorum, sırtüstü değil yüzüstü daha uzun uyuduğunu biliyorum, sallanarak değil zıplayarak uyuduğunu biliyorum. Demem o ki yeri gelecek bir bakışından ne istediğini anlayacaksınız, öyle bir bağ kurulacak aranızda. Lütfen bebeğinizi ve hayatınızı kabullenmeye çalışın, o sizin ve tek değilsiniz. Bu, hayatın normal bir evresi. Anneler olarak milyarlarca insanız, hepimiz benzer süreçlerden geçiyoruz ve hatta kimimiz ikinciyi üçüncüyü yapıyor. Şu an inandığınız gibi hayatınız bitseydi kimse ikinciyi üçüncüyü yapmazdı. Evet çok zor olacak ilk bir yıl özellikle ama başaracaksınız

Çok güzel yazmışsınız, bana umut oldunuz çok teşekkür ederim

cornelia · Dün 02:37

bessste .!.:
Bebeğim de küvezde kaldı. O kaygıyı endişeyi hemen atamazsınız üstünüzden. Bol bol koklayın bebeğinizi bol bol koynunuza aldın sevin. Annelik çok zor bir şey ama kadınlar da çok güçlü. Siz çok iyi bir annesiniz ona en iyi siz bakacaksınız. Lohusa depresyonu falan araştırmayın bu bir süreç olumlu düşünmeye gayret edin bebeğiniz iyi olmasa taburcu olmazdı hep böyle kendinizi yüksek tutun.
Zamanla alışacaksınız bebeğiniz de alışacak sadece bunun bir süreç olduğunu kabul edin. Duşta ağlayın derdinizi akan suya anlatın duştan çıkarken hafifleyip çıkın. Uyku için bir süre daha böyle olacak ama ona da alışacaksınız siz çok güçlüsünüz kendinizi bırakmayın

Çok teşekkür ederim

Gilmors · Dün 02:44

Sanıyorum benzer tarihlerde doğurduk ben üçüncüyu sen birinciyi
Kuzum lohusa depresyonunu ilk çocuğumda çok feci yaşadım güçsüzlük ve endişe çok uclardaydi üstüne eşimle olan sorunlar geçmez denilen herşey geçiyor şimdiye gelince bilinci yüksek bir anne manzaradan keyif alan bir ebeveyn var bu günlerin kıymetini bil çabuk büyüyorlar doya doya kokla Esin konusunda da güçlü ol ağlama haddini de bildir sakin çekinme bırak o senin kahrını çeksin

balbocegi34 · Dün 04:58

cornelia .!.:
Merhaba arkadaşlar,
19 gün önce doğum yaptım. Bebeğim 34 haftalık doğdu, 17 gün küvözde kaldı her gün süt götürdüm, çok ağır süreçler yaşadım her gün dualar ettim Rabbime binlerce kez şükürler olsun ki bebeğim kurtulup 3 gün önce eve geldi. Şimdi de lohusa depresyonuna girdiğimi düşünüyorum. Sürekli ağlama isteğim var. Her şeye karşı aşırı bir isteksizliğim var uykusuzluğa dayanamıyorum. Kaygı duzeyim en yüksek seviyede, sürekli bebeğime bir şey olacak diye korku icerisindeyim ama bazen de bebekle hep başkaları ilgilensin istiyorum. İştahım kesildi bazen su içmeyi unutuyorum. Lohusa depresyonunun belirtilerine baktım ve birebir benim yaşadığım şeylerden bahsediliyor. Bebeğimi çok isteyerek dünyaya getirdim. Küvöz sürecinde kahroldum, eve gelsin diye her gün ağladım. Şu anda bu şekilde hissettiğim ağır bir suçluluk duyuyorum. Eşimin de beni çok anladığını düşünmüyorum çünkü ben ağladıkça bana kızıyor zayıflığa tahammülüm yok diyor. Bu durumu yaşayan oldu mu? Nasıl atlattınız?

Yaşadığın çok normal.ben ilk bebeğimi erken doğumla kaybettim.bir ay yaşadı. kizim üç aylık oldu.hala bazen korkularımi yaşıyorum zaman la geçicek bende öyleydim .bol bol dua et yalnız kalmaya calis

cileklipasta95 · Dün 08:21

cornelia .!.:
Merhaba arkadaşlar,
19 gün önce doğum yaptım. Bebeğim 34 haftalık doğdu, 17 gün küvözde kaldı her gün süt götürdüm, çok ağır süreçler yaşadım her gün dualar ettim Rabbime binlerce kez şükürler olsun ki bebeğim kurtulup 3 gün önce eve geldi. Şimdi de lohusa depresyonuna girdiğimi düşünüyorum. Sürekli ağlama isteğim var. Her şeye karşı aşırı bir isteksizliğim var uykusuzluğa dayanamıyorum. Kaygı duzeyim en yüksek seviyede, sürekli bebeğime bir şey olacak diye korku icerisindeyim ama bazen de bebekle hep başkaları ilgilensin istiyorum. İştahım kesildi bazen su içmeyi unutuyorum. Lohusa depresyonunun belirtilerine baktım ve birebir benim yaşadığım şeylerden bahsediliyor. Bebeğimi çok isteyerek dünyaya getirdim. Küvöz sürecinde kahroldum, eve gelsin diye her gün ağladım. Şu anda bu şekilde hissettiğim ağır bir suçluluk duyuyorum. Eşimin de beni çok anladığını düşünmüyorum çünkü ben ağladıkça bana kızıyor zayıflığa tahammülüm yok diyor. Bu durumu yaşayan oldu mu? Nasıl atlattınız?

Bebeğimle birlikte hastaneden eve döndüğümüzde birden başımdan aşağı kaynar sular döküldü, "bu artık hep benimle mi olacak" dedim :) Bebeğim sağolsun çok mızmız ve ağlama krizlerine girerdi, ben de onunla birlikte gergün ağlardım. 3 ay sonra alışmaya başladık ikimizde. Zaman verin kendinize, yaşadığınız duygular çok normal.

LadyLolita · Dün 08:33

Bende aynı süreçlerden geçtim. Bebeğim 36 haftalık doğdu bir hafta küvezde kaldı. Bende her gün süt götürdüm. Her gün dua ettim Allah'a nolur iyi olsun eve gidelim diye. Eve geldi ayrı süreçler yaşadım. Her anne geçiyor bu süreçlerden emin olun. Bebeğinize sıkı sıkı sarılın. Onun size çok ihtiyacı var en çok size.Evet çok zor biliyorum ama güçlü olun. Eşinize gelince; bu zamanlarda "güçsüzlüğe tahammülüm yok" demek yerine " ben yanındayım" demesi gerekiyor.Sağlıkla büyütün bebeğinizi inşallah...

UmayUmay0 · Dün 20:58

Ben bebeğim dünyaya gelip herkesi evine postalayıp, eşim işe başladığında ne halt ettim ben ya demiştim

.
Bebek kendini toparlayıp artık size tepki verdiği zaman gerçekten olay çok farklı evreye evriliyor. Daha iyi oluyor.
Arada hala bana geliyorlar ama onu da herşeye yetişmeye çalışmak yüzünden kendimi yıprattığım sebebiyle olduğunu anladım, bıraktım. Bazen yine geliyor yine bırakıyorum rahatlıyorum böyle bir kısır döngüdeyim bu ara.
Erkekler maalesef kadının ne yaşadığını anlamıyorlar en basiti işe gidip geliyorlar o ortamdan uzaklaşıyorlar o bile ayrı bir nefes oluyor.

Love_lover · Dün 21:04

cornelia .!.:
Merhaba arkadaşlar,
19 gün önce doğum yaptım. Bebeğim 34 haftalık doğdu, 17 gün küvözde kaldı her gün süt götürdüm, çok ağır süreçler yaşadım her gün dualar ettim Rabbime binlerce kez şükürler olsun ki bebeğim kurtulup 3 gün önce eve geldi. Şimdi de lohusa depresyonuna girdiğimi düşünüyorum. Sürekli ağlama isteğim var. Her şeye karşı aşırı bir isteksizliğim var uykusuzluğa dayanamıyorum. Kaygı duzeyim en yüksek seviyede, sürekli bebeğime bir şey olacak diye korku icerisindeyim ama bazen de bebekle hep başkaları ilgilensin istiyorum. İştahım kesildi bazen su içmeyi unutuyorum. Lohusa depresyonunun belirtilerine baktım ve birebir benim yaşadığım şeylerden bahsediliyor. Bebeğimi çok isteyerek dünyaya getirdim. Küvöz sürecinde kahroldum, eve gelsin diye her gün ağladım. Şu anda bu şekilde hissettiğim ağır bir suçluluk duyuyorum. Eşimin de beni çok anladığını düşünmüyorum çünkü ben ağladıkça bana kızıyor zayıflığa tahammülüm yok diyor. Bu durumu yaşayan oldu mu? Nasıl atlattınız?

Bende 38 yaşımda doğurdum ilk bebeğim 27 günlük ve kendim istedim. Ama biraz önce sinir krizi geçirdim resmen yenidoğan bakımı zor gerçekten. Üçten beri uyanık ve meme emmek istiyor sürekli belim kollarım ağrıdı kendim yemek yiyemedim su içemedim ayağa kalkınca aslında aşırı çişim gelmiş stresten hissetmemişim. İlk günler benimde sıfır iştahım vardı kimseye diyemedim annem sen lohusasın diye diye sırla yedirdi. Sürekli ağlama isteğim var her şeye ağlıyorum kötüyüm bende. Ağustos anneleri topiğinde çok kişi aynı durumda.

Lohusa depresyonu

Üye

Popüler Üye

Popüler Üye

Guru

Üye

Üye

Üye

Üye

Popüler Üye

Üye

Üye

Aktif Üye

Üye

Üye

Nirvana

Popüler Üye

Aktif Üye

Bütün derdim sürüden ayrı olabilmek.

Üye

Popüler Üye

Benzer Konular